ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ-Τις ρατσιστικές δολοφονίες που βασιλεύουν στη Μόρια. Τα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης

“Κλειστόν” για αιτήσεις ασύλου το hot spot στη Μόρια, διαβάσαμε στην Εφημερίδα των Συντακτών¹. Για μια στιγμή, σκεφτήκαμε πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκλεισε τελικά το στρατόπεδο συγκέντρωσης εκεί, που έχει καταγγελθεί από αριστερούς, κεντρώους, δεξιούς, άτομα και θεσμούς για τις δολοφονικές συνθήκες που επικρατούν εκεί. Αλλά δεν ήταν αυτό:

“Μια ιδιαίτερα κρίσιμη περίοδο επέλεξαν οι εργαζόμενοι στην υπηρεσία Ασύλου στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Μόριας για να σταματήσουν τις καταγραφές των αιτημάτων ασύλου.

Εδώ και δέκα ημέρες, το προσωπικό της υπηρεσίας απέχει από τα καθήκοντά του και αρνείται να εξυπηρετήσει τους νεοεισερχόμενους πρόσφυγες που επιθυμούν να καταγραφεί η επιθυμία τους για άσυλο.

Οι εργαζόμενοι διεκδικούν επιπλέον μέτρα ασφαλείας στον χώρο εργασίας, συγκεκριμένα μία επιπλέον έξοδο ασφαλείας, από την οποία θα μπορούν να διαφύγουν σε περίπτωση επεισοδίων.

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Εφ.Συν.», υπάλληλοι της Υπηρεσίας Ασύλου ενημέρωσαν προφορικά δικηγόρους για το πρόβλημα ασφαλείας και τη διακοπή της διαδικασίας καταγραφής των αιτημάτων ασύλου.

Σύμφωνα με όσα είπαν οι υπάλληλοι, το πρόβλημα δεν αναμένεται να έχει λυθεί ούτε σε έναν μήνα. Αυτό σημαίνει ότι, μέσα στον Αύγουστο, δεν θα καταγραφεί κανένα νέο ή μεταγενέστερο αίτημα ασύλου.

Το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη μεγαλύτερη καθυστέρηση στη διαδικασία ασύλου, επιμήκυνση της ταλαιπωρίας των προσφύγων και παράταση του εγκλωβισμού τους στο νησί και στις άθλιες συνθήκες του ΚΥΤ.

Φυσικά, η εξέλιξη αυτή κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν της εξομάλυνσης της έντασης που κυριαρχεί στο ΚΥΤ, εξαιτίας του υπερπληθυσμού και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης όσο και της καθυστέρησης των διαδικασιών.

Από τη διοίκηση του ΚΥΤ υποστηρίζουν, πάντως, ότι το πρόβλημα ασφαλούς διαφυγής είναι γνωστό και έχουν μπει σε τροχιά υλοποίησης όλες οι απαραίτητες ενέργειες για να βρεθεί ικανοποιητική λύση, ενώ διαβεβαιώνουν ότι η αστυνομία διαθέτει καθημερινά μεγάλη και ισχυρή δύναμη, για να αποφευχθεί τυχόν επανάληψη σοβαρών ταραχών, όπως αυτές που είχαν συμβεί πέρσι τον Ιούλιο”.

Έχουν γίνει κριτικές για τις συνθήκες στη Μόρια της Λέσβου, από διάφορους φορείς εδώ κι έναν χρόνο και με διαφόρων ειδών προσεγγίσεις², οι οποίες όμως συγκλίνουν σε ένα σημείο. Οι συνθήκες είναι απάνθρωπες, και η κατάσταση όλο κι εντείνεται, σε έναν χώρο ο οποίος ήταν σχεδιασμένος για να στεγάσει πολύ λιγότερο κόσμο από αυτόν που έχει εγκλωβιστεί εκεί. Βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι πως οι φυλακισμένοι είναι “υπεράριθμοι” σε σχέση με τις εγκαταστάσεις, αλλά πως, μετά τους πολέμους στη Μέση Ανατολή και την Αφρική στους οποίους η Ελλάδα είχε και έχει άμεση συμμετοχή³, οι πρόσφυγες πολέμου “πλεονάζουν” σύμφωνα με τα μέτρα των κρατών που τους βομβαρδίζουν.

Έχουμε και παλιότερα αναρωτηθεί: πώς μας φαίνεται που, σε καιρό “ειρήνης”, στην Ελλάδα γεμίσαμε στρατόπεδα συγκέντρωσης⁴; Αρχικά, η ελληνική κοινωνία φάνηκε να “ανοίγει τις αγκαλιές της” στους πρόσφυγες. Έπειτα φάνηκε να τους αντιμετωπίζει ρατσιστικά. Τέλος φάνηκε να αποδέχεται τις θέσεις εργασίας που άνοιξαν Ε.Ε, ΜΚΟ, ελληνικό κράτος και ειδικά ο στρατός⁵, με αντικείμενο τους πρόσφυγες. Με αυτή την περιοδολόγηση, δεν είναι και τόσο παράξενο το πόσο υποτονική είναι η ενημέρωση σε σχέση με το τι συμβαίνει πλέον στα στρατόπεδα αυτά, πόσο έχει κανονικοποιηθεί το «μάντρωμα» χιλιάδων ψυχών, ή καλύτερα ζωντανών, ανθρώπινων σωμάτων, μακριά από την «κοινή θέα».

Δεν θα έπρεπε να «σοκαρόμαστε» ούτε να θεωρούμε «τυχαία» μια τέτοια έκβαση. Οι τρεις στιγμές της παραπάνω περιοδολόγησης δεν είναι παρά η ενιαία έκφραση μιας διπλής ταξικής ήττας: των προσφύγων-ισσών, σαν πραγματικό βίωμα στην αθλιότητα του ξεριζωμού τους, και των ντόπιων, σαν ηθικό τραύμα της υποταγής στη δική τους υποτίμηση και στα εγκλήματα του ελληνικού κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατάφερε να ενσωματώσει το, φαινομενικά αντιφατικό, εκκρεμές μεταξύ ρατσισμού και αλληλεγγύης στο σύστημα των hot-spot. Η «πάλη για τα εργατικά δικαιώματα» των ντόπιων πρώτα ηττήθηκε και μετά ανταλλάχτηκε με τη ΜΚΟ-ποίηση⁶ της εργασίας για τη «γενιά της επισφάλειας». Κι όταν, τελικά, πάνω σε αυτή την ήττα διαμορφώθηκε ο επιθετικός πολεμικός χαρακτήρας του ελληνικού καπιταλισμού και ο διεθνής ρόλος του στη «διαχείριση των μεταναστών», αποδείχτηκε ότι ο κοινωνικός ρόλος αυτής της νέας μορφής εργασίας δεν είναι παρά το «προνοιακό συμπλήρωμα» των μηχανισμών logistics και εγκλεισμού του κράτους άμυνας-ασφάλειας.

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από τις συγκρουσιακές ταξικές, εθνικιστικές, πατριαρχικές σχέσεις που προκύπτουν τόσο στο εσωτερικό των μεταναστών/τριων, όσο και ανάμεσα σε μετανάστες/τριες και σε εργαζομένους/-ες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά και στην τοπική κοινωνία, λόγω εγκλεισμού και κακουχιών. Συχνά, αποτέλεσμα είναι οι απέλπιδες προσπάθειες διαμαρτυρίας τους που οδηγούν μέχρι και στον θάνατο. Όμως δεν είναι το μόνο αποτέλεσμα: υπήρξαν άλλες φορές που βγήκαν στο δρόμο, κόντρα στην αστυνομία και τα ειδικά σώματα ασφαλείας, κόντρα στους φασίστες και στους διάφορους ρατσιστές του νησιού, έχοντας ελάχιστη έμπρακτη αλληλεγγύη από το κίνημα⁷.

Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι-ες στα hot spots έρχονται να διαμαρτυρηθούν για την δική τους ασφάλεια και τις δικές τους εργασιακές συνθήκες, «ξεχνώντας» να αναφέρουν της ζωτικής σημασίας αντίστοιχες δίκαιες διεκδικήσεις των μεταναστών. Γιατί αν δεν το ξεχνούσαν αυτό, αν προσπαθούσαν να συνδυάζουν τις δικές τους προσδοκίες για καλύτερες εργασιακές συνθήκες με τις ζωές των μεταναστών-μεταναστριών, θα έπρεπε να κάνουν σκληρή κριτική στο αντικείμενο εργασίας τους, στον κοινωνικό της ρόλο και στον ίδιο τους τον εαυτό.

Ο κοινωνικός πόλεμος εμφανίζεται λοιπόν στη δημιουργία δύο διαφορετικών συνθηκών που αυθαίρετα αλληλεπιδρούν και αναγκαστικά συνυπάρχουν εντός της Μόριας. Αυτή των εργαζομένων κι αυτή των μεταναστών. Η απειλή του εμφυλίου είναι εδώ, και αποτυπώνεται στα αντι-τρομοκρατικά, αντι-μεταναστευτικά δόγματα άμυνας/ασφάλειας τα οποία έχει χρησιμοποιήσει και χρησιμοποιεί ανοιχτά ο μηχανισμός καταστολής του ελληνικού κράτους στη Μυτιλήνη. Γίνεται έτσι φανερό ότι η ενότητα της αφαίρεσης “εργατική τάξη” δεν είναι δεδομένη και υλικά δοσμένη ανά πάσα στιγμή. Αντίθετα, περνάει μέσα από συγκρούσεις, διαιρέσεις, διχασμούς, συμφέροντα και προοπτικές που καμιά φορά αποκλείονται αμοιβαία.

Όσο οι διεκδικήσεις για το θέμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης, δεν ηγεμονεύονται από την απαίτηση της διάλυσής τους και την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών/τριων, μαζί με αυτούς/ες κι όχι αντί γι’ αυτούς/ες, τότε ποτέ δεν θα εκφραστεί καμιά πραγματική “ενότητα της εργατικής τάξης”, κανένας πραγματικός “διεθνισμός”, και καμιά υπέρβαση της εργατικής ταυτότητας ως ακριβώς “εργατικής”, δηλαδή πειθήνιας και προσαρμοσμένης στα επιχειρησιακά πλάνα των αφεντικών, των καπιταλιστικών κρατών και των κυβερνήσεων τους και των “θεσμών” όπως η Ε.Ε. Οι ευθύνες για κάθε απώλεια ζωής μετανάστη/τριας και πρόσφυγα/ισσας πολέμου, βαραίνουν κάθε άμεσο και έμμεσο ανθρωποφύλακα, αλλά και όλους και όλες εμάς που λίγο πολύ αναγνωρίζουμε μέσα στην καθημερινότητά μας το καθεστώς αυτό.

Τί πιστεύουμε εμείς για όλα αυτά;

-Να κλείσει η Μόρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

-Μπλοκάρουμε τους πολέμους που συμμετέχει η Ελλάδα και η Ε.Ε, απαιτούμε από τα πολεμικά κράτη να ξεχρεώσουν την καταστροφή που ήδη έχουν υποστεί οι πρόσφυγες και οι οικογένειές τους.

Ο Δικός μας πόλεμος γίνεται εδώ

Ενάντια:

Στον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο και Δόγμα μεταξύ Ελληνικού και Κυπριακού κράτους.

Στον επιθετικό Άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου.

Στην συμμαχία στρατηγικής σημασίας με το Ισραηλινό Κράτος και τους Δικτάτορες της Αιγύπτου.

Στο καθεστώς των Εγγυήσεων, την παρουσία ξένων στρατευμάτων, κατοχικών δυνάμεων και τις βάσεις. Να φύγουν οι Βρετανοί, το ΝΑΤΟ, ΕΛΔΥΚ-ΤΟΥΡΔΥΚ. Η πραγματική αμφισβήτηση όλων αυτών είναι η άμεση αποχώρηση της ΕΛΔΥΚ και το κάλεσμα των Ελλήνων φαντάρων να μη δεχτούν τις μεταθέσεις στην Κύπρο.

Αυτό που μας αναλογεί είναι

Η οργάνωση της κοινής πάλης του εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος σε Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία ενάντια στις κυβερνήσεις και τα κράτη, σε Ε.Ε.-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, για το κλείσιμο των βάσεων, το μπλοκάρισμα της πολεμικής μηχανής, της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο εναντίον των μεταναστών.

Υπεράσπιση των δικαιωμάτων προσφύγων-Μεταναστών, σεβασμό των δικαιωμάτων μειονοτήτων-κοινοτήτων, αναγνώριση του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού. Νίκη στον αγώνα του Κουρδικού λαού και του λαού της Παλαιστίνης.

Κάλεσμα κοινού αγώνα του κόσμου της εργασίας σε Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία ενάντια στα Μνημόνια και την κανιβαλική αντεργατική πολιτική, στο Μεγαλοϊδεατισμό και το Νεοοθωμανισμό, που αποτελούν συνέχεια της.

Να αρνηθούμε το Αξιόμαχο του εθνικού στρατού, τη συμμετοχή μας στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Κάλεσμα για κοινή πάλη των φαντάρων σε Ελλάδα-Κύπρο-Τουρκία.

Να αμφισβητήσουμε την εθνική ενότητα-ταξική υποταγή μας. Να προβάλλουμε την απειλή μετατροπής της πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ των αστικών κρατών, σε ταξική επαναστατική σύγκρουση.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

1 . https://www.efsyn.gr/arthro/moria-kleiston-gia-aitiseis-asyloy