Άραγε η εποχή θα είναι η εποχή των εξεγέρσεων ή του πολέμου...

Ο Σουν Τζου αναφέρει στην Τέχνη του Πολέμου πως αυτή η τέχνη διέπεται από πέντε σταθερούς παράγοντες , ένας από αυτούς είναι ο Ηθικός Νόμος. 

Ο Ηθικός Νόμος αναφέρει πως κάνει τους ανθρώπους να συμφωνούν με τον ηγεμόνα τους , ώστε να τον ακολουθούν χωρίς να λογαριάζουν τη ζωή τους, ατρόμητοι μπροστά σε οποιονδήποτε κίνδυνο. 

Χαζεύοντας λοιπόν ειδήσεις και social μετά την δολοφονία του στρατηγού του Ιράν βλέπω έναν αντίστοιχο Ηθικό Νόμο να κατασκευάζεται μαζί με την αφήγηση της έλευσης του τρίτου παγκοσμίου πολέμου που η ενδεχόμενη άφιξή του γαλούχησε γενιές και γενιές. 

Λίγες μέρες πριν τα timeline είχαν γεμίσει με το πως η χρονιά που πέρασε ήταν η χρονιά των εξεγέρσεων και πως είναι μια διάχυτη δυναμική που κατακλύζει τον κόσμο. Πιο πέρα οι αναλύσεις για την ενδεχόμενη τακτική που θα χρησιμοποιήσει το Ιράν με ασύμμετρο πόλεμο μέσω proxy δυνάμεων και ανάκατες σκέψεις περί εθνικών ανεξαρτησιών και αγιογραφήσεων ανάμεσα σε πολέμους δια αντιπροσώπων. 

Η αλήθεια είναι πως προβληματίζομαι έντονα γιατί το ό,τι είμαστε ανιστόρητοι και αδιάβαστοι είναι ένα εύκολο και βολικό συμπέρασμα για να λύσω αυτό τον προβληματισμό.

Γιατί ο προηγούμενος παγκόσμιος πόλεμος έγινε εφικτός από την αποτυχία δύο επαναστάσεων (της Γερμανικής και της Ισπανικής ) και την βίαια κατάπνιξη άλλων τόσων κινημάτων και εξεγέρσεων σε χώρες όπως η Ιταλία, οι ΗΠΑ και άλλες.

Γιατί πόλεμος, όπου πολεμάει σχεδόν κάθε έθνος του πλανήτη μέσω proxies διαδραματίζεται στην Συρία σχεδόν μια δεκαετία, με συμμετοχή και της Ελλάδας.

Γιατί οι μέρες που το Stuxnet έβαζε ταφόπλακα στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν δεν είναι δα και τόσο μακριά.

Και γιατί αν συζητάμε για τα θύματα ενός παγκόσμιου πολέμου δεν χρειάζεται να ψάξουμε στα πρωτοσέλιδα του μέλλοντος αλλά στα πρωτοσέλιδα του σήμερα και του χθες. 

Στα νερά του Αιγαίου και τις Μόριες του πλανήτη, στους τραυματίες και νεκρούς των εξεγέρσεων και κινημάτων σε κάθε και γενικά δεν χρειάζεται να ψάξουμε...πολύ...

Αυτό που με προβληματίζει λοιπόν είναι το σφιχτα-αγκάλιασμα του αναπόφευκτου που έρχεται. Λες και οι εξεγέρσεις είναι γραφτό να ηττηθούν και να γίνουν θλιβερό μας άλλοθι για να διαλέξουμε ξανά “συμμάχους”, να υπογράψουμε σύμφωνα μη επίθεσης με κάποιο μέρος του κεφαλαίου , να του χαρίσουμε μια νέα χρυσή εποχή πάνω στα ερείπια, θάλασσες αίματος, καμμένης γης και θλίψης.

Άραγε η εποχή θα είναι η εποχή των εξεγέρσεων ή του πολέμου... αναρωτιέμαι ακόμα

Κώστας Πετρούλιας