Πηγή: Globalities
Ο μεγάλος καλλιτέχνης Μιχαήλ Άγγελος ολοκλήρωσε τον «Δαβίδ» του και μερικά άλλα σημαδιακά έργα πριν κλείσει τα 30 του χρόνια. Φανταστείτε αν, μερικές δεκαετίες αργότερα, είχε πάρει μαζί του μια βαριοπούλα στο σημείο όπου βρισκόταν ο «Δαβίδ» στην πιο διάσημη δημόσια πλατεία της Φλωρεντίας και είχε αρχίσει να σπάει το αριστούργημά του σε κομμάτια…
Αυτό είναι, κατά προσέγγιση, ανάλογο με την ιστορία αυτού που η κυβέρνηση των ΗΠΑ κάνει τα τελευταία χρόνια -και πιο έντονα, τους τελευταίους μήνες- σε ολόκληρη τη δομή του διεθνούς δικαίου που ο πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούσβελτ δημιούργησε με τόση επιμέλεια στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Τις τελευταίες επτά ημέρες συνέβησαν δύο βαρυσήμαντα γεγονότα. Στις 19 Ιουλίου, το Διεθνές Δικαστήριο (ΔΔΔ), το οποίο είναι το ανώτατο δικαστήριο σε ολόκληρο τον κόσμο, το οποίο εκδικάζει μόνο συγκρούσεις μεταξύ κρατών, όχι ατόμων, εξέδωσε μια απόφαση-ορόσημο, σύμφωνα με την οποία, μεταξύ άλλων:
(#3) η συνεχιζόμενη παρουσία του κράτους του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη είναι παράνομη,
(#4) το κράτος του Ισραήλ έχει την υποχρέωση να τερματίσει την παράνομη παρουσία του στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος το συντομότερο δυνατό,
(#5) το κράτος του Ισραήλ έχει την υποχρέωση να παύσει αμέσως κάθε νέα οικιστική δραστηριότητα και να εκκενώσει όλους τους εποίκους από το κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος- και
(#6) το κράτος του Ισραήλ έχει την υποχρέωση να αποκαταστήσει τις ζημιές που προκλήθηκαν σε όλα τα ενδιαφερόμενα φυσικά ή νομικά πρόσωπα στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος.
Το πλήρες κείμενο της απόφασης, μια περίληψή της, καθώς και τα συνοδευτικά σχόλια πολλών μεμονωμένων μελών της έδρας του ΔΔΔ είναι προσβάσιμα μέσω αυτής της σελίδας στον ιστότοπο του ΔΔΔ.
Η έδρα του ΔΔΔ έχει 15 μέλη, τα οποία προέρχονται από (αλλά κυρίως δεν εκπροσωπούν τις πολιτικές) 15 γεωγραφικά διασκορπισμένων κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών. Οι δικαστές υπηρετούν συνήθως εννεαετείς θητείες. Από τον Φεβρουάριο, πρόεδρος του δικαστηρίου είναι ο λιβανέζος νομικός Ναουάφ Σαλάμ. Η απόφαση της 19ης Ιουλίου εκδόθηκε κατόπιν αιτήματος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και αποτελεί την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου στον κόσμο για τα θέματα που εξετάστηκαν. Η απόφαση αυτή, αν και δεν είναι αυτοεφαρμοζόμενη, είναι οριστική και δεν μπορεί να προσβληθεί σε κανένα άλλο δικαστήριο, οπουδήποτε.
Στις επτά ουσιαστικές αποφάσεις που εξέδωσε το δικαστήριο στην υπόθεση αυτή, συμπεριλαμβανομένων των τεσσάρων παραπάνω, οι ψήφοι υποστήριξης που καταγράφηκαν (από τις 15) ανέρχονταν σε έντεκα, δώδεκα ή δεκατέσσερις. Μπορείτε να δείτε ποιοι δικαστές ψήφισαν πώς σε όλα τα θέματα που κρίθηκαν, εδώ (PDF).
Το δεύτερο βαρυσήμαντο γεγονός ήρθε χθες, 24 Ιουλίου, όταν ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου -ένας άνθρωπος που κατονομάστηκε από το (ξεχωριστό) Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ΔΠΔ, ως πιθανός κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας για τις ενέργειές του στη Γάζα- ήρθε και μίλησε στο Κογκρέσο των ΗΠΑ, συγκεντρώνοντας πάνω από 20 όρθια χειροκροτήματα καθώς το έκανε.
Περίπου τα μισά Δημοκρατικά μέλη του Κογκρέσου και γερουσιαστές παρέλειψαν την ομιλία του Νετανιάχου, και υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλο το Καπιτώλιο κατά τη διάρκεια της εμφάνισής του. Αλλά ο Νετανιάχου προσέλκυσε ένα ενθουσιώδες πλήθος Ρεπουμπλικανών και ορισμένων Δημοκρατικών νομοθετών. Και με τον πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και την αντιπρόεδρο Καμάλα Χάρις να έχουν προγραμματίσει συνάντηση μαζί του σήμερα -πριν μεταβεί στο Μαρ-α-Λάργκο για να συναντηθεί με τον υποψήφιο πρόεδρο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Ντόναλντ Τραμπ- είναι σαφές ότι εξακολουθεί να έχει σημαντική υποστήριξη από τον νομοθετικό και εκτελεστικό κλάδο της αμερικανικής κυβέρνησης. (Ο πρόεδρος της οποίας εξακολουθεί να του στέλνει μεγάλες ποσότητες όπλων και τεχνικής-στρατιωτικής βοήθειας για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία του στη Γάζα, μαζί με την επιμελή συνέχιση της προστασίας της θέσης του Ισραήλ σε όλα τα διεθνή φόρα).
Αυτά για το «κράτος δικαίου».
Τα Ηνωμένα Έθνη απέχουν πολύ από το να είναι ένας τέλειος οργανισμός. Συγκεκριμένα, η ρύθμιση βάσει της οποίας πέντε κράτη -οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα- είναι μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και μπορούν το καθένα να ασκήσει πλήρες βέτο σε οποιοδήποτε ψήφισμα ή σχέδιο δράσης που προτείνεται στο πλαίσιο του σημαίνει ότι αυτά τα μέλη των «P-5» ασκούν κάτι που μοιάζει με μόνιμη συγκυριαρχία στη διεξαγωγή των διεθνών υποθέσεων.
Η συμπερίληψη της γεωγραφικά μικροσκοπικής Βρετανίας και της Γαλλίας σε αυτή την ομάδα P-5 αντανακλούσε το γεγονός ότι, όταν καταρτίστηκαν τα αρχικά σχέδια για τα νέα Ηνωμένα Έθνη το φθινόπωρο του 1944, οι δύο αυτές δυτικοευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν ακόμη τον έλεγχο τεράστιων, αυτοκρατοριών που εκτείνονταν σε όλο τον κόσμο.
Το Παρίσι είχε μόλις πρόσφατα «απελευθερωθεί» από τη ναζιστική κατοχή εκείνη την εποχή. Αλλά αυτό και η κυβέρνηση του Τσώρτσιλ στο Λονδίνο φρόντισαν να μην σπεύσει ο νέος οργανισμός να δώσει αυτοκυριαρχία στους εκατοντάδες εκατομμύρια λαούς του Παγκόσμιου Νότου, τους οποίους κρατούσαν δέσμιους στις αυτοκρατορίες τους. Το 1947, οι λαοί της Ινδίας κατάφεραν να αποσπάσουν τον έλεγχο των υποθέσεών τους από τη χαοτικά υπερτροφική βρετανική αυτοκρατορία. Αλλά οι περισσότεροι από τους άλλους υποτελείς λαούς της Βρετανίας, όπως και οι λαοί της γαλλικής και της πορτογαλικής αυτοκρατορίας, χρειάστηκε να αγωνιστούν σκληρά και με μεγάλο κόστος για πολλά χρόνια μετά το 1945, προτού καταφέρουν να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους. Και τα Ηνωμένα Έθνη, ένα όργανο στο οποίο το Λονδίνο και το Παρίσι συνέχισαν να έχουν αυτή τη δύναμη βέτο, τους έδωσαν ελάχιστα περιθώρια υποστήριξης καθώς το έκαναν αυτό.
Είναι λοιπόν απολύτως αλήθεια ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν είναι και δεν υπήρξαν ποτέ ένας τέλειος οργανισμός. (Και φευ, ακόμη και ο «Δαβίδ» του Μιχαήλ Άγγελου είχε τους επικριτές του.) Αλλά τα Ηνωμένα Έθνη και τα πολλά όργανα που συνδέονται με αυτά έχουν συμβάλει σημαντικά τα τελευταία 80 χρόνια στην προσπάθεια -μερικές φορές με επιτυχία- να κατευθύνουν τις συγκρούσεις μεταξύ των εθνών μακριά από τον δρόμο του πολέμου- στην οικοδόμηση μιας κοινής αίσθησης μιας παγκόσμιας ανθρωπότητας στην οποία όλοι οι άνθρωποι (και οι λαοί) θα πρέπει να μπορούν να απολαμβάνουν ίσα δικαιώματα- και στην καθιέρωση δίκαιων και αξιοπρεπών κανόνων αλληλεπίδρασης μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της παγκόσμιας ανθρωπότητας.
Έτσι τώρα, με τις βαριοπούλες στο χέρι, έρχονται οι κληρονόμοι των ΗΠΑ, των αρχιτεκτόνων που το 1944-45 είχαν δημιουργήσει αυτή τη δομή του ΟΗΕ… και εδώ και μερικά χρόνια την έχουν καταστρέψει, την έχουν κακολογήσει, την έχουν αποχρηματοδοτήσει και γενικά την έχουν δυσφημίσει και την έχουν υπονομεύσει, με χαιρέκακη έλλειψη μέτρου. Και ποτέ πιο ανησυχητικά από ό,τι σήμερα.
Το ΔΔΔ είναι το ανώτατο δικαστικό όργανο στον κόσμο. Οι δικαστές του συνεδριάζουν πάνω σε δύο είδη υποθέσεων: εκείνες στις οποίες δύο ή περισσότερα κράτη έχουν μια σύγκρουση και ένα από αυτά τα κράτη προσφεύγει σε αυτό για εκδίκαση -όπως συνέβη με τη σύγκρουση που είχε η Νότια Αφρική με το Ισραήλ σχετικά με τη συμπεριφορά του Ισραήλ στις ΟΠΤ, για την οποία το ΔΔΔ εξέδωσε προσωρινή απόφαση τον Ιανουάριο- και εκείνες στις οποίες η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψηφίζει για να ζητήσει από το δικαστήριο να εκδώσει μια «συμβουλευτική γνώμη». Από τον τελευταίο αυτό μηχανισμό προήλθε η απόφαση της 19ης Ιουλίου, καθώς και η λιγότερο εκτεταμένη απόφαση του ΔΔΔ του 2011 σχετικά με την παρανομία του «Τείχους του Απαρτχάιντ» που είχε οικοδομήσει το Ισραήλ εντός της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης.
Αλλά το ΔΔΔ δεν είναι, αυστηρά μιλώντας, όργανο των Ηνωμένων Εθνών. Οι ρίζες του προϋπήρχαν της ίδρυσης των Ηνωμένων Εθνών (και μπορεί κάλλιστα να συνεχίσει να λειτουργεί για πολύ καιρό μετά τη διάλυση των Ηνωμένων Εθνών, αν αυτό συμβεί κάποια στιγμή). Το επίσημο ιστορικό που έχει αναρτηθεί στον ιστότοπο του ΔΔΔ χρονολογεί τις απαρχές της ιδέας του ΔΔΔ, ως οργάνου αφιερωμένου στη δίκαιη διαιτησία διεκδικήσεων που αμφισβητούνται μεταξύ ξεχωριστών εθνών, από το 1794.
Όπως προαναφέρθηκε, οι αποφάσεις του ΔΔΔ δεν είναι αυτοεφαρμοζόμενες — και στην περίπτωση της απόφασης της 19ης Ιουλίου θα χρειαστεί σίγουρα αποφασιστική δράση από τη διεθνή κοινότητα, και συγκεκριμένα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, προκειμένου να επιτευχθεί η εφαρμογή του συνόλου ή ακόμη και οποιουδήποτε μέρους της απόφασης.
Ακολουθούν δύο ακόμη βασικά μέρη της απόφασης της 19ης Ιουλίου:
(#7) όλα τα κράτη έχουν την υποχρέωση να μην αναγνωρίζουν ως νόμιμη την κατάσταση που προκύπτει από την παράνομη παρουσία του κράτους του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και να μην παρέχουν βοήθεια ή συνδρομή για τη διατήρηση της κατάστασης που δημιουργείται από τη συνεχιζόμενη παρουσία του κράτους του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη,
(#9) τα Ηνωμένα Έθνη, και ιδίως η Γενική Συνέλευση, η οποία ζήτησε την παρούσα γνωμοδότηση, και το Συμβούλιο Ασφαλείας, θα πρέπει να εξετάσουν τις ακριβείς λεπτομέρειες και τις περαιτέρω ενέργειες που απαιτούνται για να τερματιστεί το ταχύτερο δυνατό η παράνομη παρουσία του Κράτους του Ισραήλ στο κατεχόμενο Παλαιστινιακό έδαφος.
Πρέπει να θυμόμαστε ότι κατά τη διάρκεια των 57 ετών της εντελώς παράνομης κατοχής της Δυτικής Όχθης (συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ) και της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν παραβιάσει πολλές από τις αρχές που ενσωματώνονται σε αυτές τις αποφάσεις με πολλούς και σοβαρούς τρόπους. Πιο συγκεκριμένα, επί πολλές δεκαετίες επέτρεπαν και υποστήριζαν συνεχώς τα σχέδια του Ισραήλ για την οικοδόμηση οικισμών σε διάφορα μέρη των ΚΠΠ (όπως και του εξίσου κατεχόμενου Γκολάν της Συρίας.) Και από το 2017 η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει δώσει ρητή αναγνώριση στην εντελώς παράνομη προσάρτηση της ευρύτερης Ανατολικής Ιερουσαλήμ και του Γκολάν από το Ισραήλ. Ήταν ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ που επέκτεινε για πρώτη φορά αυτές τις δύο αναγνωρίσεις στο Ισραήλ- και από τότε που ο Τζο Μπάιντεν βρίσκεται στον Λευκό Οίκο δεν έχει κάνει τίποτα απολύτως για να τις ανακαλέσει.
Αξίζει να διαβάσετε τις παραγράφους 278 και 279 της απόφασης του ΔΔΔ:
[Μετάφραση εικόνας:
278. Λαμβάνοντας υπόψη τα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης, το Δικαστήριο είναι της γνώμης ότι τα κράτη μέλη είναι υποχρεωμένα να μην αναγνωρίζουν καμία αλλαγή στον φυσικό χαρακτήρα ή τη δημογραφική σύνθεση, τη θεσμική δομή ή το καθεστώς του εδάφους που κατέλαβε το Ισραήλ στις 5 Ιουνίου 1967, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, εκτός αν συμφωνηθεί από τα μέρη μέσω διαπραγματεύσεων και να διακρίνουν στις σχέσεις τους με το Ισραήλ μεταξύ του εδάφους του κράτους του Ισραήλ και του παλαιστινιακού εδάφους που κατέχεται από το 1967. Το Δικαστήριο θεωρεί ότι η υποχρέωση διάκρισης στις συναλλαγές με το Ισραήλ μεταξύ του δικού του εδάφους και του κατεχόμενου παλαιστινιακού εδάφους περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, την υποχρέωση αποχής από τις συμβατικές σχέσεις με το Ισραήλ σε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες αυτό ισχυρίζεται ότι ενεργεί για λογαριασμό του κατεχόμενου παλαιστινιακού εδάφους ή μέρους αυτού σε θέματα που αφορούν το κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος ή μέρος του εδάφους του — αποχής από τη σύναψη οικονομικών ή εμπορικών συναλλαγών με το Ισραήλ που αφορούν το κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος ή μέρος αυτού, οι οποίες ενδέχεται να εδραιώσουν την παράνομη παρουσία του στο έδαφος αυτό, να απέχει, κατά την ίδρυση και διατήρηση διπλωματικών αποστολών στο Ισραήλ, από κάθε αναγνώριση της παράνομης παρουσίας του στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος — και να λαμβάνει μέτρα για την αποτροπή εμπορικών ή επενδυτικών σχέσεων που συμβάλλουν στη διατήρηση της παράνομης κατάστασης που έχει δημιουργήσει το Ισραήλ στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος (βλέπε Νομικές συνέπειες για τα κράτη της συνεχιζόμενης παρουσίας της Νότιας Αφρικής στη Ναμίμπια (Νοτιοδυτική Αφρική) παρά την απόφαση 276 (1970) του Συμβουλίου Ασφαλείας, Συμβουλευτική Γνώμη, I. C.1 Εκθέσεις 1971, σ. 55-56, παρ. 122, 125-127).
279. Επιπλέον, το Δικαστήριο θεωρεί ότι, ενόψει του χαρακτήρα και της σημασίας των σχετικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, όλα τα κράτη έχουν την υποχρέωση να μην αναγνωρίζουν ως νόμιμη την κατάσταση που προκύπτει από την παράνομη παρουσία του Ισραήλ στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος. Έχουν επίσης την υποχρέωση να μην παρέχουν βοήθεια ή συνδρομή για τη διατήρηση της κατάστασης που δημιουργείται από την παράνομη παρουσία του Ισραήλ στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος. Οφείλουν όλα τα κράτη, σεβόμενα τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και το διεθνές δίκαιο, να διασφαλίσουν ότι θα τερματιστεί κάθε εμπόδιο που προκύπτει από την παράνομη παρουσία του Ισραήλ στο κατεχόμενο παλαιστινιακό έδαφος στην άσκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης από τον παλαιστινιακό λαό. Επιπλέον, όλα τα κράτη μέρη της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης έχουν την υποχρέωση, σεβόμενα τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και το διεθνές δίκαιο, να διασφαλίσουν τη συμμόρφωση του Ισραήλ με το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, όπως αυτό αποτυπώνεται στην εν λόγω Σύμβαση.]
Έτσι, εδώ έχουμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία ήταν ο κύριος αρχιτέκτονας ολόκληρου του διεθνούς συστήματος μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να ενεργεί εδώ και πολλές δεκαετίες ως ένας ωμός περιφρονητής, παραβιάζοντας πρόθυμα μερικές από τις πιο θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς συστήματος. Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε αυτή τη συμπεριφορά ως μια περίπτωση ωμής παιδοκτονίας; (Η σκανδαλώδης παρανομία με την οποία το Ισραήλ επιτίθεται στις θεμελιώδεις αρχές των Ηνωμένων Εθνών μπορεί, αντίθετα, να περιγραφεί καλύτερα ως πατροκτονία, δεδομένου ότι το ίδιο το κράτος του Ισραήλ γεννήθηκε εξ ολοκλήρου -από την άποψη του ισχύοντος διεθνούς δικαίου- από μια απόφαση που έλαβε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1947, για τη δημιουργία ενός «εβραϊκού κράτους» στην Παλαιστίνη).
Αλλά αρκετά με τις ενδοοικογενειακές αναλογίες! Το μεγάλο ερώτημα τώρα είναι τι πρέπει να γίνει; Και το ερώτημα αυτό δεν αφορά «μόνο» την ανείπωτη γενοκτονία που συνεχίζει να διαπράττει το Ισραήλ στην κατεχόμενη Γάζα, αλλά και το σύνολο των βάναυσα παραβατικών ενεργειών που έχει αναλάβει σε όλα τα εδάφη που κατέχει υπό στρατιωτική κατοχή από το 1967 — στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και την υπόλοιπη Δυτική Όχθη, και στο Γκολάν, καθώς και στη Γάζα.
Η άποψή μου, βασισμένη στις δεκαετίες της ζωής μου που έχω περάσει μελετώντας αυτή την κατάσταση και τις ιστορικές της προεκτάσεις, είναι ότι τώρα, το 2024, χρειαζόμαστε την υπόλοιπη «διεθνή κοινότητα» να βγει μπροστά και να αντιμετωπίσει όχι μόνο την ισχύ, τη θέση και τις λεηλασίες του Ισραήλ στη Δυτική Ασία, αλλά και την ισχύ που έχουν και χρησιμοποιούν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να ενισχύσουν και να υποστηρίξουν όλες τις λεηλασίες του Ισραήλ εκεί.
Υπάρχει ένα σημαντικό προηγούμενο για το τι θα μπορούσε και τι θα έπρεπε να γίνει. Το 1956, η Βρετανία και η Γαλλία συνεργάστηκαν με το Ισραήλ σε μια μεγάλη πράξη στρατιωτικής επιθετικότητας εναντίον της Αιγύπτου. Σε εκείνη την περίπτωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να αναγκάσουν αυτούς τους «Τριμερείς» επιτιθέμενους να εγκαταλείψουν τόσο τις εδαφικές κατακτήσεις τους στην Αίγυπτο όσο και τον στόχο τους να πραγματοποιήσουν αλλαγή καθεστώτος στην Αίγυπτο. Και το έκαναν αυτό χρησιμοποιώντας εναντίον τους ωμή οικονομική ισχύ… στοιβαγμένη έναντι της οποίας η κατοχή βέτο από το Λονδίνο και το Παρίσι στο Συμβούλιο Ασφαλείας ωχριούσε σε σημασία.
Θα μπορούσαμε να περιμένουμε ότι οι ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις της αναδυόμενης πολυκομβικής «παγκόσμιας τάξης» θα είναι έτοιμες να χρησιμοποιήσουν έναν παρόμοιο ελιγμό εναντίον της «Διμερούς Επιθετικότητας» που το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξάγουν εδώ και τόσο καιρό εναντίον της Παλαιστίνης; Το ελπίζω βεβαίως. Ακόμα και αν αυτό συνέβαινε αύριο (πράγμα που δεν το περιμένω), θα ήταν πολύ, πολύ αργά για όλους τους Παλαιστίνιους στη Γάζα που έχουν υποστεί αρρωστημένα γενοκτονικά επίπεδα βίας και πείνας τους τελευταίους 9,5 μήνες.
Έχω γράψει εδώ και αρκετό καιρό ότι «η Γάζα ήταν πάντα το χωνευτήρι για το παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στη σύγχρονη εποχή». Τώρα, ενώ κλαίω και θρηνώ για όλες τις απώλειες που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, αρχίζω να ελπίζω ότι, ίσως, αυτή η δυστυχία μπορεί επίσης στο μέλλον να θεωρηθεί ως το χωνευτήρι μέσα στο οποίο μπορεί να αρχίσει να οικοδομείται μια νέα και πιο δίκαιη και ισότιμη παγκόσμια τάξη.
Παρακαλώ, ας έρθει πολύ, πολύ σύντομα.
*H Helena Cobban είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας για ζητήματα διεθνών σχέσεων, με εξειδίκευση στη Μέση Ανατολή, το διεθνές σύστημα και τη μεταβατική δικαιοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου