Μια νέα πραγματικότητα στον παλαιστινιακό αγώνα

Μετατόπιση του βάρους σε άλλα κέντρα, μακριά από την επιρροή της Παλαιστινιακής Αρχής

Του Ahmad Jadarat*

Οι συγκρούσεις που ξέσπασαν ανάμεσα στους Παλαιστινίους και τις ισραηλινές δυνάμεις ασφαλείας στη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ και εντός του Ισραήλ, μετά την απαγωγή και δολοφονία του Μοχάμεντ Αμπού Κχτιρ, σηματοδοτούν μια νέα πολιτική πραγματικότητα.

Οι Ισραηλινοί απήγαγαν τον 17χρονο, τον μετέφεραν σε ένα δάσος εκεί κοντά και τον έκαψαν. Οι συγκρούσεις ξέσπασαν την ίδια μέρα όταν η αστυνομία επιχείρησε να διαλύσει βίαια μια ομάδα γειτόνων που είχαν επισκεφτεί την οικογένεια, ανήσυχοι για την τύχη του νεαρού, καθώς τα νέα της απαγωγής του είχαν διαδοθεί.

Από τότε η κατάσταση, σε συνδυασμό με μια στρατιωτική επίθεση των Ισραηλινών στη Λωρίδα της Γάζας, κλιμακώθηκε σε τέτοιο βαθμό που να μοιάζει σαν το πιθανό ξεκίνημα της τρίτης Ιντιφάντα.

Η δεύτερη Ιντιφάντα άρχισε στο τέμενος Αλ-Ακσά της Ιερουσαλήμ για να εξαπλωθεί αργότερα στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Η δεύτερη Ιντιφάντα δεν αντιμετώπισε το ζήτημα της Παλαιστινιακής Αρχής η οποία τότε βρισκόταν υπό τον Γιάσερ Αραφάτ που είχε καταφέρει να προστατέψει την εθνική ενότητα των Παλαιστινίων, αποφεύγοντας την παγίδα των εσωτερικών αντιπαραθέσεων.

Η κατάσταση σήμερα, μετά τη δήλωση του Παλαιστίνιου πρωθυπουργού Μαχμούντ Αμπάς ότι δεν θα επιτρέψει μια «τρίτη Ιντιφάντα», είναι πολύ διαφορετική. Οι παλαιστινιακές δυνάμεις ασφαλείας ακολουθούν την κυβερνητική γραμμή με αποτέλεσμα την κλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στην παλαιστινιακή κυβέρνηση και τον παλαιστινιακό λαό.

Μετά την ήττα της αντίστασης στην Ιορδανία, το 1970, το κέντρο του αγώνα μεταφέρθηκε στον Λίβανο. Μετά την εισβολή των Ισραηλινών στο Λίβανο, το 1982, το κέντρο του παλαιστινιακού αγώνα μεταφέρθηκε στα κατεχόμενα, από τον πόλεμο του 1967, εδάφη. Τότε ξέσπασε η μαζική λαϊκή παλαιστινιακή αντίδραση με τη μορφή της πρώτης Ιντιφάντα.

Φαίνεται ότι και τώρα τα πράγματα πηγαίνουν προς την ίδια κατεύθυνση. Η Παλαιστινιακή Αρχή εμποδίζει το λαό να εκφράσει την οργή του ενάντια στην κατοχή, έτσι ο αγώνας μεταφέρεται σε άλλα κέντρα όπου αυτή δεν έχει επιρροή: την Ιερουσαλήμ, το εσωτερικό του Ισραήλ και την περιοχή C της Δυτικής Όχθης. Μια παρόμοια κατάσταση εξελίσσεται και στη Χεβρώνα η οποία βρίσκεται υπό μερικό ισραηλινό έλεγχο.

Επιπλέον, οι Παλαιστίνιοι που ζουν στο Ισραήλ έχουν ισραηλινή υπηκοότητα και οι Παλαιστίνιοι της Ιερουσαλήμ έχουν κάποια δικαιώματα εγκατάστασης, λόγω της προσάρτησης της πόλης από το Ισραήλ. Και οι δύο αυτές ομάδες απολαμβάνουν μια ελευθερία κινήσεων που δεν έχουν οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

Η δολοφονία του Μοχάμεντ Αμπού Κχτιρ ανέδειξε μια ξεκάθαρη εθνική διάσταση του προβλήματος. Ολόκληρη η Παλαιστίνη έγινε το θέατρο μιας αντιπαράθεσης με τις ισραηλινές δυνάμεις, επιβεβαιώνοντας ταυτόχρονα την ενότητα του κατεχόμενου παλαιστινιακού λαού ενάντια σε τεχνητές διαιρέσεις.

Από την άλλη μεριά η παραδοσιακή παλαιστινιακή πολιτική ηγεσία δεν έχει πρακτικές απαντήσεις για την κατάσταση που επικρατεί, καθώς οι ακτιβιστές συγκροτούν ένα νέο κέντρο δύναμης στην παλαιστινιακή πολιτική σκηνή. Αυτή η μετατόπιση βάρους είναι ιδιαίτερα σημαντική, ενόψει της αποτυχίας του σχεδίου για τη σταθεροποίηση της πολιτικής κατάστασης μέσω διαπραγματεύσεων.

* Αναδημοσίευση άρθρου του από το Alternarive Information Center

Μετάφραση: Νίκος  Μαγνήσαλης

http://www.e-dromos.gr/%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9/