“Αμερικανοδουλεία” ή μαθηματικά των κυρίαρχων
συμφερόντων;
Η απέλαση των Ρώσων διπλωματών από την
Ελλάδα, με βάση την καταγγελία της ελληνικής κυβέρνησης για ρωσική ανάμειξη σε
“εθνικά θέματα” όπως τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας
και η ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, η “συμφωνία των Πρεσπών”
Τσίπρα-Ζάετς, έφερε ξανά το προσκήνιο το ζήτημα των ελληνορωσικών σχέσεων και
της εμβάθυνσης των σχέσεων της Ελλάδας, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τις ΗΠΑ
και το ΝΑΤΟ.
O ελληνικός
καπιταλισμός επιλέγει στρατηγικά το ΝΑΤΟ[1]
και τις ΗΠΑ, όχι τη Ρωσία. Πρόκειται για μια απόφαση ψυχρή και υπολογισμένη από
το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος του, σύμφωνα με τα ελληνικά
οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα, όχι για μια απόφαση “εθελόδουλη” και
“αμερικανόδουλη”. Αυτό που πολλοί δεν μπορούν να διανοηθούν, είναι το πώς τα
ελληνικά καπιταλιστικά συμφέροντα μπορεί να οδηγούν στη συμμαχία με τις ΗΠΑ και
το ΝΑΤΟ για δολοφονικούς, κερδοφόρους σκοπούς, παρ’ ότι η Ελλάδα, ως αντάλλαγμα,
παραχωρεί μεγάλο μέρος των ζωτικών της πόρων και χώρων στην ευρωατλαντική
συμμαχία. Η Ελλάδα παρέχει κρίσιμες στρατιωτικές βάσεις στο ΝΑΤΟ[2],
όπως η βάση της Σούδας, του Άραξου, της Ανδραβίδας, και αποτελεί πολύτιμη
“νησίδα άμυνας/ασφάλειας” στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο, στο κρίσιμο σταυροδρόμι
Αφρικής, Μέσης Ανατολής, Ευρώπης. Για αυτούς τους δύο λόγους, η όποια
“πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική” διακηρύσσεται από τον ελληνικό καπιταλισμό,
δεν μπορεί παρά να περιορίζονται δραστικά από τις στρατηγικές συμμαχίες,
υποδομές, κατευθύνσεις του, με γνώμονα έναν μακροπρόθεσμο υπολογισμό
κόστους-όφελους από τα ελληνικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Ένα πρόσφατο
δημοσίευμα στο ΒΗΜΑ, εξηγεί, στο φόντο της οικονομικής και γεωπολιτικής
αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο:
“Οπως σημειώνουν
όσοι έχουν επαφή με τα ελληνικά διεθνικά συμφέροντα, αυτά δεν εφάπτονται σε
κανένα σημείο με τα αντίστοιχα ρωσικά, τα οποία αντιμετωπίζουν τα Βαλκάνια
σχεδόν σαν ζωτικό τους χώρο. Επιδιώκουν τον έλεγχό τους, χρησιμοποιούν ακόμη
και την Τουρκία για τον σκοπό αυτόν και σαφέστατα πια διεκδικούν επιρροή στην
Ελλάδα προκειμένου να εμποδίσουν το άνοιγμα αυτών των διεθνών και ευρωπαϊκών
δρόμων που θα έχουν ως αφετηρία τα ελληνικά λιμάνια του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης
και της Αλεξανδρούπολης. Κατά κοινή ομολογία, στην παρούσα φάση τα ελληνικά
εθνικά συμφέροντα είναι ασύμπτωτα προς εκείνα των Ρώσων και για λόγους καθαρά
αναπτυξιακούς και αμιγώς οικονομικούς. Κάτι που θα πρέπει άπαντες να λάβουν υπ'
όψιν"[3].
Σε όλη η δεκαετία του 1990, το ύψιστο σημείο
ακμής του αμερικανικού καπιταλισμού στον πλανήτη, ήταν και αρχή της παρακμής
του. Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου με τη πτώση της ΕΣΣΔ δημιούργησε νέα πεδία
επενδύσεων και ανάπτυξης στη Νοτιοανατολική Ασία, ενώ παράλληλα η καπιταλιστική
αναδιάρθρωση της Κίνας και η ανασυγκρότηση της Ρωσίας μετά από μια παρατεταμένη
περίοδο οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης, δημιούργησαν μια μεγάλη δυναμική
του μη δυτικού, αναπτυσσόμενο κόσμου. Η Κίνα και η Ινδία αντιπροσωπεύουν τις
δύο ανερχόμενες υπερδυνάμεις που οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Ε.Ε δεν μπορούν να
παραβλέψουν, πλέον, ενώ η Ρωσία μοιάζει να έχει το ρόλο του στρατιωτικού
βραχίονα που εξασφαλίζει τον αναγκαίο χρόνο για την ανάπτυξη της ίδιας, της
Κίνας, των BRICS. Εκείνες που βιάζονται είναι οι ΗΠΑ, η ισχύς των
οποίων βρίσκεται σε πτώση, εκείνες που θέλουν να “αγοράσουν χρόνο” είναι η
Ρωσία και η Κίνα, αφού η οικονομική και γεωπολιτική δυναμική τις συμφέρει. Για
αυτό οι ΗΠΑ, καθ’ όλη τη δεκαετία του 2000, αλλά και σήμερα, έχει τη
πρωτοβουλία των επιθετικών κινήσεων, σύμφωνα με μια λογική που υπαγορεύεται όχι
από το “dna” της σε σχέση με τις ανταγωνιστικές
καπιταλιστικές δυνάμεις, αλλά από την κατάσταση και τη λογική διαμόρφωσης των
συσχετισμών.
Το οικονομικό και γεωπολιτικό timing, η μετατόπιση του κέντρου βάρους από τη Δύση στην Ανατολή, έκανε πολλούς
να πουν ότι η Ελλάδα πρέπει να επιλέξει την “Ανατολή”, έναντι της “Δύσης”,
βλέποντας μπροστά στις εξελίξεις. Η συμμαχία με τη Ρωσία, σε έναν “ελληνορωσικό
ορθόδοξο άξονα”, είναι καθοριστική σε αυτή την προτεινόμενη στρατηγική. Σε κείμενό μας με τίτλο υπάρχει εναλλακτικός ρωσικός
δρόμος για το ελληνικό κράτος; ένας σημαντικός σύμβουλος του Πούτιν, ο
Γκλαζίεφ, προτείνει στην Ελλάδα σταδιακή έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε και
ένταξή της στην υπό ρωσική ηγεμονία “Ευρασιατική Ένωση”[4].
Αν ο ελληνικός καπιταλισμός επέλεγε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να κάνει μια σειρά
“επικίνδυνων” αναδιαρθρώσεων και μεταβάσεων. Αυτή τη στιγμή ο ελληνικός
καπιταλισμός δεν έχει λόγο να μπει σε μια τέτοια περιπέτεια, που θα φέρει
κοινωνικοικονομική και πολιτική αστάθεια, αν όχι “εθνικό διχασμό”.
Η επιλογή του Ελληνικού Κράτους σε δύο στιγμές
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε
δύο στιγμιότυπα, πριν την απέλαση των Ρώσων διπλωματών, τα οποία δείχνουν πως
αυτή τη στιγμή η “ρωσική στροφή” για το ελληνικό κράτος έχει κλείσει.
19/12/07: Σύμφωνα με τα τότε δημοσιεύματα, η
αμερικανική πρεσβεία στέλνει τηλεγράφημα στην κυβέρνηση Καραμανλή, εκφράζοντας
τη δυσαρέσκειά της για την ελληνορωσική προσέγγιση[5].
Το Δεκέμβριο του 2007, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε συμφωνήσει με την κυβέρνηση
Πούτιν:
1. Η Ελλάδα να
είναι μία από τις χώρες διέλευσης του αγωγού αερίου South Stream.
2. Στο ελληνικό έδαφος την κατασκευή να αναλάβουν από κοινού ο
Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου και η ρωσική Gazprom με ίσα
ποσοστά
3. Η συμφωνία αυτή να αποτελέσει την εκκίνηση διαπραγματεύσεων
που θα διαρκέσουν από 18 μήνες ως δύο χρόνια.
To αμερικανικό τηλεγράφημα έγραφε:
“Πολλοί όμως Ελληνες διπλωμάτες,
στρατιωτικοί και ειδικοί είναι σκεπτικοί και ανησυχούν ότι η Ελλάδα βαδίζει σε
ένα επικίνδυνο μονοπάτι. Δεν πιστεύουμε ότι η προσέγγιση του Καραμανλή με τη
Μόσχα αποτελεί θεμελιώδη αλλαγή στην ελληνική πολιτική. Σε ορισμένα θέματα,
όπως την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό South Stream και τα συγχαρητήρια
προς τον Πούτιν για τη νίκη του στις εκλογές για τη Δούμα, ο Καραμανλής έχει
πάρει αποφάσεις που δεν μας βοηθούν. Ο Καραμανλής πιστεύει προφανώς ότι μπορεί
να κρατήσει μια ισορροπία στις σχέσεις του με τη Ρωσία και τη Δύση. Ο κίνδυνος
είναι, καθώς έρχεται πιο κοντά στη Μόσχα στην ενέργεια, να βρεθεί η Αθήνα υπό
πίεση για να συμμαχήσει με τους Ρώσους σε άλλα θέματα, όπως οι σχέσεις με το
Ιράν. Έχουμε πει στους Έλληνες ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τη βελτίωση
των ελληνορωσικών σχέσεων. Την ίδια στιγμή αναρωτιόμαστε πώς μπορεί η Ελλάδα να
συμβιβάσει την υποστήριξή της στον αγωγό TGI (Τoυρκίας - Ελλάδος - Ιταλίας) με
τον ανταγωνιστικό αγωγό South Stream, ερώτημα στο οποίο δεν έχουμε λάβει
ικανοποιητική απάντηση".
Η ρωσική πλευρά ισχυρίστηκε τότε ότι υπήρχε
σχέδιο δολοφονίας του Καραμανλή-σε ρωσικό ντοκιμαντέρ που δημοσιοποιήθηκε στο
δελτίο ειδήσεων του ρωσικού κρατικού καναλιού Russia-24, η ρωσική FSB αποκάλυψε συνομιλία πρακτόρων της CIA για τη
δολοφονία του Κώστα Καραμανλή[6].
2/3/14: Ο Ε. Βενιζέλος επισκέπτεται την
Ουκρανία και υπόσχεται μεταφορά τεχνογνωσίας για την αντιμετώπιση της κρίσης
και των ανυπότακτων πληθυσμών με τη συνδρομή της ΕΕ, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής
Πολιτικής Ασφάλειας & Άμυνας[7].
Η Ελλάδα τοποθετείται στο
ουκρανικό θέατρο της αμερικανορωσικής σύγκρουσης, και πάνω από όλα στον
ουκρανικό εμφύλιο, υπέρ της τάξης/ασφάλειας του ουκρανικού κράτους, ενάντια στη
φιλορωσική ανατολική Ουκρανία, υπό την ηγεμονία της δυτικής Ουκρανίας στην
ευρωατλαντική της προοπτική. Ο ΥΠ.ΕΞ. ενός
κυρίαρχου κράτους-μέλους της Ε.Ε. μπορεί να είναι πλασιέ οικονομικών &
πολιτικών ασφαλείας διεθνών οργανισμών; Με βάση την κυρίαρχη
εθνικοαπελευθερωτική αφήγηση της αριστεράς, όχι. Μήπως όμως αυτή είναι η διπλή
λειτουργία ενός τέτοιου αξιωματούχου στο πλαίσιο των εθνικών συμφερόντων του
σύγχρονου έθνους-κράτους;
Η Ελλάδα
συμμετέχει στρατηγικά στην ευρωατλαντική δολοφονική συμμαχία και συνεργάζεται
όλο βαθύτερα με τις ΗΠΑ, εντάσσεται όλο και πιο βαθιά στις διαδικασίες
ολοκλήρωσης της Ε.Ε, γιατί αυτή είναι στρατηγική επιλογή της κυρίαρχης τάξης
της χώρας. Άρα η ανάμειξη του ρωσικού παράγοντα στις εσωτερικές της εξελίξεις
δεν είναι το καθοριστικό στοιχείο για την απέλαση των Ρώσων διπλωματών.
Συνεφαρμόζοντας μια διακρατική υπερεθνική γεωπολιτική του “χριστιανικού-δυτικού
τόξου” (πολύ μεγαλύτερου “στρατηγικού βάθους” και παγκόσμιας
επιρροής από τον “νεοοθωμαντισμό” της Τουρκίας) η Ελλάδα προβάλλει ισχύ στη
Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, την Αφρική, με τις πλάτες των συμμαχιών της,
παραπάνω από όσο θα της επέτρεπαν οι στρατιωτικές και οικονομικές δυνατότητές
της.
ΗΠΑ-Ρωσία-Ελλάδα, Ελλάδα-ΗΠΑ-Ρωσία: οι διαβαθμισμένοι
εχθροί των λαών
Τα γραπτά μένουν, και καθοδηγούν τη
σχεδιασμένη δράση. Και τα σύγχρονα στρατιωτικά, πολεμικά γραπτά των ΗΠΑ και της
Ρωσίας μοιάζουν υπερβολικά μεταξύ τους: σε τελική ανάλυση, εχθρός είναι κάθε
παράγοντας αποσταθεροποίησης, εσωτερικός ή εξωτερικός, δυνητικά κάθε
αντιδραστικός τρομοκράτης και κάθε κίνημα χειραφέτησης[8].
Τα στρατιωτικά γραπτά της Ελλάδας (Δόγμα Στρατού Ξηράς, 2014) δεν διαφέρουν
πολύ, παρά τη διαφορά της ισχύος της. Πρόκειται για την ίδια λογική. Ο
καπιταλισμός και ο στρατός του μπορεί να σκοτώνει, όταν μια ομάδα συμφερόντων
κρίνει ότι θα χρειαστεί[9].
Εκεί ΗΠΑ, Ρωσία, Ελλάδα, δεν θα διακόψουν ποτέ διπλωματικές σχέσεις. Πάντα θα
συνεργάζονται στην καταστολή πλήθους και δίκαιων κοινωνικών διεκδικήσεων, όταν
αυτές δεν συμπίπτουν με την υψηλή γεωστρατηγική των Αμερικανών, Ρώσων, Ελλήνων
ολιγαρχών.
Γνωρίζουμε, το μάθαμε τα τελευταία χρόνια,
βλέποντας τα πειράματα τύπου “ΣΥΡΙΖΑ” και τα “πειραματόζωα” τύπου “Ελλάδα” ως
πειράματα επιστημονικής καταστολής της εργατικής τάξης και του πλήθους από την
κυρίαρχη τάξη: ένας είναι ο πόλεμος, ο κοινωνικός, όσες μορφές και αν παίρνει:
εμφύλιων συγκρούσεων, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, δογμάτων άμυνας/ασφάλειας,
αντιτρομοκρατίας, υβριδικού πολέμου[10].
Στην Αραβική Άνοιξη και στις πλατείες, στα
εργατικά, φεμινιστικά, πολυεθνικά κινήματα και τα κινήματα γειτονιάς μέσα στην
οικονομική κρίση, στην Ουκρανία και τη Συρία, τι είναι αυτό που
άραγε ζούμε και βλέπουμε; Μια πάλη των Μεγάλων Δυνάμεων για τη μορφή του κόσμου
που θα αναδυθεί, ή μια πάλη της Μεγάλης, οργανωμένης Δύναμης της καπιταλιστικής
τάξης με τη Μεγάλη, αλλά ανοργάνωτη, δύναμη των προλετάριων και των
καταπιεσμένων; Όλες οι γεωπολιτικές, κρατικές και τακτικές μεσολαβήσεις ανάμεσα
στα κινήματα και τους στόχους τους, δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός αυτό. Η
ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των ΗΠΑ τα τελευταία χρόνια, μεγαλύτερη από εκείνη
της Ρωσίας και της Κίνας, δεν είναι παρά τη επιθετικότητα του σημερινού
θεματοφύλακα της παγκόσμιας αγοραπωλησίας της εργασιακής δύναμης, του
ανθρώπινου σώματος, της αιχμαλώτισής του μέσα στο χώρο δουλειάς ή στα
στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο βαθμό που η Κίνα αναπτύσσεται, αξιώνει τον ίδιο
ρόλο, με πιο φιλειρηνικό πρόσωπο-τα ίδια έλεγε άλλωστε, από γεννησιμιού της,
και η αμερικανική υπερδύναμη. Αν στο γεωπολιτικό χώρο της Αφρικής έχουμε ένα
μεγάλο μπρα ντε φερ όλων των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων, αν για τη Μέση
Ανατολή όλες οι μεγάλες δυνάμεις κάνουν κυνικούς υπολογισμούς με τα κεφάλια των
ανθρώπων, ακόμα και αν οι ΗΠΑ και η ευρύτερη “Δύση” έχουν το αιματοβαμμένο
πρωτείο των εξωτερικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, όλες αυτές οι καπιταλιστικές
δυνάμεις, στο εσωτερικό τους, εφαρμόζουν μια σκληρή ταξική πειθαρχία.
ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, Κίνα και Ρωσία, η Ελλάδα, είναι
όλοι εχθροί των λαών, και σε μια πλανητική “αφαίρεση’ από κάθε επιμέρους τόπο,
με αυτή τη σειρά. Η Ελλάδα, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η Κίνα και η Ρωσία, είναι
εχθροί του πολυεθνικού λαού που μένει συγκεκριμένα στην Ελλάδα-με αυτή τη
σειρά. Στις νατοϊκές στρατιωτικές βάσεις, τις αμερικανικές πολυεθνικές
επιχειρήσεις και τις “διαπραγματεύσεις” για τις ζωές των εργαζομένων και των
φτωχών στα συμβούλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο λιμάνι της Cosco, στους μπράβους του Σαββίδη και τις καλές ελληνορωσικές σχέσεις Χρυσής
Αυγής-ρωσικού κράτους, όλες οι μεγάλες δυνάμεις προσγειώνονται σε ελληνικό
έδαφος, με τη φιγούρα των εχθρών-συμμάχων του ελληνικού κεφαλαίου και κράτους.
Στον κοινωνικό πόλεμο, παίρνουμε
θέση. Δεν πολεμάμε για τα πετρέλαια, τα ιδιωτικά κέρδη, τους ξένους σε εμάς
“εθνικούς ανταγωνισμούς”. Πολεμάμε για μια καλύτερη, κοινή ζωή, μαζί με τους
ανέργους, τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους, τους φτωχούς μετανάστες και
μετανάστριες, τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου