Εισήσηγη Αντιπολεμικής Διεθνιστική Κίνησης σε σημαντική Διεθνιστική Εκδήλωση

Εισαγωγή

Στη Γαλλία το τελευταίο διάστημα έχει ξεσπάσει το ετερόκλητο κοινωνικό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Η καταστολή που έχει δεχθεί είναι εξαιρετικά σκληρή και παρουσιάζει στοιχεία στρατιωτικοποιημένης αντιμετώπισης που αποδεικνύουν μια εντατικοποίηση των δογμάτων άμυνας/ασφάλειας και αντιεξέγερσης.

Τεθωρακισμένα οχήματα, ειδικά εκπαιδευμένα σώματα που δουν ως ευέλικτες μονάδες, συλλήψεις στις χιλιάδες, εμπλοκή φασιστικών μορφωμάτων μαθητές αντιμετωπίζονται ως τρομοκράτες, συλλαμβάνονται και τίθενται σε θέση αιχμαλώτων πολέμου, προπαγάνδα Μακρόν υπέρ των λιγότερο ριζοσπαστικών κομματιών που είναι πρόθυμα να διαπραγματευτούν και αποκήρυξη των πιο ριζοσπαστικών ως ακραίων, αιτιολόγηση του μεγέθους της καταστολής στη βάση της ‘προστασίας της δημοκρατίας’. Ταυτόχρονα είναι πλέον γενικά παραδεκτό ότι το internet, το facebook, το youtube και διάφορες νέες τεχνολογίες χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο του πληθυσμού λειτουργώντας ως πλατφόρμες συλλογής πληροφοριών και ελέγχου με πιο πρόσφατο ενδεικτικό παράδειγμα το σύστημα κοινωνικής πίστωσης στη Κίνα, ένα σύστημα ‘αξιολόγησης και επιβράβευσης ή ‘τιμωρίας των πολιτών.

Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι αν έχουν όλα αυτά κάποια σχέση με το πόλεμο, αν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτές οι διαδικασίες είναι μορφές πολέμου. Η απάντηση για εμάς είναι ναι, καθώς σήμερα περισσότερο από ποτέ ο πόλεμος δεν διεξάγεται μόνο με αμιγώς στρατιωτικά μέσα μεταξύ κρατών 9αν και φυσικά εξακολουθεί να υπάρχει και με το παραπάνω αυτή η κλασσική μορφή πολέμου αλλά διεξάγεται και εντός των ίδιων των κρατών ως επίθεση των συστημάτων κυριαρχίας στους πλεονάζοντες πληθυσμούς και στην εργατική τάξη, παίρνοντας μια κοινωνικο-ταξική και υβριδική μορφή. Βασικός στόχος του αντιπολεμικού κινήματος λοιπόν δε μπορεί παρά να είναι το μπλοκάρισμα αυτής της πολύμορφης πολεμικής μηχανής. Στη βάση αυτή το αντιπολεμικό κίνημα προκειμένου να επιτύχει αυτό το στόχο χρειάζεται να είναι ανταγωνιστικό προς το σύγχρονο επιχειρηματικό κράτος άμυνας/ασφάλειας αλλά και κάθε μορφής καπιταλιστικό κρατικό σχηματισμό.

Τα σημερινά έθνη-κράτη υπάγονται σε υπερεθνικούς μηχανισμούς για να ισχυροποιήσουν τη δική τους εντός συνόρων κυριαρχία και ταυτόχρονα αυτό ισχυροποιεί και τις ίδιες τις υπερεθνικές ολοκληρώσεις. Η σχέση λοιπόν εθνικού-διεθνικού αποτελεί ένα συνεχές και δε μπορεί να αναλυθεί μέσω προσεγγίσεων που βλέπουν αυτά τα δύο ως αντιθετικούς πόλους. Επιπλέον με αυτό τον τρόπο παράγεται και μια συνέχεια μεταξύ εμφυλίου, κοινωνικού και ιμπεριαλιστικού πολέμου όπου η διατήρηση της έννομης τάξης εντός αποτελεί όρο η ακόμα και προϋπόθεση για τον εκτός συνόρων ιμπεριαλιστικό επεκτατισμό κρατών και ολοκληρώσεων. Στο έδαφος αυτό εντατικοποιούνται τα δόγματα άμυνας/ασφάλειας εντός των κρατών είτε με τη μορφή της πειθάρχησης μέσω μηχανισμών ελέγχου είτε με τη μορφή της ανοιχτής καταστολής/επιβολής όποιουδήποτε κρατικού ή μη κρατικού δρώντα απειλέι να διαταράξει την ομαλή λειτουργεία του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Αυτό ουσιαστικά είναι που συνοψίζεται στη φράση πρόσφατου κειμένου της ΕΕ που λέει χαρακτηριστικά ότι ‘‘η ασφάλεια είναι η πρώτη προϋπόθεση για την ανάπτυξη’’. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι το 2016 πέρασε στη βουλή τροπολογία που έλεγε οι πρόσφυγες αποτελούν κίνδυνο για την ‘‘εθνική ασφάλεια και τη δημόσια τάξη’’.Συνεπώς, η παλιά συζήτηση που ήθελε τη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης να αναλύεται ως μια προσωρινή εν είδη παθολογικού συμπτώματος κατάσταση στον αντίποδα των ομαλών συνθηκών δείχνει πως έχει τελειώσει.

Απαραίτητη σε αυτό το πλαίσιο είναι η διασφάλιση της εθνικής συνοχής/ενότητας, προυπόθεση της οποίας αποτελεί η κοινωνική ομοιογένεια που θεμελιώνεται πάνω στη ταυτότητα που πολίτη και της πολίτιδας που είναι ταυτόχρονα πολίτης/ιδα του κόσμου και προστάτης/ιδα του έθνους. Από τη μία ο πολίτης-καταναλωτής διατεθειμένος να στηρίξει κάθε ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα με θεαματικούς όρους, σιωπηλά συνένοχος των κρατικών εγκλημάτων σε μετανάστες/τριες και αποκλεισμένους/ες, υπάκουο μέλος του βιοπολιτικού σώματος που υπερασπίζεται τον τρόπο ζωής των κοινωνικώς ενταγμένων και ανά περιπτώσεις ανέχεται τον αισχρό υπερεγωτικό πυρήνα του φασισμού της νεωτερικής δημοκρατίας αρκεί να μην έχει αυτόνομες βλέψεις. Από την άλλη ο πολίτης-πολεμιστής, διαλεγμένος από τη κάτω πλευρά του κοινωνικού τόξου καλούμενος να υπηρετήσει τα υψηλά ιδανικά του εθνικού ιδεώδους, αν θέλει να ενταχθεί σε αυτό ανάμεσα στη πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων που περισσεύουν. Αυτή ακριβώς η διαίρεση είναι το σαφές όριο που πρέπει να υπερβεί η τρέχουσα μορφή του παγκόσμιου προλεταριάτου, αν θέλει να ανατρέψει τον πολιτισμό της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Και οι δύο αυτές ταυτότητες αποτελούν μια ενότητα που κοινό σημείο της είναι η υπαγωγή στο κράτος και τη πολεμική μηχανή. Από τη μια οι απαράβατοι θεσμοί της δημοκρατίας από την άλλη με την ένταση του συντηρητισμού και τον συνεχιζόμενο εκφασισμό η αναβίωση του τρίπτυχου πατρις-θρησκεία-οικογένεια και ενός έθνους που θα εργάζεται για την ανάπτυξη του κεφαλαίου. Αυτή είναι η συνθήκη μέσα στην οποία εντείνονται οι επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες/τριες αλλά και όποιο άλλο άτομο ή ομάδα αποκλίνει η δε μπορεί να ενταχθεί στις παραπάνω μορφές κανονικότητας όπως γυναίκες ειδικά αν αποκλίνουν από το κυρίαρχο πρότυπο θηλυκότητας, άντρες που δεν ταυτίζονται με το κυρίαρχο πρότυπο αρρενωπότητας λοατκια+ άτομα και άλλες μειονοτικές ομάδες.

Λίγα λόγια για τον Ελληνικό Καπιταλισμό

Στο δημόσιο διάλογο, ακόμα και στο εσωτερικό του κινήματος, επικρατεί περίπου η αντίληψη πως η Ελλάδα είναι μια αμυντική, και εξαρτημένη από τις Μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ε.Ε, ΝΑΤΟ) οικονομική και στρατιωτική οντότητα. Η Ελλάδα εμφανίζεται έτσι να μην συμμετέχει σε στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό, εξαναγκαζόμενη από το διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, παρά τη θέληση και τα συμφέροντά της, να παρέχει στρατιωτικές βάσεις υποστήριξης, υλικοτεχνική και “ανθρωπιστική” βοήθεια, εκπροσωπώντας την άμυνα/ασφάλεια των ΗΠΑ, της Ε.Ε²⁵ και του ΝΑΤΟ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, αμυνόμενη για τα εθνικά της συμφέροντα απέναντι στην μονομερώς επιθετική Τουρκία. Σύμφωνα με αυτή την αφήγηση, η Ελλάδα αποτελεί ένα αδύναμο, αμυνόμενο και άκακο κράτος, μια φιλειρηνική νησίδα σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα μάλιστα, μετά την επίθεση που κωδικά ονομάστηκε «Μνημόνια», ΜΜΕ και η κυβέρνηση λένε πως οι επιδόσεις της Ελλάδας είναι καλές. «Έξοδος από τα Μνημόνια», «έρχεται ανάπτυξη», «προς όφελος όλης της χώρας». 

  Η δική μας αντίληψη είναι διαφορετική. Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ η πολεμική μηχανή του ελληνικού κράτους στρέφεται ενάντια στους/στις καταπιεσμένους/ες.

  Ο ελληνικός στρατός έχει φυσική παρουσία σε άλλες χώρες που βρίσκονται σε τρεις ηπείρους, αφού η Ελλάδα, σύμφωνα με την πάγια ελληνική και αμερικανική γεωστρατηγική αντίληψη, βρίσκεται στο επίκεντρο “τριών κρίσεων”, της κρίσης της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής, των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Η Ελλάδα έχει καταφέρει να κλείσει σημαντικές οικονομικές συμφωνίες εκτός συνόρων, όπως ο αγωγός EASTMED προς την Ευρώπη που πετά έξω Τουρκία και Ρωσία. Μαζί με τους αγωγούς IGB, IGI και TAP, ο EASTMED γίνεται ο τέταρτος σημαντικός ενεργειακός αγωγός μέσα από τον οποίο εξυπηρετείται η στρατηγική του ελληνικού καπιταλισμού για αναβάθμιση στην ευρύτερη περιοχή.

Η Ελλάδα προχωρά στην εμβάθυνση των ενεργειακών και αμυντικών συνεργασιών Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, δημιουργώντας δύο νέους ομόκεντρους αμυντικούς-επιθετικούς κύκλους στην περιοχή, οι οποίοι, όμως, περιορίζουν ασφυκτικά την Τουρκία, διαμορφώνοντας ένα μοτίβο κλιμακούμενων προκλήσεων σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Μετά την οικονομική, στρατιωτική, πολιτική συμφωνία Ελλάδας, Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου, που προέκυψε ως απότοκο της ήττας των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης και της επέμβασης στη Λιβύη, με στόχο το μοίρασμα των κοιτασμάτων της ΑΟΖ, η Ελλάδα, πλέον, έχει αναλάβει μείζονα ρόλο τήρησης της γενικής «σταθερότητας» στην περιοχή.

Στα Βαλκάνια, έχει αναλάβει τη φύλαξη του εναέριου χώρου Βουλγαρίας και της Αλβανίας, και του Μαυροβουνίου³⁶, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, ενώ με τη συμφωνία των Πρεσπών ο ελληνικός καπιταλισμός εδραιώνει στρατιωτικά την οικονομική του κυριαρχία των ελληνικών επενδύσεων στην Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, ενώ αποδεικνύεται ως ο πιο αξιόπιστος συνεταίρος των ΗΠΑ στον διεθνή ανταγωνισμό της περιοχής, περιορίζοντας τη Ρωσία και την Τουρκία.

  Με την Τουρκία, η Ελλάδα ανταγωνίζεται αλλά και συνεργάζεται. Η ελληνική προκλητικότητα στο Αιγαίο πως θα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 μίλια διπλασιάζοντας έτσι τα κρατικά της σύνορα και απειλώντας σε στρατιωτική εμπλοκή με την Τουρκία. Το φόντο του ανταγωνισμού βρίσκεται στην ΑΟΖ της Κύπρου και στο Καστελλόριζο, στον ανταγωνισμό για τις εξορύξεις. Παράλληλα, όμως, υπάρχει και η συνεργασία με την Τουρκία: στον πόλεμο κατά των προσφύγων, με την κοινή συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε, και των μεταναστών/μεταναστριών, στον αγωγό T.A.P με υπεύθυνο ασφαλείας των πρώην αρχηγό ΓΕΣ Μανωλά.

 

Στη Κύπρο, Η Ελλάδα συνεργάζεται με την ελληνοκυπριακή κυρίαρχη τάξη για τον έλεγχο της νοτιοανατολικής Μεσογείου απέναντι στην Τουρκία και την τουρκοκυπριακή αστική τάξη, ακολουθώντας σκληρή εθνικιστική γραμμή και αποφεύγοντας κάθε απόπειρα συνεκμετάλλευσης των ενεργειακών πηγών.

    Καρπός του κοινού ανθρωπιστικού έργου της συμφωνίας Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε είναι τα δολοφονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης-hot spot, στρατόπεδα που έχουν οδηγήσει στην σωματική εξόντωση και στο θάνατο χιλιάδες μετανάστες και μετανάστριες, με στρατόπεδο «πρώτης υποδοχής» την ελληνική Μόρια. Επιπλέον, ο φράχτης του Έβρου, το ελληνικό λιμενικό, η Ε.Ε και η FRONTEX φροντίζουν καθημερινά χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου να μην μπορούν να γλιτώσουν από τον πνιγμό στο Αιγαίο. Αν όχι πνιγμό ή εγκλεισμό, σε ελληνικό έδαφος οι μετανάστες και οι μετανάστριες αντιμετωπίζουν ακραία ισλαμοφοβία, ταξική εκμετάλλευση, ρατσισμό, πολύ συχνά καταδίκες για κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας τους, όπως πρόσφατα στην Ορεστιάδα, σεξισμό που φτάνει μέχρι τη τριπλή γυναικοκτονία με στρατιωτικού τύπου μαχαίρι, όπως συνέβη πρόσφατα στον Έβρο.

  Στην Αφρική, ο ελληνικός καπιταλισμός είναι παρών στη Λιβύη όπου, όλως τυχαίως, εμπλέκονται μεγάλα ονόματα ελλήνων επιχειρηματιών στα σχέδια ανοικοδόμησης της χώρας, μετά την ισοπέδωσή της, και συμμετέχει με στρατεύματα στην υπόθεση της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Η Ελλάδα, επιπλέον, στέλνει φρεγάτες και άλλες δυνάμεις στον Περσικό Κόλπο, τη Λίβανο, τη διώρυγα του Σουέζ εξυπηρετώντας τα ελληνικά συμφέροντα, ενώ εκπαιδεύει και το λιβυικό ναυτικό στην καταστολή των μεταναστευτικών ροών. Ανώτατα στελέχη της Ακτοφυλακής και του Πολεμικού Ναυτικού της Λιβύης, που έχει αποδεδειγμένα συμμετάσχει στη προστασία του δουλεμπορίου και της σωματεμπορίας προσφύγων σε συνεργασία με κύκλους της Ε.Ε, εκπαιδεύονται στη Κρήτη από το ελληνικό κράτος.

  Η ελληνική πολεμική μηχανή αναβαθμίζεται στρατιωτικά. Σε Λάρισα, Βόλο, Κάρπαθο, οι στρατιωτικές αναδιαρθρώσεις των πολεμικών βάσεων προχωράνε ταχύτατα, ενώ η βάση της Σούδας παραμένει απαραίτητο προπύργιο για κάθε ελληνικό, ευρωπαϊκό, νατοϊκό βομβαρδισμό στην ευρύτερη περιοχή. Με πλήθος βάσεων σε όλη την επικράτεια, η Ελλάδα συνεισφέρει έμμεσα στους πολέμους που εξαπολύουν άλλα δυτικά κράτη στη Μέση Ανατολή, όπως για παράδειγμα γίνεται με τη φιλοξενία γερμανικών και γαλλικών Eurofighter στον Άραξο, τα οποία εφορμούν στη Συρία. Το ελληνικό κράτος ήδη πολεμά με στενά στρατιωτικό τρόπο, συμμετέχοντας πολύμορφα σε μια σειρά ιμπεριαλιστικών αποστολών και διακρατικών ασκήσεων, οργανώνοντας μια σειρά αντιεξεγερσιακών-”αντιτρομοκρατικών” επιχειρήσεων με ένοπλα μέσα, αιχμαλωτίζοντας μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στα μετόπισθεν του πολέμου στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Σύμφωνα με μια λίστα του Γενικού Επιτελείου Στρατού, οι επίσημες επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού εκτός συνόρων τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε, είναι οι εξής:

-Βοσνία/Ερζεγοβίνη²⁷

-Κοσσυφοπέδιο²⁸

-Αφγανιστάν²⁹

-Μάλι³⁰

-Κεντροαφρικανική Δημοκρατία³¹

Δεκάδες φαντάροι δημοσίευσαν, διαμέσου της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων, γράμματα εναντίωσης στους δολοφονικούς νατοϊκούς πολέμους, από τη Βοσνία και το Κόσοβο ως το Ιράκ και το Αφγανιστάν. , ενάντια στην καταστολή πλήθους το Δεκέμβρη του 2008, στις Πλατείες και αλλού, ενάντια στο χτίσιμο στρατοπέδων συγκέντρωσης. Το ελληνικό κράτος, επιπλέον, ήδη προετοιμάζεται για μελλοντικούς πολέμους, από τα Πανεπιστήμια που παράγουν εξειδικευμένη εμπόλεμη γνώση, μέχρι την εξάπλωση των δογμάτων άμυνας/ασφάλειας και ελέγχου ως γενικό κανόνα στους χώρους εργασίας, στους δημόσιους χώρους, στις επικίνδυνες γειτονιές και τις “ζώνες ανομίας”.

Επομένως, το ζήτημα της αποτροπής του πολέμου δεν θα κριθεί κάποια στιγμή στο απροσδιόριστο μέλλον. Η Ελλάδα πολεμά ήδη, με τις πλέον διαφορετικές μορφές.

Τα δόγματα γενικευμένης άμυνας/ασφάλειας και αντιεξέγερσης, ο διακηρυγμένος “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” και ο “υβριδικός πολέμος”, γεφυρώνουν την απόσταση ανάμεσα στον εμφύλιο και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αποτελώντας το κοινό πλαίσιο επικοινωνίας τους. Η αστυνομία μετατρέπεται σε ειδικό στρατό και ο στρατός σε ειδική αστυνομία. Η ελληνική αστυνομία, ειδικά τα αστυνομικά σώματα με εξειδικευμένη στρατιωτική εκπαίδευση, αποκαλύπτεται ολοένα και περισσότερο πως είναι συνένοχη σε δολοφονίες, όπως του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου, και σε μαφιόζικα κυκλώματα εμπορίας ναρκωτικών, τα οποία προσχηματικά καταγγέλλει απειλώντας να εισβάλλει σε χώρους πανεπιστημιακού ασύλου.

Για την ελληνική αστυνομία και τον ελληνικό στρατό, όπως συμβαίνει σε κάθε καπιταλιστικό έθνος-κράτος, οι φιγούρες του μετανάστη, του μουτζαχεντίν, του αντάρτη των πόλεων, του απεργού, του διαδηλωτή και του ποινικού εγκληματία αναπαράγονται και ταυτίζονται από τον κυρίαρχο λόγο, εντός μιας διαρκούς κατάστασης εξαίρεσης, στην απροσδιόριστη εικόνα ενός αφηρημένου ανθρωπολογικού τύπου που απειλεί την ομαλότητα της περιφραγμένης ευημερίας των σύγχρονων δημοκρατιών, αντικαθιστώντας την έννοια του προλεταριάτου που ασφυκτιά κάτω από τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Τα δόγματα Άμυνας-Ασφάλειας θέτουν μια βασική προϋπόθεση, η οποία δεν έχει ακόμα αμφισβητηθεί με ταξικούς όρους: Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις χρειάζονται για την εγκαθίδρυση παγκόσμια της ομαλής ροής του κεφαλαίου, αναγκαίας για την κοινωνική ευημερία του πρώτου κόσμου των καπιταλιστικών μητροπόλεων, και η πολιτική της μηδενικής ανοχής χρειάζεται για την ομαλότητα της κοινωνικής αναπαραγωγής αυτού του κόσμου έναντι ενός πλανητικού ωκεανού κοινωνικών υποκειμένων που αντιδρούν βίαια στις αναδιαρθρώσεις της παγκόσμιας αγοράς εργασίας, τη διάλυση κοινωνικών παροχών, την έκρηξη των περιφερειακών πολέμων.

Εθνικισμός, ρατσισμός, σεξισμός, φασισμός κυριαρχούν στο πλέγμα στρατιωτικών-αστυνομικών δυνάμεων, λειτουργώντας ως πολλαπλασιαστές ισχύος της κρατικής κυριαρχίας, τόσο στα «πεδία μάχης» όσο και στην κανονικότητα της καθημερινής ζωής.

Κάπως έτσι οργανώνονται οι δυνάμεις ασφαλείας της δημοκρατίας «άμυνας-ασφάλειας», αλληλοσυμπληρώνονται κι εναλλάσσουν ρόλους. Αυτό είναι εξάλλου το νόημα μιας συνολικής λογικής κανονικοποίησης των «εξαιρετικών» (έκτακτων) λειτουργιών της κρατικής ομαλότητας: Ο πόλεμος εισάγεται στην καθημερινότητα σαν μια «φυσιολογική» επιχείρηση επιβολής ομαλότητας, ενώ η ίδια η καθημερινότητα ενσωματώνει σαν «φυσιολογικές» διαδικασίες τις ένοπλες επιχειρήσεις «ασφαλείας» και ελέγχου των περιφράξεων που αναδύονται στις καπιταλιστικές μητροπόλεις σε ανατολή και δύση.

Η Ελλάδα πολεμά ήδη. Όχι μόνο με τις βάσεις, και τις στρατιωτικές «ειρηνευτικές αποστολές» εκτός συνόρων.

Ένα κομμάτι των καταπιεσμένων βρίσκεται, στην Ελλάδα, υπό στρατιωτική, αποικιακού τύπου κατοχή. Στις 31 δομές hot spot που ελέγχει ο ελληνικός στρατός, στα σύνορα. Πολεμική είναι η συμμετοχή του ελληνικού κράτους στο Αιγαίο,  στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στην Αφρική. Με τη συνεργασία αστυνομίας-στρατού απειλείται κάθε επικίνδυνη απεργία, κάθε επικίνδυνη κινητοποίηση, αλλά και κάθε επικίνδυνη, ενοχλητική ύπαρξη. Στρατιωτικό ήταν το μαχαίρι της γυναικοκτονίας στον Έβρο. Στρατιωτικές είναι οι ασκήσεις καταστολής πλήθους, ή και οι απειλές, από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι το 2018, ότι κάθε μεγάλη κινητοποίηση που «ξεφεύγει» από τα όρια θα έχει να αντιμετωπίσει τη πιθανότητα επέμβασης του στρατού στη χώρα.

Όμως μετρήσαμε απεργίες, μικρές νίκες, κινητοποιήσεις, αντιστάσεις των εργαζομένων, των μεταναστριών και των μεταναστών, των καταπιεσμένων το τελευταίο διάστημα. Από τη Μόρια και τον Έβρο, μέχρι το κέντρο της Αθήνας. 

Με αυτούς τους αγώνες και με αυτές τις αναζητήσεις είμαστε.

Κλείσιμο

Σε αυτό το σημείο θα κλείσουμε με μία αναφορά στην ενότητα της εργατικής τάξης. Όπως φάνηκε από όλα τα παραπάνω δεν αντιλαμβανόμαστε τη τάξη με όρους εργατισμού. Θεωρούμε ότι η ενότητα της τάξης δεν είναι κάτι που υπάρχει a priori, αντίθετα υπάρχουν εντός της διαφορετικά προνόμια και αντιθέσεις και για να μπορέσει να επιτευχθεί προς όφελος των πιο πληττόμενων τμημάτων χρειάζεται η σύνδεση των πιο ριζοσπαστικών κομματιών των κινημάτων. Πιστεύουμε έτσι ότι ένα μαχητικό αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να έχει και ταξικά-αντικαπιταλιστικά, διεθνιστικά/πολυεθνικά-αντιρατσιστικά/αντιεθνικιστικά και αντισεξιστικά χαρακτηριστικά.

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ