Οι Γειτονιές μας και οι Δουλειές μας Είναι Πολυεθνικές και Ενάντια στο Πόλεμο
[Scroll Down for English]
Κάποιοι «Έλληνες πολίτες» έχουμε με τους μετανάστες και τις μετανάστριες αρκετά κοινά: φοβόμαστε όταν βλέπουμε πολλές ελληνικές σημαίες μαζεμένες, γιατί βάζουν στο στόχαστρο εμάς-εμάς που αρνούμαστε την εθνική ενότητα, τον εθνικισμό και το ρατσισμό, τον πόλεμο, την εργασιακή εκμετάλλευση ντόπιων, προσφύγων, μεταναστών. Φοβόμαστε όταν βλέπουμε φασίστες να τριγυρνάνε στους δρόμους και να πραγματοποιούν επιθέσεις και πογκρόμ. Φοβόμαστε την ελληνική αστυνομία, που βοηθά ή ανέχεται τους φασίστες.
Φοβόμαστε μήπως μας απολύσουν ή δεν μας πληρώσουν τα αφεντικά, που μας συμπεριφέρονται άθλια καθημερινά. Φοβόμαστε ό,τι μας εξαθλιώνει και απειλεί την ύπαρξή μας, στους χώρους εργασίας και τις γειτονιές μας. Φοβόμαστε τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια, αλλά και στα hot spot και στις μαζικές επιχειρήσεις καταστολής της αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας και αλλού.
Είμαστε μια αντιπολεμική διεθνιστική συλλογικότητα, που αρνούμαστε να συναινέσουμε στον πόλεμο κατά των μεταναστών/στριων, όπως αυτός διεξάγεται από την Αμερική μέχρι την Ελλάδα. Αρνούμαστε να συνταχθούμε με την εθνική ενότητα της Ελλάδας, αρνούμαστε το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θέλουμε να ζούμε και να εργαζόμαστε μαζί με μετανάστες/ιες, να μπλοκάρουμε καθημερινά εθνικισμό-φασισμό και τον πόλεμο. Ο Λουκμάν, ο Ζίφλε, οι χιλιάδες ανώνυμες και ανώνυμοι μετανάστες/στριες που δολοφονήθηκαν στα νερά του Αιγαίου, στα σύνορα, στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις, με συνένοχη την πολιτική του Ελληνικού Κράτους, δεν χωρούσαν στα «ανθρωπιστικά σχέδια» των ελληνικών αφεντικών που καθορίζουν τη ζωή και το θάνατο.
Η Ελλάδα δεν είναι μια φιλόξενη χώρα, με τους ναζί της Χρυσής Αυγής, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ΣΥΡΙΖΑ, τις τοπικές κοινωνίες στις οποίες δραστηριοποιούνται Έλληνες εθνικιστές, πολίτες και μαγαζάτορες της «διπλανής πόρτας». Κάθε κύμα έμπρακτης αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες τα τελευταία χρόνια συνοδευόταν την κάθε στιγμή από τον παραδοσιακό ελληνικό ρατσισμό και την εργοδοτική εκμετάλλευση. Η ανάθεση της επίλυσης του «προσφυγικού προβλήματος» στο σύστημα των ΜΚΟ μετέτρεψε για αυτές τις εταιρείες την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά σε επικερδές επάγγελμα σε βάρος των μεταναστών, ενώ Ε.Ε, Ελλάδα, Τουρκία, σε συνεργασία και με το δουλεμπόριο μεταναστών στη Λιβύη, παγίωσαν μια κατάσταση μόνιμου εγκλεισμού και στοχοποίησης των μεταναστών/στριων, από νησιά όπως η Μόρια και η Σάμος έως τα κέντρα των ελληνικών πόλεων, ως «πλεοναζόντων», παρείσακτων, που «περισσεύουν».
Άλλωστε, η Ελλάδα δεν αναγνωρίζει θεσμικά καμιά εθνική μειονότητα, όπως και βασικά εργασιακά και θρησκευτικά δικαιώματα. Δεν είναι φιλόξενη χώρα για τους μετανάστες και τις μετανάστριες, που όταν δεν τους εκμεταλλεύονται εργασιακά οι Έλληνες επιχειρηματίες, το ελληνικό κράτος με την Ευρωπαϊκή Ένωση τους πνίγουν στη θάλασσα ή τους φυλακίζουν στα hot spot. Δεν είναι φιλόξενη όμως ούτε για τους 600.000 νέους έλληνες εργαζόμενους που φεύγουν στο εξωτερικό για να αποφύγουν τις ανυπόφορες εργασιακές σχέσεις στη χώρα. Κοινή αναζήτηση των μεταναστών/στριών όλων των εθνών είναι μια καλύτερη οικονομικά και ψυχολογικά ζωή, μακριά από τους φόβους και την αγωνία της καθημερινής επιβίωσης. Από την Αφρική, τη Μέση Ανατολή, την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, οι μετανάστες/ιες φεύγουν με προοπτική να φτάσουν στην Ευρώπη, στη Γερμανία, τη Σουηδία, την Αγγλία και αλλού. Όμως παντού βρίσκουν μπροστά τους εχθρούς, εχθρικά κράτη, εθνικισμό-ρατσισμό, ‘‘αγανακτισμένους’’ πολίτες και εργοδότες έτοιμους να τους/τις εκμεταλλευτούν, και με όλους αυτούς οι μετανάστες πρέπει να συμβιώσουν. Έτσι οι γειτονιές μας γίνονται πολυεθνικές, όπως και οι χώροι εργασίας μας, και εμείς καλούμαστε να προστατευτούμε από τους κοινούς μας εχθρούς, προστατεύοντας τα σώματά μας, τα εργασιακά μας συμφέροντα, τους φίλους μας.
Για αυτό πρέπει να πάρουμε μια απόφαση: να συναντηθούμε, να φτιάξουμε πολυεθνικές και πολυπολιτισμικές κοινότητες αγώνα, μόνιμες και σταθερές κοινότητες που θα τις περιφρουρήσουμε απέναντι στους κοινούς εχθρούς. Να φτιάξουμε σημεία συνάντησης της πολυεθνικής εργατικής τάξης. Να φτιάξουμε χώρους που θα μπορούμε να επικοινωνήσουμε στις διαφορετικές μας γλώσσες και πολιτισμικές αντιλήψεις, βάζοντας ως αναγκαίο όρο τους κοινούς μας αγώνες σε οικονομικό, αντιπολεμικό και διεθνιστικό επίπεδο, αλλά και την ισότητα αντρών, γυναικών και κάθε άλλης έμφυλης ταυτότητας, με σκοπό να ζήσουμε ήδη από σήμερα καλύτερα.
Απαιτούμε και διεκδικούμε:
- Nα σταματήσει ο πόλεμος ενάντια στους μετανάστες/ιες που πραγματοποιεί ο ελληνικός στρατός, το λιμενικό και η αστυνομία, αλλά και η Ε.Ε και το ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή, την Αφρική, στο Αιγαίο και στα Βαλκάνια, στα hot spot και στο κέντρο των πόλεων.
- Ασφαλή, ελεύθερη διέλευση από χερσαία και θαλάσσια σύνορα, για τους πρόσφυγες του πολέμου, της καταπίεσης και της φτώχιας.
- Να μπει τέλος στο έγκλημα στο Αιγαίο. Να σταματήσουν οι δολοφονικές επιχειρήσεις αποτροπής και επαναπροώθησης της Frontex και της ελληνικής συνοριοφυλακής. Όχι στην επιχείρηση Ποσειδών στο Αιγαίο για αποτροπή διέλευσης των προσφύγων. Όχι στη δημιουργία Ευρωπαϊκής συνοριοφυλακής-ακτοφυλακής
- Να πέσει ο φράχτης του Έβρου. Κανένας φράκτης στην Ευρώπη. Όχι στην Ευρώπη-φρούριο.
- Όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα hot spot και τα μέτρα διαλογής. Όχι στη στρατιωτικοποίηση της διαχείρισης του προσφυγικού.
- Όχι στην ποινικοποίηση της μετανάστευσης. Νομιμοποίηση και πλήρη δικαιώματα για τους οικονομικούς και πολιτικούς πρόσφυγες.
- Όχι στις διώξεις εθελοντών-αλληλέγγυων για βοήθεια στους πρόσφυγες. Κατάργηση της ποινικοποίησης της βοήθειας στους πρόσφυγες.
- Ίσα εργασιακά δικαιώματα για μετανάστες/ιες και Έλληνες.
- Προστασία των προσφύγων-μεταναστών από τα κυκλώματα εκμετάλλευσης. Πρόνοια και φροντίδα για τους ανήλικους.
- Κατάλληλα δημόσια κτίρια και πολυεθνικές, ανοιχτές δομές για την αξιοπρεπή στέγαση, περίθαλψη, σίτιση και μετακίνηση των μεταναστών-προσφύγων αλλά και κάθε άστεγου και άνεργου ανεξαρτήτως εθνότητας. Χρηματοδότηση και προσλήψεις για τις δομές και υπηρεσίες κοινωνικής στήριξης των προσφύγων.
- Επίσημη αναγνώριση όλων των εθνικών μειονοτήτων σε ελληνικό και ευρωπαϊκό έδαφος.
- Πλήρη θρησκευτικά δικαιώματα, ασφαλείς χώρους λατρείας και προσευχής για τους μετανάστες/ιες.
- Σχολεία για τα παιδιά και μαθήματα πολυεθνικά και πολυπολιτισμικά.
Our Neighborhoods and Our Jobs are Multinational and Against the War
Some Greek citizens have a number of things in common with the immigrants: we are both frightened when we come across a lot of Greek flags because they threaten us who are against national unity, nationalism, racism, war and class exploitation of locals, refugees and immigrants. We are afraid when we see fascists walking freely in the streets and carrying out attacks and pogroms. We are afraid of the Greek police that helps or puts up with the fascists.
We are afraid that we will get fired or that our bosses, who mistreat us daily, won’t pay us. We are afraid of whatever dehumanizes us and threatens our existence in our work places and in our neighborhoods. We are afraid of the war in the Middle East, Africa, the Aegean and the Balkans but also of the war that reveals itself in the hot spots, in the massive police expeditions of repression that take place at the centre of Athens and elsewhere.
We are an antiwar internationalist collectivity and we refuse to give our consent to the war against the immigrants that is taking place from the States to Greece. We refuse to take part in the building of the Greek national unity, we denounce NATO and the EU. We want to live and work together with the immigrants, to oppose every day nationalism/fascism and war. Lukman, Zifle and thousands of others anonymous immigrants who were murdered with the help of the Greek State’s policies in the Aegean sea, the borders, in the centre of Athens and other cities, could not fit into the Greek bosses’ ‘‘humanist plans’’ that define life and death.
Greece, with its Nazis, the concentration camps of SYRIZA and the local societies full of Greek nationalists – next door citizens and shop owners, is not a welcoming country. In the past years every wave of real solidarity towards the refugees has been combined with the old Greek racism and class exploitation. The undertaking of the solution to ‘‘the refugee issue’’ by a system of NGO’s transformed solidarity and humanity into a lucrative profession for these companies at the expense of the immigrants, while the EU, Greece and Turkey, collaborating with the slave-trade in Libya, established a situation of permanent incarceration and targeting of immigrants as unwanted, surplus populations, from the islands of Moria and Samos to the centres of Greek cities.
After all, Greece has not officially recognized any national minority in its grounds and so it doesn’t provide for basic working and religious rights. It is not a welcoming country for the immigrants because when they are not exploited as workers by the Greek businessmen they are drowned at sea and imprisoned in the hot spots by the Greek State and the EU. But it is not a welcoming country for the 600.000 Greek young workers who have been forced to seek a life abroad in order to escape the country’s terrible working conditions either. A common denominator for all immigrants of any nationality is the search for a better life financially and psychologically, far from the fears and the agony of daily survival. From Africa to the Middle East, to Greece and the Balkans, immigrants flee with the hope of arriving in Europe, Germany, Sweden, England and elsewhere. But everywhere they go, they find hostile States, nationalism/racism, ‘‘indignant citizens’’, employers ready to exploit them and they have to learn to live with all of them. And so our neighborhoods, just like our work places become multinational and we are called to protect ourselves from our mutual enemies, by protecting our bodies, our class interests, our friends.
For this reason we have to make a decision: We have to meet, build multinational and multicultural stable and permanent communities of resistance that we will protect against our mutual enemies. We have to create points of coexistence for the multinational working class. We have to build spaces where we will be able to communicate in our different languages and cultural beliefs, by establishing as a necessary term our mutual struggles in economic, antiwar and internationalist level, but also the equality between men and women and any other gender identity, with the goal to live a better life already from this day.
We demand and we fight for:
- Ending the war of the Greek army, port authorities and police against the immigrants but also the war of the EU and NATO in the Middle East, Africa, the Aegean, the Balkans, the hot spots and the city centres.
- Safe and free passage from all sea and land borders for the refugees of war, oppression and poverty.
- Ending the crime in the Aegean. Stop to the murderous expeditions of deportation of Frontex and the Greek Border Police. No to Poseidon, the expedition for the deterrence of refugee passage in the Aegean. No to the creation of a European border and coast guard.
- Dismantling the fence in Evros. No fences in Europe. No to the European border regime.
- No to the concentration camps, the hot spots and the screening measures. No to the militarized management of the refugee issue.
- No to the illegalization of immigration. Legalization and full rights for all economic and political refugees.
- No to the prosecution of volunteers and people who stand with the refugees. No to the criminalization of solidarity.
- Same working rights for both Greeks and immigrants.
- Protection of refugees/immigrants from exploitation systems. Welfare and care for the underage.
- Proper public buildings and multinational spaces for the dignified housing, health, board and transport of all refugees/immigrants but also of every homeless and jobless person regardless of nationality. State funding and hiring of personnel for the spaces and services of social welfare for the refugees.
- Official recognition of all national minorities in Greek and European grounds.
- Full religious rights. Safe spaces of worship and prayer for the immigrants.
- Schools for all children. Multinational and multicultural lessons.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου