Παναγιώτης Ξοπλίδης
Ο Λουκασένκο έχει καταφέρει να ελίσσεται μεταξύ Μόσχας και Δύσης, όμως τα περιθώρια στενεύουν, καθώς η Λευκορωσία, με τον πλούτο της και τις παραγωγικές της δυνατότητες, πιέζεται να επιλέξει στρατόπεδο.
Ο εξαναγκασμός ενός πολιτικού αεροσκάφους σε εκτροπή πορείας και η σύλληψη του Λευκορώσου «ακτιβιστή» Προτασέβιτς που επέβαινε σε αυτό, από το καθεστώς Λουκασένκο στο Μινσκ, προκάλεσε διπλωματικό σεισμό στη Δύση. Επιβλήθηκαν δε –και μάλιστα ομόφωνα από τους «27»– οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις στην πρώην σοβιετική δημοκρατία που χαρακτηρίζεται ως «η τελευταία δικτατορία στην Ευρώπη».
Φυσικά, δεν θα ακουστεί ποτέ ανάλογος χαρακτηρισμός για το Αζερμπαϊτζάν, όπου ο Ιλχάμ Αλίεφ «κληρονόμησε» τον προεδρικό θώκο από τον πατέρα του, καθώς εκεί οι δυτικές πετρελαϊκές εταιρείες κάνουν μπίζνες. Η υποκρισία της Δύσης περισσεύει, αφού αυτή η –παράνομη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο– ενέργεια κάθε άλλο παρά πρωτοφανής είναι. Για του λόγου το αληθές, προεδρικό αεροσκάφος της Βολιβίας, στο οποίο επέβαινε ο Έβο Μοράλες επιστρέφοντας από τη Μόσχα, είχε εξαναγκαστεί το 2013 σε προσγείωση στη Βιέννη, μετά από πιέσεις των ΗΠΑ που πίστευαν ότι στο αεροσκάφος βρισκόταν και ο Έντουαρντ Σνόουντεν. Κατά τη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», επίσης, η Ουάσιγκτον, σε συνεργασία με ευρωπαϊ
κές κυβερνήσεις, οργάνωσε δεκάδες απαγωγές ισλαμιστών υπόπτων (μεταξύ των οποίων και υπήκόων της ΕΕ), πολλοί από τους οποίους, πριν μεταφερθούν στο –εκτός κάθε δικαίου– κολαστήριο του Γκουαντανάμο, ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν σε μυστικές φυλακές χωρών όπως η Πολωνία και η Λιθουανία, που σήμερα εμφανίζονται ως προστάτιδες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μάλιστα, οι δύο χώρες είχαν καταδικαστεί και αναγκαστεί να πληρώσουν πρόστιμα σε δύο ενάγοντες που είχαν παράνομα φυλακιστεί…
Η διεθνής κατακραυγή έχει ουσιαστικά στόχο τον ίδιο τον Λευκορώσο πρόεδρο που, μετά τις αμφισβητούμενες εκλογές του 2020, αμφισβητείται έντονα και μέσα στη χώρα του. Ο Λουκασένκο, σε όλη τη διάρκεια της προεδρίας του, κινείται με ευελιξία μεταξύ Ρωσίας και Δύσης και, παρά τη στρατηγική συμμαχία του με τη Μόσχα, φρόντιζε πάντα να αφήνει διαύλους επικοινωνίας με ΗΠΑ και ΕΕ. Η εσωτερική σύγκρουση στη Λευκορωσία σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με την αναδιανομή του μεγάλου κρατικού τομέα της οικονομίας, καθώς η χώρα έχει πράγματι διατηρήσει κεκτημένα της σοβιετικής εποχής με μια ιδιότυπη εκδοχή καπιταλισμού και ισχυρή την παρουσία του κράτους. Γι’ αυτό ο Λουκασένκο δεν είναι αρεστός στη Δύση και όχι φυσικά για την αυταρχική διακυβέρνησή του.
Η κατάσταση σήμερα θυμίζει αυτήν πριν από το Μαϊντάν στην Ουκρανία, αν και ο Λουκασένκο φαίνεται να διατηρεί ακόμα την ανοχή σημαντικής μερίδας του πληθυσμού και μιας ντόπιας ολιγαρχίας που φοβάται ότι η επικράτηση της εθνικιστικής και νεοφιλελεύθερης αντιπολίτευσης θα σηματοδοτήσει τη λεηλασία της χώρας. Για την επίτευξη του στόχου ανατροπής του Λουκασένκο αξιοποιείται η σύζευξη του πλέον ακραίου νεοφιλελευθερισμού με τον εθνικισμό, ακόμα και με τον φασισμό.
Προϊόν αυτής της σύζευξης είναι και ο Προτασέβιτς. Μέλος στο παρελθόν εθνικιστικής οργάνωσης και με επαφές με νεοναζιστικές οργανώσεις στην Ουκρανία, όπως το περιβόητο «Τάγμα Αζόφ», εργάζεται σε οργανισμούς που χρηματοδοτούνται από το αμερικάνικο υπουργείο Εξωτερικών και πολωνικές μυστικές υπηρεσίες.
Σήμερα, πάντως, ο Λουκασένκο μοιάζει πιο ισχυρός, καθώς οι διαδηλώσεις στο Μινσκ έχουν αποδυναμωθεί και μόνη λύση για την αντιπολίτευση και τη Δύση είναι η οργάνωση βίαιων ενεργειών με πιο ενεργή στήριξη ξένων δυνάμεων. Οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης δεν φαίνεται να είναι σημαντικό πρόβλημα, καθώς η οικονομία της Λευκορωσίας είναι σε σημαντικό βαθμό απομονωμένη από το διεθνές καπιταλιστικό πλέγμα. Η πολιτική απομόνωση μάλλον ενισχύει το καθεστώς, καθώς συσπειρώνει ακόμα περισσότερο τους οπαδούς του απέναντι στον δυτικό επεμβατισμό. Ο Λουκασένκο δεν δίστασε καθόλου να προχωρήσει σε αυτή την παράνομη ενέργεια, θεωρώντας ότι σε αυτή τη συγκυρία θα βγει ενισχυμένος, συλλαμβάνοντας ένα σημαντικό κρίκο του δικτύου της αντιπολίτευσης και των δυτικών μυστικών υπηρεσιών.
Ο Προτασέβιτς αποτελεί προϊόν της «σύξευξης» του νεοφιλευθερισμού με τον εθνικισμό και, ενίοτε, τον φασισμό
Μέσα σε αυτές, όλο και πιο ενεργό ρόλο εμφανίζεται να έχει και η Ελλάδα. Ο Προτασέβιτς βρέθηκε στην Αθήνα, συνοδεύοντας την αρχηγό της λευκορωσικής αντιπολίτευσης, Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια που συμμετείχε στο Φόρουμ των Δελφών. Καθόλου τυχαία δεν είναι η παρουσία στην Ελλάδα και του Πάϊατ, ο οποίος ήταν ο οργανωτής του Μαϊντάν στο Κίεβο στη διάρκειας της θητείας του εκεί.
Η δράση μυστικών πρακτόρων στο ελληνικό έδαφος φαίνεται να έχει αυξηθεί, καθώς τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όσο και η σημερινή της ΝΔ έχουν προσδέσει την ελληνική εξωτερική πολιτική στους στόχους της αμερικανικής με ενεργό ρόλο στα Βαλκάνια και την ανατολική Ευρώπη.
ΗΠΑ: «Παζάρι» Μπάιντεν με Ευρώπη-Πούτιν
Ένας Αμερικανός πρόεδρος στην Ευρώπη. Αυτό θα είναι το μότο που θα κυριαρχήσει πολιτικά και δημοσιογραφικά στην πορεία προς το τριήμερο 14-16 Ιουνίου, εν αναμονή της επίσκεψης του Τζο Μπάιντεν, ο οποίος θα πραγματοποιήσει τρεις μεγάλης σημασίας συναντήσεις: Την πρώτη ημέρα, Δευτέρα, θα συμμετέχει στη συνεδρίαση των επικεφαλής των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, δίνοντας την κατευθυντήρια γραμμή στους υπόλοιπους εταίρους —
κυρίως τους Ευρωπαίους που κάνουν σχέδια αυτονόμησης από τους Αμερικανούς.
Τους Ευρωπαίους θα τους συναντήσει ο Μπάιντεν και την επόμενη ημέρα, σε διαφορετικό όμως πλαίσιο: Τη σύνοδο κορυφής ΗΠΑ-ΕΕ, ένα θεσμό που τίθεται πάλι σε λειτουργία μετά την τετραετία Τραμπ, η οποία συνοδεύτηκε από πολλές συγκρούσεις. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως ο νυν πρόεδρος θα τα βρει σε όλα μαζί τους, αν και η αλήθεια είναι πως προχώρησε ήδη σε μια κίνηση που μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για τις διμερείς σχέσεις. Έδωσε, εμμέσως πλην σαφώς, το πράσινο φως για την ολοκλήρωση του ρωσικού αγωγού Nord Stream 2,
που αποτελεί στρατηγικό σχέδιο για τη Γερμανία και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά.
Ο επίλογος θα γραφεί την Τετάρτη, 16 Ιουνίου, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα μεταβεί στη Γενεύη προκειμένου να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον Ρώσο ομόλογό του. Προφανώς όχι για να του επαναλάβει ότι τον θεωρεί «δολοφόνο», όπως είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη λίγο μετά την ορκωμοσία του, αλλά για να διερευνήσει προσωπικά τα όρια των σχέσεων ανάμεσα στις δύο χώρες. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, άλλωστε, ο Μπάιντεν είναι εξαιρετικά έμπειρος σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής — όπως, άλλωστε, είναι και ο Πούτιν. Το μπρα ντε φερ αναμένεται με ενδιαφέρον, ειδικά μετά το κλίμα «συνεννόησης» στη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των δύο χωρών.
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου