Κι ένα κείμενο του Γιάννη Λαθήρα από εκείνη την ημέρα
Δέκα χρόνια συμπληρώνονται από την 28η Οκτώβρη 2011, όταν σε πολλές πόλεις σε όλη την Ελλάδα οι καθιερωμένες εκδηλώσεις σημαδεύτηκαν από την απρόσμενη εισβολή στο προσκήνιο, πάνω στις εξέδρες και στους κατάμεστους δρόμους, χιλιάδων λαού, που εκδήλωναν με αυτό τον τρόπο την οργή τους για τα μνημόνια. Κορυφαίο γεγονός η «Παρέλαση του λαού» στη Θεσσαλονίκη, που υποχρέωσε στη φυγάδευση του προέδρου της δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια και στη μη πραγματοποίηση της στρατιωτικής παρέλασης.
28 του Οκτώβρη 2011. Δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές συνταξιούχοι σε όλη την Ελλάδα βρέθηκαν στις παρελάσεις και με κάθε τρόπο διαδήλωσαν και είπαν το δικό τους «Όχι» στην εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, της τρόικας, της δικτατορίας των τραπεζών και αγορών. Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις (με ιδιαίτερο τον ρόλο των μαθητών) στις παρελάσεις στην Αθήνα, την Πάτρα, το Ηράκλειο, την Καλαμάτα και αλλού ήταν συνέχεια της 48ωρης πανεργατικής κορύφωσης της 19ης και 20ης του Οκτώβρη, όπου ένα εκατομμύριο διαδηλωτές σ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας απαίτησαν την ανατροπή συνολικά της επιδρομής του κεφαλαίου και κάθε κυβέρνησης που την υλοποιεί. Ήταν το «Όχι» που είπε ο λαός στη νέα απεχθή δανειακή σύμβαση που είχε υπογράψει η κυβέρνηση Παπανδρέου δύο μόλις μέρες πριν (26/10/2011).
28 του Οκτώβρη 2011 Θεσσαλονίκη. Στην πόλη κάθε χρόνο γίνεται η κεντρική παρέλαση με την παρουσία του προέδρου της δημοκρατίας. Από τις προηγούμενες ημέρες διάφορες συνδικαλιστικές, κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες, ανάμεσά τους και η Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων, καλούσαν τον λαό της Θεσσαλονίκης να παραστεί στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις -παρελάσεις και να εκφράσει την οργή και την αγανάκτησή του προς τους εκπροσώπους της κυβέρνησης.
Την ημέρα εκείνη εκατοντάδες διαδηλωτές βρίσκονταν στα πεζοδρόμια της παραλιακής λεωφόρου με πανό και για αρκετή ώρα φώναζαν μαχητικά συνθήματα. O κόσμος όχι μόνο αποδεχόταν αυτά τα συνθήματα, αλλά σταδιακά όλο και περισσότεροι/ες τα φώναζαν και χειροκροτούσαν. Κάποια στιγμή τα μεγάφωνα ανακοίνωσαν την άφιξη του προέδρου της δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια και την έναρξη της παρέλασης. Αυθόρμητα εργαζόμενοι από την Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων μαζί με άλλους/ες διαδηλωτές κατέβηκαν με τα πανό και τις πικέτες στο δρόμο. Σε διάστημα μερικών λεπτών όλος ο χώρος της παραλιακής λεωφόρου είχε πλημμυρίσει από χιλιάδες πολίτες που φωνάζοντας συνθήματα, πιάνοντας ο ένας το χέρι του άλλου και με πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα παραμερίζοντας τις αστυνομικές δυνάμεις δημιούργησαν ένα πραγματικά τεράστιο ποτάμι που βροντοφώναζε όχι στη φτώχεια, τα μνημόνια και την αντιλαϊκή πολιτική.
Ο κόσμος γινόταν όλο και περισσότερος, καθώς κατέβαιναν στον χώρο της παρέλασης κι αυτοί/ες που έβλεπαν από τις οθόνες τα συγκλονιστικά γεγονότα που συνέβαιναν και με μεγάλη αποφασιστικότητα αντιμετώπιζε τις αστυνομικές δυνάμεις που προσπαθούσαν να τους σταματήσουν δημιουργώντας φραγμό με τις κλούβες και παρατάσσοντας τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Γυρίζοντας το κεφάλι σου πίσω δεν έβλεπες μερικές δεκάδες αποφασισμένους διαδηλωτές, αλλά ένα ορμητικό ποτάμι που σε μερικά λεπτά έγινε τεράστιο και τίποτα δεν μπορούσε να το σταματήσει. Οι εικόνες ήταν πραγματικά όμορφες και μοναδικές, γιατί έβλεπες ανθρώπους κάθε ηλικίας χωρίς πια τον φόβο στο πρόσωπο, αλλά με το χαμόγελο της ελπίδας και του αγώνα, να αποτρέπουν αποφασιστικά κάθε προσπάθεια απομάκρυνσης τους από το οδόστρωμα της παραλιακής λεωφόρου.
Στη δίωξη 17 ατόμων απάντησαν χιλιάδες υπογραφές: «Ήμουν κι εγώ εκεί!»
Για αρκετή ώρα το ατέλειωτο αυτό πλήθος, που αποτυπώθηκε πολύ έντονα στις συγκλονιστικές φωτογραφίες που τις επόμενες ημέρες κυκλοφόρησαν παντού, δήλωνε με κάθε τρόπο πως ούτε η αστυνομία, ούτε οι έφεδροι καταδρομείς που χρησιμοποιήθηκαν για να ανοίξουν το δρόμο, ούτε κανένας άλλος θα τους απομάκρυνε και δεν θα τους επέτρεπε να διαδηλώσουν και να πραγματοποιήσουν μία μεγαλειώδη κοινωνική και πολιτική παρέλαση.
Κι αυτό τελικά έγινε. Κάτω από την ασφυκτική πίεση του κόσμου αναγκάστηκαν οι αστυνομικές δυνάμεις να απομακρύνουν τον φραγμό και τότε έκανε παρέλαση ο λαός. Τραγουδώντας το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» και φωνάζοντας συνθήματα, εργαζόμενοι, μαθητές, συνταξιούχοι πέρασαν μπροστά από την κατειλημμένη εξέδρα, που στη θέση των επισήμων βρίσκονταν τώρα άνθρωποι καθημερινοί.
Με το χαμόγελο της νίκης ζωγραφισμένο στα πρόσωπά μας γίναμε κι εμείς κομμάτι αυτού του πλήθους που δεν έλεγε να σταματήσει τα συνθήματα, να φύγει από το χώρο ή να αναλογιστεί οτιδήποτε άλλο πέρα από το πόσο μεγάλο και σημαντικό ήταν αυτό που κατάφερε τη συγκεκριμένη στιγμή. Οι χιλιάδες διαδηλωτές έδωσαν στην επέτειο το πραγματικό νόημα βροντοφωνάζοντας «ΟΧΙ» στην τρόικα, τα μνημόνια, την αντιλαϊκή πολιτική και διεκδικώντας με αυθόρμητο αλλά και μαχητικό τρόπο το δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή.
Το κράτος όμως δεν ήταν διατεθειμένο να δεχθεί εύκολα όλα αυτά που συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη στις 28 του Οκτώβρη. Γι’ αυτό, αφού μεσολάβησαν έντονες πολιτικές εξελίξεις με τη συγκρότηση της πρώτης συγκυβέρνησης με πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, το μαύρο μέτωπο της εξουσίας ζήτησε εκδίκηση.
Παραμονή του Πολυτεχνείου, σε μια προσπάθεια αποτροπής κάθε αντίδρασης στην αντιλαϊκή πολιτική τους και επανάληψης παρόμοιων γεγονότων σχημάτισε δικογραφία σε βάρος 17 διαδηλωτών τους οποίους στοχοποίησε η ασφάλεια από φωτογραφικό υλικό. Αυτή η κίνηση αντιπερισπασμού και εκφοβισμού είχε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκαν οι κυβερνώντες. Αμέσως δημιουργήθηκε ένα τεράστιο κίνημα συμπαράστασης και αλληλεγγύης γνωστό ως «Ήμουν κι εγώ εκεί στην παρέλαση του Λαού» που με κάθε τρόπο δήλωνε πως δεν θα επιτρέψει να δικαστούν οι λαϊκοί αγώνες κι όλοι αυτοί/ες που στις 28 του Οκτώβρη υπερασπίστηκαν τη λευτεριά και τη δημοκρατία, το ψωμί και τη ζωή!
Χιλιάδες πολίτες απ’ όλη τη χώρα δήλωναν πως γελιούνται όσοι νομίζουν πως θα βρουν «ενόχους» ψάχνοντας μεταξύ των διαδηλωτών. Ο μεγάλος ένοχος ήταν και είναι η ίδια η πολιτική του αντιλαϊκού κυβερνητικού μετώπου, που ώθησε χιλιάδες διαδηλωτές σε όλες τις πόλεις να βγουν στους δρόμους και να εκφράσουν τη μαζική λαϊκή διαμαρτυρία. Όλοι δήλωναν πως ήταν εκεί στην παρέλαση του λαού στη Θεσσαλονίκη και πως αν θέλουν να βρουν «υποκινητές» και «δράστες» ας ενοχοποιήσουν κι ας οδηγήσουν στα δικαστήρια το μαχόμενο λαό.
Η παρέλαση του Λαού δε δικάστηκε, δεν καταδικάστηκε, οι κατηγορούμενοι ως υποκινητές απαλλάχτηκαν, γιατί το κύμα της συμπαράστασης ήταν εκεί στα δικαστήρια, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, κι έλεγε πως η ποινικοποίηση της λαϊκής παρέλασης της Θεσσαλονίκης, της πιο όμορφης στιγμής στα μαύρα χρόνια των μνημονίων, δε θα περάσει.
Αυτό που παρά τα τόσα πολλά που έχουν συμβεί στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια μένει από την «Παρέλαση του Λαού» είναι η διαπίστωση πως όλα είναι δυνατά να συμβούν ακόμα και στις πιο δύσκολες εποχές, αρκεί πάντα να υπάρχουν κάποιοι/ες, που συνεχίζουν να πορεύονται κόντρα στο ρεύμα και είναι έτοιμοι/ες να ανάψουν τη σπίθα που θα βάλει φωτιά στη ψυχή, στο μυαλό και στην καρδιά του εργαζόμενου λαού.
Ένα κείμενο που γράφτηκε εκείνη την ημέρα
Είναι κάτι στιγμές…
του Γιάννη Λαθήρα
Είναι κάτι στιγμές….
που σε κάνουν να νιώθεις άνθρωπος, δημιουργός των γεγονότων,
Να γράφεις τα στιγμιότυπα των μεγάλων αφηγήσεων.
Να λες πως δεν ξόδεψες έτσι στα χαμένα τη ζωή σου. Να λοιδορείς το φόβο.
Να μετριέσαι με όλους αυτούς που θαύμασες, που τους έκανες πρότυπα στη ζωή σου.
Να ζεις στις σκηνές από τα ντοκιμαντέρ του μέλλοντος…
Να γίνεσαι για μια μόνο φορά στη ζωή σου, εσύ ο βαμμένος Παοκτσής, ναι να γίνεσαι Ηρακλής!
«Τη ζωή μας κάνατε σαν τον Ηρακλή
θα μας στείλουν όλους στη Δ΄ εθνική»
Τέτοιες ήταν οι σημερινές απίστευτες στιγμές!
Η Θεσσαλονίκη στα καλά της, ένας λαμπερός ήλιος, η ομορφιά στους δρόμους και το πλήθος να τραγουδά το: «πότε θα κάνει ξαστεριά» …σχεδόν είχε γίνει!
«Όχι στη νέα κατοχή, όλοι στους δρόμος για την ανατροπή».
Πραγματική γιορτή! Ούτε θλιβερές παράτες, ούτε χιλιοπαιγμένο θέαμα, ούτε άγονη νοσταλγία μιας πάλαι ποτέ ηρωικής εποχής.
Να βλέπεις τους «επισήμους» ενός κόσμου που χάνεται, τους ακριβοπληρωμένους προέδρους της «δημοκρατίας», ποιάς δημοκρατίας; Τους υπουργούς άμυνας, ποιάς άμυνας; Να βάζουν την ουρά στα σκέλια και να αποχωρούν εκνευρισμένοι!
«Παπούλια παραιτήσου και μη χαμογελάς
σε ξεπέρασε κι αυτός ο …Μεταξάς!»
Στημένη κάτω ακριβώς από την Γερμανική Πρεσβεία, εικόνα που έδινε παραστατικά το στίγμα της νέας εποχής, η εξέδρα άδειασε σε λίγα λεπτά!
Χαμός! Πανικός! Ο φόβος πέρασε απέναντι…
Τη θέση τους στην εξέδρα να την παίρνει ένας λαός που παραληρούσε, ζητωκραύγαζε, αγκαλιάζονταν, φιλιά, χειραψίες, χαμόγελα, αναμνηστικές φωτογραφίες: «Ήμουν κι εγώ εκεί»
Ο λαός έδινε παράσταση στις περίφημες καρέκλες των καρεκλοκένταυρων, χλεύαζε την εξουσία.
Ένας ανεπανάληπτος παππούς παρίστανε τον … Παπούλια, μοίραζε ρουσφέτια στους περαστικούς! Άλλοι κάνουν τους βουλευτές, τους υπουργούς, τις κυρίες τους…
Οι αστυνομικοί σε αμηχανία δεν ήξεραν τι γίνεται.
Οι αρχηγοί τους μας φώναζαν με τα μικρά μας ονόματα και εκλιπαρούσαν να ….φύγουμε! Τώρα που ήρθαμε;
«Σκασμός. Σκασμός τώρα μιλάει ο λαός!» απαντούσαμε…
Κάτω από την πίεση των χιλιάδων λαού, οι κλούβες των λαομίσητων ΜΑΤ μετακινήθηκαν δεξιά –αριστερά, σαν να άνοιγε η αυλαία να ξεπροβάλλει ο αληθινός πρωταγωνιστής: ο ΛΑΟΣ!
«Σκασμός. Σκασμός παρέλαση θα κάνει τώρα ο λαός!
Αφήσαμε να περάσει μπροστά μια μπάντα και ξεχυθήκαμε πίσω…
Με τον ήχο της μουσικής , τον Ηλία χαρούμενο όσο ποτέ να δίνει όλη του την ψυχή στο σύνθημα: «ή τώρα ή ποτέ, εξέγερση λαέ» κι ο τόνος να μπαίνει στο ΤΩΡΑ!
Ο κόσμος, μας επευφημούσε.
Αλλάξαμε σελίδα, ΜΠΟΡΟΥΜΕ είπαμε.
Και εκείνο το γλυκό κορίτσι με τα μαλλιά σηκωμένα ψηλά με φίλησε και μου ψιθύρισε συγκινημένη! «Έρχεται η δική μας εποχή!»
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου