Ο πόλεμος στην Ουκρανία μας βάζει σε μια νέα «εποχή των τεράτων», καθώς τίθεται πλέον θέμα αλλαγής «ηγεμόνα». Από τη μια, σε επίπεδο γεω-οικονομίας, η τάση είναι να απωλέσουν οι ΗΠΑ και η «Δύση» την πρωτοκαθεδρία τους, έναντι της αναδυόμενης Κίνας και της Ασίας. Tο μερίδιο της Κίνας στο παγκόσμιο ΑΕΠ από 3,4% το 1990 και 17,4% το 2019, αναμένεται να φτάσει στο 21,4% το 2024. Αντίστοιχα, το μερίδιο των ΗΠΑ και της Ευρώπης από 20% και 21,2% το 1990, έπεσε στο 16% και 15% το 2019, ενώ αναμένεται να φτάσει στο 14,3% και 13,9% το 2024. Πριν 20 χρόνια τα «κινεζικά» προϊόντα ήταν συνώνυμα της ευτέλειας. Σήμερα ταυτίζονται με την τεχνολογία 5G και την Huawei
Από την άλλη, σε στρατιωτικό επίπεδο και σε αυτό της γεω-πολιτικής, η ηγεμονία και υπεροπλία ανήκει σαφώς όχι απλά στη Δύση αλλά κυρίαρχα στις ΗΠΑ. Οι πολεμικές δαπάνες των ΗΠΑ ήταν το 2020 778 δισ. δολάρια, τριπλάσιες από αυτές της Κίνας (252 δισ.) και 13 φορές μεγαλύτερες από της Ρωσίας (61,7 δισ.). Βεβαίως αυτές και άλλες χώρες διαθέτουν περίσσεια ολικής καταστροφής του αντιπάλου τους. Οι HΠA διαθέτουν 750 στρατιωτικές βάσεις σε 80 χώρες του κόσμου, ενώ η Ρωσία μπορεί να βρυχάται μόνο γύρω από τη «γειτονιά» της, ενώ διαθέτει μόνο μία βάση εκτός της επικράτειας της πρώην ΕΣΣΔ, στη Συρία.
Στη μεγάλη εικόνα του κόσμου, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ χρησιμοποιούν αμείλικτα, τυχοδιωκτικά και με όπλο τον πόλεμο, το στρατιωτικό πλεονέκτημα ως αντιστάθμιση στην οικονομική ανάδυση της Κίνας και τη διαμόρφωση του σινο-ρωσικού άξονα. Στη μεγάλη αυτή εικόνα, ουσιαστικό στοιχείο αποτελεί η ΝΑΤΟϊκή περικύκλωση της Ρωσίας, όπως και της Κίνας στον Ειρηνικό.
Στην Ευρώπη, η επιθετική πρωτοβουλία, σε γεωπολιτικό, γεω-οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, επίσης ανήκει στις ΗΠΑ. Θέλουν να φτάσουν μια ανάσα από τη Ρωσία με ικανότητα καταστροφής της, να σπάσουν τον άξονα κοινού συμφέροντος Ρωσίας-Γερμανίας στο πεδίο της ενέργειας, να ενώσουν αποφασιστικά μεγάλους και μικρούς συμμάχους, μαζί και κυβερνήσεις μαριονέτες όπως η Ουκρανική στο πλαίσιο της διαρκούς επέκτασης του ΝΑΤΟ.
Η Ελλάδα είναι οργανικό μέρος του επιθετικού άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ενώ με την φιλοξενία των βάσεων των ΗΠΑ αποτελεί αντικειμενικά στρατιωτικό στόχο της Ρωσίας.
Δεν πρέπει να δει κανείς τις εξελίξεις στην Ουκρανία, έξω από αυτές τις μεγάλες εικόνες. Σε αυτό το πλαίσιο ευρύτερης διαπάλης των δύο βασικών πόλων που διεκδικούν τη παγκόσμια ηγεμονία, η Ρωσία εξαπολύει ένα καταστροφικό πόλεμο με την επίθεση και εισβολή στην Ουκρανία. Όποιος βλέπει «δίκιο» και «δίκαιο» στην εισβολή της Ρωσίας και γενικά σε ένα νέο πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, σε χώρες έμπλεες φτώχειας και άλλων προβλημάτων, κάνει κάτι παραπάνω από λάθος.
Η ζωή των λαών των Λαϊκών Δημοκρατιών Λουγκάνσκ και Ντονέτσκ απειλείται με μεγαλύτερη καταστροφή από τον -στηριζόμενο από ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ- ουκρανικό εθνικισμό/ρεβανσισμό. Η ρωσική εισβολή ωστόσο, ενώ αναζητεί νομιμοποίηση μέσω αυτού, δεν προσδιορίζεται από την ανάγκη για «προστασία» τους, αλλά από τα ευρύτερα γεω-οικονομικά και γεω-πολιτικά συμφέροντα της Ρωσίας. Δε χρειάστηκε ούτε μια μέρα για να αποδειχθεί και στο «πεδίο», καθώς τα ρωσικά στρατεύματα κινήθηκαν κατευθείαν στην καρδιά της Ουκρανίας και όχι σε κάποια «απελευθέρωση» της συνολικής επικράτειας των Ρωσόφωνων περιοχών.
Η σημερινή καπιταλιστική Ρωσία όχι μόνο δεν έχει σχέση με τις καλύτερες στιγμές της ΕΣΣΔ, αλλά αντίθετα διαγκωνίζεται σε αντικομμουνισμό, εθνικισμό και λογική «ζωτικού χώρου» τις ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες. Η ασυλλόγιστη υιοθέτηση του γνωστού σχήματος «ο εχθρός του εχθρού μου, είναι σύμμαχός μας», ενώ αντιστοιχεί σε πολιτικές ειδικά των κρατικών συμφερόντων και ακόμη περισσότερο των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, αποτελεί παγίδα για την αριστερά και το λαϊκό κίνημα σε στρατηγικό επίπεδο. Οι αυταπάτες περί «συμμάχου Ρωσίας στο πλαίσιο αντιϊμπεριαλιστικού μετώπου ενάντια στις ΗΠΑ», θα πληρωθούν πολύ ακριβά στο λαϊκό κίνημα, στο βαθμό που αποκτήσουν έρεισμα. Αξίζει να θυμάται κανείς την περίπτωση των Κούρδων της Συρίας. Συγκυριακά φαινόταν αυτονόητη η επιστράτευση της παραπάνω λογικής για να δικαιολογηθεί η προστασία από τις ΗΠΑ για να μη σφαχθούν από τους φασίστες του ISIS. Πράγματι οι λύκοι προστάτευσαν το θήραμα από τα τσακάλια. Στην ουσία όμως το κουρδικό κίνημα εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης αιχμαλωτίσθηκε από την πολιτική των ΗΠΑ, για να «αδειαστεί» στην επόμενη στροφή.
Σε κοινωνικό και οικονομικό πεδίο η Ρωσία κάθε άλλο είναι σε «εποχή μεγαλείου». Με ένα ΑΕΠ χαμηλότερο από αυτό της Ν. Κορέας και στα μισά του αντίστοιχου της Ιταλίας και μια στρεβλή οικονομική δομή κρατικοδίαιτων «ολιγαρχών» και κρατικών επιχειρήσεων κυρίως στον τομέα της εξόρυξης/ενέργειας και της βιομηχανίας όπλων, η καταφυγή στον γνωστό μεγαλορώσικο σωβινισμό -εκείνο που επεσήμανε ο Λένιν με αγωνία ακόμη και μετά την επανάσταση του Οκτώβρη- είναι μια κάποια «λύση» για την άρχουσα τάξη της χώρας. Η τάση της να αναδειχθεί σε μια ισχυρή παγκόσμια δύναμη, φυσικά και δεν μπορεί να εκφρασθεί στο οικονομικό πεδίο (όπως η Κίνα). Αντίθετα, επιλέγει την πολεμική επιθετικότητα, κυρίως στη γειτονιά της, αλλά και με φιλοδοξίες επιδιαιτησίας σε άλλες χώρες του κόσμου, εκμεταλλευόμενη και την ήττα των ΗΠΑ επί εδάφους σε Ιράκ και Αφγανιστάν.
Το μεγάλο ζητούμενο σήμερα είναι η ανεξαρτησία της εργατικής πολιτικής και της κομμουνιστικής απάντησης συνολικά για την ανθρωπότητα στη σημερινή εποχή.
Ο εθνικισμός, το ποντάρισμα στις εθνικές ή θρησκευτικές μειονότητες, μαζί και η υπερ-εθνική ενότητα στην υπεράσπιση κρατικών πολιτικών, είναι συνώνυμα του πολεμικού κινδύνου και πολέμου, ενώ και τα δύο αυτά στοιχεία είναι οργανικά συνδεδεμένα με τη λογική του καπιταλισμού και του ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Η ιστορία είναι γεμάτη από τραγικά παραδείγματα. Αντίθετα, η ειρήνη και η κοινωνική απελευθέρωση πάνε μαζί και προϋποθέτουν τη συνύπαρξη λαών και πολιτισμών, ενώ αποτελούν συστατικά στοιχεία μιας σοσιαλιστικής κομμουνιστικής πρότασης ενοποίησης της ανθρωπότητας.
Στη μεγάλη εικόνα του κόσμου, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ χρησιμοποιούν αμείλικτα το στρατιωτικό πλεονέκτημα ως αντιστάθμιση στην οικονομική ανάδυση της Κίνας και τη διαμόρφωση του σινο-ρωσικού άξονα
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, η κατακλείδα της πρακτικής πολιτικής στάσης της κομμουνιστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς απέναντι στον πολεμικό κίνδυνο οφείλει να είναι σαφής: Να «κοντύνουμε» τον άξονα στον οποίο συμμετέχουμε, δηλαδή πρώτο ζήτημα του λαϊκού αγώνα είναι η έξοδος από ΝΑΤΟ και η απομάκρυνση των βάσεων των ΗΠΑ.
Το να καταδικάζει μια πολιτική δύναμη γενικώς «και τα δύο μπλοκ» ή αυτόν που κάθε φορά «επιτίθεται» (πόσο σχετική η άμυνα και επίθεση στο πεδίο του πολέμου!) ή το να διαλέγεις «καλό» ή «καλύτερο» καπιταλιστικό πόλο και μπλοκ πολέμου, σημαίνει να τηρεί μεγάλη απόσταση από το κύριο καθήκον που είναι η πάλη για την αποτροπή και την ήττα του πολέμου. Ακριβώς σε εκείνο το πεδίο που μπορεί να επηρεάσει συσχετισμούς, δηλαδή στη χώρα ή στην ενότητα χωρών και συμμαχιών εντός της οποίας αυτή συμμετέχει.
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου