Το ένα φιάσκο μετά το άλλο για την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ-Μητσοτάκη. Την πολιτική που εμφορείται από το δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και θεωρεί πως βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας, «στέφεται» όμως με αλλεπάλληλες ήττες. Ήττες οι οποίες σημαίνουν θανάσιμους κινδύνους για τον λαό, ενώ παράλληλα αποδυναμώνουν και τη διεθνή θέση της ελληνικής αστικής τάξης.
Η ζωντανή ομιλία μελών του νεοναζιστικού Τάγματος Αζόφ στη βουλή είναι το πιο πρόσφατο – αλλά προφανώς όχι το τελευταίο – επεισόδιο. Σε μια παράσταση η οποία είχε στηθεί από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα και τη CIA, η κυβέρνηση της Ελλάδας και οι βουλευτές της απέκτησαν το… προνόμιο να είναι οι μόνοι στην Ευρώπη που όχι απλώς νομιμοποίησαν δημοσίως, αλλά επευφήμησαν την εγκληματική οργάνωση της Ουκρανίας. Αναγκάζοντας ακόμη και τον Σαμαρά να εκφράσει τη δυσφορία του.
Την ίδια στιγμή, η υφυπουργός των ΗΠΑ, Βικτόρια Νούλαντ (που είχε πρωταγωνιστήσει μαζί με τον Πάιατ στο πραξικόπημα του Μαϊντάν στην Ουκρανία, το 2014, έχοντας πει και το περίφημο «fuck the EU»), έδινε τη χαριστική βολή στο μεγαλεπήβολο σχέδιο του αγωγού φυσικού αερίου East Med, που παρουσιαζόταν ως απόδειξη για την αναβάθμιση της ισχύος και του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή. «Το κομμάτι από το οποίο απομακρυνόμαστε τώρα είναι αυτός ο βαρύς αγωγός στον βυθό της θάλασσας που θα είναι πολύ ακριβός και θα χρειαστούν δέκα χρόνια για να κατασκευαστεί», είπε σε συνέντευξή της.
Όσο για την «απομονωμένη» Τουρκία, εκεί η επιτυχία που σημειώνει η τακτική του Μητσοτάκη και του Δένδια κυριολεκτικά βγάζει μάτια! Κι αυτό διότι όχι απλώς δεν υφίσταται ποινές για τη μη επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία, αλλά χαιρετίζεται και ο διαμεσολαβητικός ρόλος που διαδραματίζει. Ως επιβράβευση δε, το αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ της ανοίγει την πόρτα για την αγορά του τελευταίου μοντέλου των αεροσκαφών F-16, κάτι που δήθεν είχε αποκλειστεί επειδή ο Ερντογάν είναι το «κακό παιδί» και έχει πάρει τους ρωσικούς S-400.
Μήπως, όμως, η κυβέρνηση πέτυχε τους στόχους της στη Λιβύη; Εκεί όπου επέλεξε να πάρει ανοιχτά το μέρος του ενός από τα δύο στρατόπεδα, φιλοξενώντας μάλιστα στο Μαξίμου τον πολέμαρχο ηγέτη του, του οποίου οι αντίπαλοι είναι οι ευνοούμενοι της Άγκυρας; Το ναυάγιο του σχεδίου για εκλογές και νέα κυβέρνηση, όπως και η περαιτέρω αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας στη χώρα δεν αφήνουν περιθώρια για αμφιβολίες αναφορικά με το μέγεθος της επιτυχίας…
Ακόμη και στο ενεργειακό, στο πλαίσιο του «παζαριού» που διεξάγεται εντός της ΕΕ, η Ελλάδα βρέθηκε στην πλευρά των χαμένων. Τη στιγμή που Ισπανία και Πορτογαλία διασφάλισαν (έστω και για τα μάτια του κόσμου) τη συναίνεση των Βρυξελλών για μια «ειδική πολιτική» στην τιμολόγηση, ο Μητσοτάκης έχει μείνει να εκλιπαρεί για «κοινή ευρωπαϊκή πολιτική», μη θέλοντας να τα σπάσει με το Βερολίνο – και παρά το ότι γνωρίζει πως αυτό δεν θα δώσει ποτέ τη συναίνεσή του.
Η ιστορία δεν τελειώνει, φυσικά, εδώ. Αργά ή γρήγορα, θα καταρρεύσει και το «χαρτί» του ισχυρού άξονα με το Ισραήλ, καθώς αυτό κινείται ταχύτατα ώστε να τα ξαναβρεί με την Τουρκία. Κάτι ανάλογο δε αναμένεται να συμβεί και με την Αίγυπτο, με τον δικτάτορα Σίσι να αρκείται να… χτυπά φιλικά την πλάτη του φίλου Μητσοτάκη.
Τι μένει, λοιπόν, στην Ελλάδα μετά από όλα αυτά; Για την αστική της τάξη, το οριστικό τέλος του δόγματος της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής», που έστω και θεωρητικά της διασφάλιζε ανοιχτούς διαύλους και μπίζνες με πολλούς διαφορετικούς «παίκτες», αυξάνοντας τα περιθώρια τόσο για κερδοφορία όσο και για ελιγμούς στις κρίσιμες στιγμές.
Για τον λαό, όμως, μένουν πολλά περισσότερα και ακόμη χειρότερα. Ένα τεράστιο χρέος από τους υπέρογκους εξοπλισμούς, κυρίως από τη Γαλλία. Η μετατροπή της χώρας σε ένα απέραντο αμερικανονατοϊκό στρατόπεδο, με ενεργό ρόλο στα πολεμικά μέτωπα, που την καθιστά δυνάμει στόχο. Περαιτέρω συρρίκνωση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ακόμη λιγότερη ελευθερία στην ενημέρωση. Μνημόνια διαρκείας και αυστηρή επιτήρηση. Και πολλά ακόμη.
Αυτή η καταστροφική πολιτική δεν διορθώνεται – ανατρέπεται! Τα φληναφήματα του φιλονατοϊκού και φιλο-ΕΕ ΣΥΡΙΖΑ και η «αριστερή ευρωλαγνεία» του ΜΕΡΑ-25 με στόχο ένα πιο… ανθρώπινο καπιταλισμό δεν μπορούν να προσφέρουν καμία ελπίδα, καμία διέξοδο.
Ή με αυτούς ή με τα συμφέροντα και τις ανάγκες του λαού. Για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή, για την ειρήνη των λαών και τον κομμουνισμό της εποχής μας!
Γιώργος Παυλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου