Γιώργος Παυλόπουλος
Η οριστική κατάληψη της Μαριούπολης από τις ρωσικές δυνάμεις δεν φέρνει πιο κοντά την εκεχειρία. Ολοένα και περισσότεροι κάνουν λόγο για ένα πόλεμο διαρκείας, ενώ το πραγματικό διακύβευμα γίνεται διαρκώς πιο ξεκάθαρο.
Το αμερικανικό Κογκρέσο, τα μέλη του οποίου αποθέωσαν τον Μητσοτάκη κατά την ομιλία του (όπως είχαν κάνει πρόσφατα και με τον πολέμαρχο Ζελένσκι), δυσκολεύεται να εγκρίνει ένα πακέτο μερικών δισεκατομμυρίων δολαρίων για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας. Οι δε Ρεπουμπλικάνοι μπλόκαραν αυτή την εβδομάδα ποσό της τάξης των μόλις 28 εκατομμυρίων που απαιτείται για να ξεπεραστούν οι ελλείψεις σε παιδικές τροφές, οι οποίες πλήττουν ειδικά τις φτωχές οικογένειες. Αυτό, ωστόσο, δεν εμπόδισε τους βουλευτές και γερουσιαστές να πουν με συντριπτική και διακομματική πλειοψηφία το «ναι» σε έναν νέο γύρο έκτακτης στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, ύψους 40 δισεκατομμυρίων.
Έτσι, το συνολικό ποσό που έχει εγκριθεί μέχρι στιγμής για τον συγκεκριμένο πόλεμο –στον οποίοι οι Αμερικανοί εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι δεν συμμετέχουν– φτάνει τα 54 δισ. δολάρια, μέσα σε διάστημα μικρότερο των τριών μηνών. Μαζί με τα ποσά που έχουν δεσμεύσει για τον ίδιο σκοπό οι Ευρωπαίοι, η Ουκρανία έχει λάβει ή πρόκειται να λάβει άμεσα εξοπλισμούς και βοήθεια που ισούνται περίπου με το σύνολο των ετήσιων στρατιωτικών δαπανών της Ρωσίας. Αποδεικνύοντας –και με αυτόν τον τρόπο– ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τη σύγκρουση ενός Γολιάθ με έναν Δαβίδ, αλλά με τον πόλεμο ανάμεσα σε δύο στρατιωτικές υπερδυνάμεις της εποχής μας — στον οποίο ο ουκρανικός και ο ρωσικός λαός δεν είναι τίποτε άλλο παρά το κρέας για τα κανόνια τους. Είναι κάτι, άλλωστε, που αποδεικνύεται και από την απευθείας επικοινωνία που έχουν αποκαταστήσει τα υπουργεία Άμυνας και τα στρατιωτικά επιτελεία ΗΠΑ και Ρωσίας…
Σε αυτή τη σύγκρουση, οι λαοί Ουκρανίας και Ρωσίας προσφέρουν απλώς το κρέας για τα κανόνια
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευθεί και η σπουδή για διεύρυνση του ΝΑΤΟ, με την ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας, που υπέβαλαν αυτή την εβδομάδα το σχετικό αίτημα — ενώ οι ηγέτες τους έσπευσαν στον Λευκό Οίκο για να καταθέσουν τα διαπιστευτήριά τους. Πρόκειται, όπως είναι γνωστό, για τις δύο σκανδιναβικές χώρες που διατηρούσαν, έστω και μόνο τυπικά, μέχρι σήμερα το καθεστώς του «ουδέτερου» και «αδέσμευτου». Υποχρεούνται, όμως, να επιλέξουν στρατόπεδο καθαρά και με τη βούλα, καθώς χαράσσονται βίαια οι διαχωριστικές γραμμές, οι οποίες θα σφραγίσουν τον ενδοκαπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό των επόμενων δεκαετιών — όπως και τους πολέμους του κεφαλαίου που θα τον συνοδεύσουν.
το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ έδωσε στη δημοσιότητα νέες φωτογραφίες της αποστολής του προηγμένου πυροβολικού συστήματος M777 στην Ουκρανία
Είναι γεγονός, βεβαίως, ότι η διαδικασία εμφανίζει ορισμένα… προβληματάκια. Με βασικότερο την απειλή της Τουρκίας να μπλοκάρει την ένταξη Σουηδίας και Φινλανδίας (ήδη το έκανε σε επίπεδο μόνιμων αντιπροσώπων στο ΝΑΤΟ), απαιτώντας να ικανοποιηθούν τα αιτήματά της, τα οποία, φυσικά, δεν απευθύνονται κυρίως προς το Ελσίνκι και τη Στοκχόλμη, αλλά προς την Ουάσιγκτον. Στη φάση που βρισκόμαστε, άλλωστε, είναι σαφές ότι μόνο εκεί μπορούν να ληφθούν οι αποφάσεις που θα ικανοποιούν τις φιλοδοξίες και τα συμφέροντα της τουρκικής αστικής τάξης και της κυβέρνησής της.Κάτι που, αντιστοίχως, ισχύει και για την περίπτωση της Ελλάδας, έστω κι αν η ημέτερη κυβέρνηση δεν ακολουθεί την τακτική του βέτο, αλλά του «δώσ’ τα όλα».
Σε κάθε περίπτωση, είναι φανερό ότι το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία δεν είναι ορατό. Όλες οι πλευρές, εξάλλου, παραδέχονται πως οι διαπραγματεύσεις έχουν βαλτώσει, ενώ και οι όροι που προβάλλονται δημοσίως για την επανάληψή τους είναι απολύτως μη ρεαλιστικοί. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη ένα πολύ μεγάλο παζάρι, σε πολλά επίπεδα. Όπως συμβαίνει με την υπόθεση των «εγκλημάτων πολέμου», καθώς το Κίεβο έχει ξεκινήσει ήδη τις δίκες, καθίζοντας στο σκαμνί Ρώσους αιχμαλώτους. Η Μόσχα αναμένεται πως θα απαντήσει σύντομα με κάποια από τα χιλιάδες μέλη του Τάγματος του Αζόφ που παραδόθηκαν με την οριστική πτώση και του τελευταίου οχυρού της Μαριούπολης, της μεταλλουργίας Αζόφσταλ.
Κάτι ανάλογο φαίνεται πως γίνεται και με τα σιτηρά. Η Δύση απαιτεί να αρθεί ο αποκλεισμός των ουκρανικών λιμανιών για να… μην πεινάσει ο κόσμος (ενώ παράλληλα ετοιμάζεται να στείλει και νέους πυραύλους για να πλήξουν και να βυθίσουν τα ρωσικά πλοία), ενώ το Κρεμλίνο θέτει ως όρο να επανεξεταστούν οι κυρώσεις σε βάρος του και στην ενέργεια, ώστε να πέσουν οι τιμές και να… μην πληρώνει ο κόσμος. Τόση ευαισθησία, πώς να την αντέξει κανείς…
ΠΗΓΗ ΠΡΙΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου