Στις ευρωκλογές του Ιουνίου τα διλήμματα είναι σαφή: Με την ΕΕ του κεφαλαίου και του πολέμου και τα κόμματά της ή με το αντικαπιταλιστικά αντισυστημικό και ταξικά διεθνιστικό ρεύμα της ανατροπής; Με τον αγώνα σήμερα για ρήξη και αποδέσμευση από τα κάτω και από τα αριστερά ή με τη λογική του θα λογαριαστούμε μετά και κάποτε;
Γιώργος Παυλόπουλος
Στην κάλπη με «σημαία» τη ρήξη και την αποδέσμευση
Η καπιταλιστική ολοκλήρωση της Ευρώπης αποτελούσε εξαρχής αντικειμενική ανάγκη του κεφαλαίου και των αστικών της τάξεων, ενώ παράλληλα ανταποκρινόταν στις συνθήκες που επικρατούσαν μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι, από τις ιδρυτικές πράξεις της ΕΚΑΧ (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα) και της ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) μέχρι το Μάαστριχτ, τη μετονομασία σε Ευρωπαϊκή Ένωση και την εισαγωγή του κοινού νομίσματος, του ευρώ, η «ενωμένη Ευρώπη» ήταν πάντα ένα φρούριο που φρόντιζε πρωτίστως για την προστασία και την ασφάλεια αυτών που την εμπνεύστηκαν και τη δημιούργησαν. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί και να γίνει μια «ΕΕ των λαών» (σελ.10-11).
Όπως ήταν αναμενόμενο, βεβαίως, οι «πατέρες» της και οι διαδοχικές κυβερνήσεις των κρατών-μελών, μαζί με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα κάθε λογής επιτελεία, φρόντισαν εξαρχής να ντύσουν το οικοδόμημά τους με ωραία και φανταχτερά λόγια. Και ταυτόχρονα, να το πλαισιώσουν με μια σειρά μύθους για το πόσο φιλολαϊκό, δημοκρατικό, αδιάφθορο, ανοιχτό στον υπόλοιπο κόσμο και τους κατατρεγμένους του και ειρηνικό είναι (σελ.12-13). Προσδίδοντάς του, φυσικά, και μια ισχυρή οικονομική διάσταση, η οποία μπορεί να συμπυκνωθεί στο κυρίαρχο, ακόμη και σήμερα, δόγμα «η ΕΕ δίνει λεφτά» – τα οποία στην πράξη αποδεικνύονται κάλπικες… δεκάρες (σελ.16).
Αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη εντύπωση, ωστόσο, δεν είναι πόσο «αγκάλιασαν» εξαρχής αυτό το εγχείρημα τα κόμματα που αποτελούσαν τους πολιτικούς εκφραστές των κυρίαρχων τάξεων, αλλά πόσο «τσίμπησαν» στους παραπάνω μύθους οι εκπρόσωποι της Αριστεράς, ακόμη και κομμουνιστικής προέλευσης. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι –με ελάχιστες εξαιρέσεις– υπέκυψαν από πολύ νωρίς και πρακτικά άνευ όρων στη γοητεία του ρεύματος του «ευρωκομμουνισμού», το οποίο σταδιακά γινόταν όλο και λιγότερο διακριτό από τα υπόλοιπα, καθαρά αστικά ρεύματα, της χριστιανοδημοκρατίας και της σοσιαλδημοκρατίας (σελ.14).
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, μετά τις αλλεπάλληλες κρίσεις που βίωσε και εξακολουθεί να βιώνει ο ευρωπαϊκός και ο παγκόσμιος ολοκληρωτικός καπιταλισμός, τα περιθώρια για «μασκαρέματα» έχουν περιοριστεί. Τα άλλοτε φανταχτερά ρούχα έχουν πλέον παλιώσει και ο Ευρωπαίος «βασιλιάς» τείνει να μείνει πλέον γυμνός, αποκαλύπτοντας το αποκρουστικό του πρόσωπο και σώμα. Τα επιχειρήματα των πάσης φύσης φιλοευρωπαϊστών στερεύουν μπροστά στην αμείλικτη πραγματικότητα, που βρίσκει την Ευρώπη-φρούριο να γίνεται ολοένα πιο φιλοπόλεμηκαι ρατσιστική, αντιδημοκρατική και ανελεύθερη, εχθρική προς τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία.
Σε αυτό το φόντο διεξάγονται στις αρχές Ιουνίου οι εκλογές για τα νέα μέλη της Ευρωβουλής και, εμμέσως, της Κομισιόν. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι περισσότερο αναγκαία παρά ποτέ η ύπαρξη μιας ισχυρής, ανεξάρτητης, ταξικά διεθνιστικής και αντικαπιταλιστικά αντισυστημικής φωνής, που θα λέει τα πράγματα με το όνομά τους και δεν πνίγεται στις αυταπάτες, που δεν θα διστάζει να προβάλει αποφασιστικά το σύνθημα «Έξω τώρα από την ΕΕ του κεφαλαίου» χωρίς να… πετά διαρκώς την μπάλα στην εξέδρα – ή σε ένα ακαθόριστα κόκκινο μέλλον, όπως το ΚΚΕ. Μιας φωνής όπως αυτή που αποτυπώνεται στο μαχητικό ψηφοδέλτιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Ανατρεπτική Συνεργασία, με τη συμμετοχή πρωτοπόρων αγωνιστών από κάθε χώρο και γωνιά της Ελλάδας, το οποίο στηρίζεται αποφασιστικά από το ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση και τη νΚΑ (σελ.15).
Στην εποχή του ατομικισμού και της ΤΙΝΑ, της συλλογικής απογοήτευσης και μελαγχολίας, αντιτάσσουμε το σύγχρονο «ένας για όλους, όλοι για έναν!». Και στις ευρωεκλογές και στους αγώνες μας και στις ζωές μας και παντού!
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν (26.4.24)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου