Αναδημοσιεύουμε το εν λόγω άρθρο της Ιωάννας Ηλιάδη θέλουμε να συμβάλλουμε στο διάλογο που διεξάγεται για τις αλλαγές Δένδια και τι εξυπηρετούν.
Η Ηλιάδη με συνεχείς παρεμβάσεις τις περιγράφει το τελευταίο διάστημα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν οι στρατιωτικοί της Ατζέντας 2030 και την ταξικότητα του στρατού τονίζοντας το ποιοι, φαντάροι και μόνιμοι, υπηρετούν.
Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε ότι στόχος της κυβέρνησης είναι η συγκρότηση ενός πιο Επαγγελματικού Στρατού, κάτι που αποδεικνύει περίτρανα η μη συμμετοχή στρατεύσιμων σε Πολεμική Αεροπορία και Πολεμικό Ναυτικό, και η ενίσχυση της Εφεδρείας από όλους τους νέους που θα πηγαίνουν από το 2026 στον Στρατό Ξηράς.
Σταματούν όμως εκεί οι μακροπρόθεσμες βλέψεις του ΥΕΘΑ Δένδια;
Μήπως ο στόχος του είναι επίσης και ένας μικρότερος Ελληνικός Στρατός;
Στόχος που πηγάζει από την προσπάθεια βελτίωσης των ελληνο-τουρκικών στο πλαίσιο των αμερικανικών σχεδιασμών;
Ένας μικρότερος στρατός με αποστολή την Καταδίωξη προσφύγων-μεταναστών, εγγυητή των συμφερόντων ενεργειακών εταιρειών, συμμέτοχος σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις;
Πόσο σχετίζονται οι μεταρρυθμίσεις Δένδια με την εγκατάσταση Αμερικανικών στρατευμάτων και βάσεων στην Ελλάδα;
Ποιοι π.χ. είναι οι πραγματικοί λόγοι που κλείνουν την 1η Στρατιά;
Στα ερωτήματα αυτά θα επανέλθουμε.
Στρατιωτικές Σχολές: Το Βατερλό είναι επιλογή Δένδια όχι ατύχημα
Από Ιωάννα Ηλιάδη - Ioanna Iliadi
Στρατιωτικές Σχολές: Το Βατερλό είναι επιλογή Δένδια όχι ατύχημα – Η Ατζέντα 2030 χτίζει στρατό υπακοής, με φθηνά και πειθήνια στελέχη 
Γράφει η Ιωάννα Ηλιάδη
Οι αριθμοί από τις βάσεις εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές δεν προκαλούν απλώς σοκ. Αποκαλύπτουν ένα πολιτικό σχέδιο, καλά μελετημένο, που δεν έχει στόχο την αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά τον πλήρη μετασχηματισμό τους σε έναν στρατό φθηνό, πειθήνιο και ελεγχόμενο. Έναν στρατό όχι γνώσης και ευθύνης, αλλά πειθαρχίας και υποταγής.
Ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας δεν δίστασε να παρουσιάσει την «Ατζέντα 2030» ως μεταρρύθμιση. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για επιστροφή σε ένα μοντέλο στρατιωτικού προσωπικού χωρίς δυνατότητα εξέλιξης, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς αυτονομία σκέψης.
Οι βάσεις εισαγωγής στις στρατιωτικές σχολές καταρρέουν όχι γιατί δεν υπάρχουν άξιοι νέοι, αλλά γιατί οι συνθήκες και οι προοπτικές που προσφέρει το σύστημα είναι αποτρεπτικές. Κι αυτό φαίνεται να είναι το ζητούμενο.
Ο Michel Foucault, στο «Επιτήρηση και Τιμωρία», εξηγεί ότι το σύγχρονο πειθαρχικό σύστημα δεν χρειάζεται βία. Αρκεί η σιωπή, η απομόνωση και η ενσωμάτωση των μηχανισμών επιτήρησης.
Ο στρατός μετατρέπεται έτσι σε χώρο όπου ο υποψήφιος μαθαίνει όχι να σκέφτεται, αλλά να στέκεται «ορθώς» και να εκτελεί. Η σχολή δεν είναι εκπαιδευτικό ίδρυμα, αλλά εργαστήριο παραγωγής υπάκουων σωμάτων.
Ο ανθρωπολόγος Κώστας Γιαννακόπουλος, σε μελέτη του στο περιοδικό Σύγχρονα Θέματα (τεύχος 88 – Μάρτιος 2005) , αναλύει πώς η εμπειρία της θητείας και της στρατιωτικής εκπαίδευσης λειτουργεί ως πεδίο συγκρότησης της αρρενωπότητας μέσα από την υποταγή και τη σωματική πειθάρχηση. Όσο λιγότερες οι γνώσεις, τόσο πιο «κατάλληλος» ο στρατιώτης. Όσο πιο φτωχός, τόσο πιο ελέγξιμος. Όσο πιο σιωπηλός, τόσο πιο «άξιος».
Αν νομίζετε ότι όλα αυτά είναι υπερβολές, αναλογιστείτε: Πώς θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη και σεβασμό ένας νέος υπαξιωματικός της ΣΜΥ που μπήκε με 8.940 μόρια και θα αναλάβει, σε λίγα χρόνια, να χειριστεί σύγχρονα οπλικά συστήματα, να συντονίσει ασκήσεις και να σταθεί δίπλα σε στρατεύσιμους με ανώτερες επιδόσεις, γνώσεις και προσδοκίες;
Η απονομιμοποίηση ξεκινά από την είσοδο. Και ο ευτελισμός των στρατιωτικών σχολών προετοιμάζει το έδαφος για έναν στρατό χωρίς κύρος, χωρίς κίνητρο, χωρίς μέλλον.
Κι αν όλα αυτά φαίνονται πολύ θεωρητικά, αρκεί να δούμε την πολιτική πράξη: την πρόταση για το Σώμα Υπαξιωματικών που καθηλώνει την εξέλιξη, τις μισθολογικές ανισότητες και τις στρατιωτικές σχολές που δεν καλύπτουν ούτε τις μισές θέσεις. Ποιος νέος θα επιλέξει το στράτευμα όταν γνωρίζει ότι το ταβάνι του είναι το πάτωμα;
Ας θυμηθούμε και τον Παντελή Πουλιόπουλο, που ήδη από τη δεκαετία του 1930 έβλεπε τον στρατό ως μηχανισμό ταξικής πειθάρχησης και εργαλείο πολιτικής νομιμοφροσύνης.
Η σημερινή ηγεσία του ΥΠΕΘΑ φαίνεται να επανεφευρίσκει αυτές τις λογικές, όχι για να χτίσει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά για να διατηρήσει έναν κομματικά ελεγχόμενο στρατό, απομακρυσμένο από την κοινωνία, τη γνώση και τη δημοκρατία.
Η στρατιωτική εκπαίδευση δεν μπορεί να λειτουργεί ως αποθήκη φθηνών εργαζόμενων χωρίς φωνή. Το Βατερλό των φετινών βάσεων δεν είναι στατιστικό ατύχημα. Είναι πολιτικό σύμπτωμα. Κι αν δεν ανατραπεί, θα γίνει στρατηγική καταστροφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου