Ο Άγνωστος Στρατιώτης είναι παιδί του λαού. Δεν είναι «Τσολιάς στα Ανάκτορα», όπως τον επιθυμεί η κυβέρνηση, ακίνητο, σιωπηλό και βολεμένο. Γιατί αν σηκωθεί από το μάρμαρο, μπορεί να ρωτήσει πώς χάθηκαν οι συνάδελφοί του στη Λιβύη, πώς έγινε το δυστύχημα στα Τέμπη με τους 57 νεκρούς και γιατί η θυσία του έχει γίνει ντεκόρ για κρατικές τελετές.
Η κυβερνητική υποκρισία πήρε μορφή με την τροπολογία περί δήθεν προστασίας του Αγνώστου Στρατιώτη. Πίσω από τα μεγάλα λόγια περί «σεβασμού» κρύβεται ένας απλός φόβος: ο φόβος της κοινωνίας που πλησιάζει. Δεν αντέχουν να βλέπουν πολίτες και στρατιώτες να αφήνουν λουλούδια με ονόματα, μαθητές να γράφουν με μαρκαδόρο «Τέμπη» στο μάρμαρο, γονείς να στέκονται με φωτογραφίες παιδιών που χάθηκαν. Η «προστασία» που επικαλούνται είναι απλώς τρόπος να μην φαίνεται το αίμα μέσα στην ασπρόμαυρη εικόνα της τελετής.
Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη δεν φτιάχτηκε για να φυλάσσεται από υπουργικές αποφάσεις. Φτιάχτηκε για να θυμίζει ότι ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν ήταν ήρωας της τηλεόρασης, αλλά εργάτης, ναυτεργάτης, παιδί της γειτονιάς. Δεν είχε βύσμα, δεν υπηρέτησε στο κέντρο, δεν ήταν «τσολιάς στα ανάκτορα». Ήταν εκείνος που έπεσε χωρίς να τον ρωτήσει κανείς αν θέλει να γίνει σύμβολο.
Τώρα, κάποιοι προσπαθούν να μετατρέψουν αυτό το σύμβολο σε σκηνικό – ένα φόντο για καταθέσεις στεφάνων, χωρίς φωνές, χωρίς ενοχλητικά πλακάτ, χωρίς τη ζωντανή μνήμη που τσούζει. Δεν τους πείραξε ποτέ η πλατεία όταν ήταν άδεια. Τους πειράζει όταν γεμίζει. Η σιωπή είναι για αυτούς η καλύτερη διακόσμηση.
Οι ίδιοι που αποκαλούν «ιερό» το μνημείο είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση τους ζωντανούς στρατιώτες, τους χαμηλόβαθμους, τους απόφοιτους ΣΜΥ και ΑΣΣΥ, όσους ζητούν αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη. Για αυτούς, ο στρατός είναι χρήσιμος μόνο όταν στέκεται προσοχή – όχι όταν μιλά.
Η ουσία είναι απλή: δεν φοβούνται τη βεβήλωση του μνημείου, φοβούνται τη βεβήλωση της εικόνας τους. Θέλουν έναν Άγνωστο Στρατιώτη ακίνητο και καθαρό, για να μη θυμίζει τίποτα από τη βρωμιά της πραγματικότητας.
Αν όμως ο Άγνωστος μπορούσε να μιλήσει, δεν θα μιλούσε για «προστασία» και «τάξη». Θα ρωτούσε γιατί κάθε γενιά χρειάζεται νέους «αγνώστους στρατιώτες». Γιατί η θυσία μένει πάντα ίδια, ενώ οι υπεύθυνοι αλλάζουν ονόματα, κόμματα, λογότυπα και χαμόγελα.
Κι εκεί είναι το πρόβλημα: ο Άγνωστος Στρατιώτης δεν είναι ουδέτερος. Ανήκει στις οικογένειες που τον έστειλαν να πεθάνει, όχι σε αυτούς που φωτογραφίζονται μπροστά του. Είναι παιδί του λαού, όχι των ανακτόρων. Και όσο προσπαθούν να τον κάνουν σκηνικό, τόσο θα τους θυμίζει ότι η μνήμη δεν περιφράσσεται – απλώς εκρήγνυται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου