Οι άνεργοι στην Ευρώπη υπολογίζονται γύρω στα 60 εκατομμύρια.
Ο μισός πληθυσμός του πλανήτη ζει με ενάμισι ευρώ τη μέρα.
Και πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν στην απόλυτη φτώχεια. Οι 200 μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κόσμου αντιπροσωπεύουν το 1/4 της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας. Ο καθημερινός βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας στοίχιζε στο ΝΑΤΟ 59 εκατ. ευρώ. Με το ίδιο ποσόν θα μπορούσαν να είχαν τροφή καθημερινά 77 εκατομμύρια πεινασμένοι. Ζούμε σε μια εποχή που αλλάζει μέρα με τη μέρα προς το χειρότερο. Τα στοιχεία που παραθέτω είναι από το βιβλίο του Ιγνάσιο Ραμονέ «Geopolitique du Chaos», εκδόσεις Folio, και μπορεί να έχουν παλιώσει. Σήμερα αυτοί οι αριθμοί θα έχουν σίγουρα αυξηθεί.
Με την παγκόσμια επικράτηση του Νεοφιλευθερισμού, έχει επικρατήσει η λογική της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που είναι: «Ολα για τους πλούσιους, τίποτα για τους φτωχούς». Αυτοί οι δύο οργανισμοί δεν αναγνωρίζουν κανένα ανθρώπινο δικαίωμα και ούτε φυσικά καμία δημοκρατική αξία. Και αυτό έχει αποδειχτεί με την υποστήριξη σε όλες τις δικτατορίες του πλανήτη, αρχής γενομένης από τον Πινοσέτ που έκανε τη Χιλή εργαστήριο του Νεοφιλευθερισμού. Ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτά προσδιορίζονται από τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, δεν είναι συμβατά με τη λεγόμενη οικονομία της αγοράς. Η μόνη ελευθερία που αναγνωρίζουν αυτοί οι δύο οργανισμοί, όργανα νεοαποικισμού των ΗΠΑ, είναι αυτή του άπληστου κέρδους και της αισχροκέρδειας.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν έχει άλλη οικονομική πολιτική από αυτή του αιματοβαμμένου τυράννου της Χιλής (στο οικονομικό πρόγραμμα του Πινοσέτ θα επανέλθουμε). Και αυτό σημαίνει πορεία ολοταχώς προς την πτώχευση αυτού του λαού και την πλήρη εξαθλίωση των ασθενέστερων οικονομικά τάξεων. Και οι ιθύνοντες έχουν πλήρη συνείδηση του έργου τους και ξέρουν και τις συνέπειές του. Οι ανισότητες δημιουργούν κοινωνικές αναταραχές και συγκρούσεις που μπορεί να γίνουν επικίνδυνες για το καθεστώς. Και σε αυτήν την κατάσταση υπάρχουν δύο λύσεις. Ή παραχωρήσεις για να μειωθούν οι ανισότητες ή άγρια καταστολή δικτατορικού τύπου, άσχετα αν η κυβέρνηση είναι εκλεγμένη με καθολική ψήφο. Οι επιλογές όλων των νεοφιλελεύθερων κυβερνήσεων είναι η καταστολή. Οι αστυνομίες μετατρέπονται σε πολεμικά κομάντος και αρχίζουν έναν ιδιότυπο εμφύλιο πόλεμο, που είναι θέμα χρόνου για το πότε θα έχουμε νεκρούς.
Αυτά τα ζήσαμε και τον Μάη και τον Ιούνη. Η αστυνομική βία απέδωσε εκατοντάδες τραυματίες και δεκάδες χιλιάδες πολίτες υπέστησαν τα βασανιστήρια του χημικού πολέμου. Εχασε η Αστυνομία τον έλεγχό της; Εδειξε υπερβάλλοντα ζήλο; Τα ΜΑΤ είναι επανδρωμένα με χρυσαυγίτες; Ή απλά εκτελούσαν εντολές της πολιτικής τους ηγεσίας; Οι δέκα εισαγγελείς που παρακολουθούσαν από την αίθουσα επιχειρήσεων της Αστυνομίας δεν βρήκαν τίποτα το μεμπτόν σε αυτήν τη βαρβαρότητα. Αρα όλα ήταν σύμφωνα με τους νόμους του κράτους.
Υπάρχει τέτοιος νόμος; Την απάντηση μας τη δίνει η «Κ.Ε.» (3.7.11) με ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ των καλών συναδέλφων Δημήτρη Τρίμη και Δημήτρη Ψαρρά. Υπάρχουν τρία νομοσχέδια για την καταστολή που επεξεργάστηκαν και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. που κανένα από αυτά δεν έφτασε στη Βουλή. Και τα τρία είναι σχεδόν ίδια και νομιμοποιούν κάθε αστυνομική αυθαιρεσία. Και είναι λογικό ο κάθε υπουργός Προστασίας του Πολίτη να δίνει εντολές σύμφωνα με το πνεύμα αυτών των τριών νομοσχεδίων. Είναι τυχαίο άραγε πως έχουμε 55.000 αστυνομικούς και συντόμως θα αποκτήσουμε και άλλους; Ισως γιατί το κράτος θέλει να δείξει στον ελληνικό λαό πως υπάρχει και ένας δημόσιος τομέας που λειτουργεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου