Είπαμε να μείνουμε σπίτι...όχι να κάτσουμε στα αυγά μας!

Είπαμε να μείνουμε σπίτι...όχι να κάτσουμε στα αυγά μας!

Το βλέπαμε αλλά δεν το πιστεύαμε. Ίσως να μην θέλαμε. Στις εικόνες από την Κίνα κάναμε λίγο πλάκα με τις θεωρίες συνωμοσίας, στις πρώτες εικόνες από την Ιταλία ξύσαμε λίγο αμήχανα το κεφάλι, αλλά πριν το καταλάβουμε ο κορωνοϊός ήρθε στις γειτονιές μας καθορίζοντας τον τρόπο ζωής μας. Συνολικά ως κοινωνία πιαστήκαμε στον ύπνο. Στη λέσχη μας είχαμε αποφασίσει να κάνουμε σχετική ενημερωτική εκδήλωση, αλλά οι εξελίξεις μας πρόλαβαν.

Τις πρώτες μέρες κάναμε δύο σκέψεις. Η πρώτη ήταν προφανώς να αναστείλουμε τη λειτουργία της λέσχης όσο κι αν μας ενοχλούσε. Δε χάθηκε ο κόσμος να πάνε πίσω κάποιες δράσεις, να μη γίνουν κάποιες εκδηλώσεις, ας περιμένουν λίγο οι αγώνες και τα κινήματα, τώρα προέχουν άλλα πράγματα. Η δεύτερη ήταν να δείξουμε αλληλεγγύη, να βρούμε τρόπους να σταθούμε δίπλα σε ευπαθείς ομάδες.

Τη δεύτερη σκέψη την κρατάμε. Είμαστε εδώ να δώσουμε το χέρι σε όποιον σηκώνεται. Όμως με όλα όσα βλέπουμε αυτές τις μέρες είμαστε υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουμε την πρώτη μας σκέψη. Ας μη βιαστεί κανείς να μας κουνήσει το δάχτυλο.

Είμαστε κομμάτι της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού που έδειξε κοινωνική υπευθυνότητα. Η κυβέρνηση δείχνει ανευθυνότητα και διάθεση να εκμεταλλευτεί καταστάσεις και δεν είμαστε σε καμία περίπτωση να ανεχτούμε το λύκο που χαίρεται στην αναμπουμπούλα.

1. Μας λένε συνεχώς ότι είμαστε σε πόλεμο. Ο εχθρός είναι αόρατος, ο στρατός μας όμως, είναι πολύ συγκεκριμένος, είναι το δημόσιο σύστημα υγείας. Ένα σύστημα που το άφησαν να καταρρεύσει. Αλλά ας μη μιλήσουμε για το παρελθόν.

Περιμέναμε τώρα όλα τα μέτρα να έχουν το ΕΣΥ ως ξεκάθαρη προτεραιότητα. Ελάχιστα πράγματα. Προσλήψεις προσωπικού με το σταγονόμετρο. Εγκληματικές ελλείψεις ακόμα και σε μάσκες. Πόσες νέες ΜΕΘ άνοιξαν; Η κυβέρνηση δεν προχωρά στην επίταξη των ιδιωτικών κλινικών -τι πόλεμος είναι αυτός χωρίς επιστράτευση-, δε δεσμεύει τα αντιδραστήρια για τα τέστ, αντίθετα διπλασιάζει την κρατική ενίσχυση κι αφήνει το πανάκριβο τεστ να σπαταλιέται χωρίς λόγο.

2. Ακούμε για δισεκατομμύρια ευρώ που όμως, με ένα μαγικό τρόπο, πάλι θα καταλήξουν περισσότερο ως ενίσχυση των επιχειρήσεων και όχι των εργαζόμενων. Πογκρόμ εργοδοτικής αυθαιρεσίας με την ανοχή, αν όχι την ενθάρρυνση, της κυβέρνησης. Ανεξέλεγκτες απολύσεις, άμεσες και έμμεσες. Αλήθεια πόσοι αισθάνονται ότι όλα αυτά είναι προσωρινά; Ότι θα γυρίσουμε σε λίγο καιρό στην προηγούμενη κατάσταση;

3. Έχουμε ένα ισοπεδωτικό συνδυασμό που δεν αντέχει σε καμία λογική. Από τη μία η παραγωγική διαδικασία (όχι μόνο αυτή που σχετίζεται με την τροφική αλυσίδα) παραμένει σχεδόν απείραχτη, χωρίς μέτρα προστασίας. Οι οικοδομές είναι ανοιχτές, τα εργοστάσια είναι ανοιχτά. Στο πρώην αεροδρόμιο μπήκαν μπουλντόζες για γκρέμισμα, το καζίνο δε μπορεί να περιμένει. Στη Νέα Φιλαδέλφεια προχωράει η υπογειοποίηση, το γήπεδο της ΑΕΚ δεν μπορεί να περιμένει. Από την

άλλη έχουμε απαγόρευση κυκλοφορίας και πλήρη έλεγχο σε κάθε ατομική μετακίνηση. Δεν κάνουν τεστ, δεν βρίσκουν τα κρούσματα, δεν τα ψάχνουν καν. Ανακοινώνουν έναν αριθμό, αλλά ταυτόχρονα μας λένε ότι μάλλον είναι δέκα φορές επάνω. Δε μας λένε μόνο μείνετε σπίτι, μας λένε μη ζείτε ή μάλλον ζείτε μόνο για να δουλεύετε. Δεν έχουμε πλέον μόνο μέτρα προστασίας, η κυβέρνηση έχει πάει πιο μακριά κάνοντας ουσιαστικά τη μεγαλύτερη άσκηση ολοκληρωτισμού που έχει γίνει στη χώρα.

Αποφασίζουμε λοιπόν να μείνουμε ενεργοί. Χωρίς να ξεχνάμε ούτε στιγμή το κριτήριο της προστασίας της δημόσιας υγείας. Ψάχνουμε τώρα κάθε δυνατότητα να παρέμβουμε στις εξελίξεις, να ασκήσουμε πίεση για όσα χρειάζονται τα νοσοκομεία, να φωνάξουμε για τις αδικίες στους χώρους εργασίας, να στήσουμε δίκτυο ενημέρωσης και αντιπληροφόρησης.

Να μην αισθανθούν ούτε στιγμή ότι δεν έχουν αντίπαλο. Να βοηθήσουμε εκεί που το κράτος δεν καίγεται ιδιαίτερα να κάνει και πολλά.

Θέλουμε να κλείσουμε αυτό το κείμενο με την επιπλέον έγνοια που έχουμε για:

Τους ηλικιωμένους που εγκλωβισμένοι δυσκολεύονται ακόμη και για τα απαραίτητα 

Τους φυλακισμένους που αντιμετωπίζουν ιδιαίτερους κινδύνους 

Τους πρόσφυγες που βρίσκονται στοιβαγμένοι στα απαράδεκτα κέντρα 

Τους φαντάρους που βρίσκονται στο έλεος της μοίρας τους 

Τις γυναίκες που κακοποιούνται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι 

Τα άτομα με ψυχικά νοσήματα και ειδικές ανάγκες (κατάθλιψη, αυτισμό κ.α)