Νίκος Πελεκούδας-Μαρτυρίες Αγωνιστών του Κινήματος στον Στρατό

Μαρτυρίες Αγωνιστών του Κινήματος στον Στρατό

Το ΔΙΚΤΥΟ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ θυμίζει το χθες αναζητώντας ακόμη πιο ουσιαστικούς όρους παρέμβασης στο σήμερα!

Δίνει το λόγο σε αυτούς που υπερασπίστηκαν τα Δικαιώματα του Φαντάρου Πολίτη με Στολή, στάθηκαν ενάντια στον εθνικισμό, τον ρατσισμό και το φασισμό.

Την Κυριακή 28/06 παρουσιάζουμε τη μαρτυρία του συναγωνιστή Νίκου Πελεκούδα.

ΜΕΡΙΚΑ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ

Για να μιλήσουμε για την παρέμβαση στο στρατό, θα πρέπει πρώτα να κάνουμε κάποιες κοινές μεθοδολογικές παραδοχές. Μία από αυτές η πιο κρίσιμη είναι πως η ζωή στο στρατό, αλλά και οι προϋποθέσεις δράσης απέναντι στου παραλόγου τη θητεία έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, αποτελούν κάποια κοινά μας εργαλεία. Ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη εμπειρία του καθενός μας, πάντα πολύτιμη και πολύ πλούσια. Αν παρατηρήσει μάλιστα κάποιος τις διαφορετικές και μοναδικές ιστορίες αντίστασης και πάλης μέσα στο στρατό, θα δει πως επιβεβαιώνεται αυτή η υπόθεσή μας. Σαφώς κάθε παρέμβαση φέρνει το αποτύπωμα της εποχής που έγινε, των ορίων και των δυνατοτήτων. Προκύπτουν όμως δράσεις που μπορούν να αποτελέσουν παράδειγμα.

Αρχικά είναι σίγουρο πως την προδιάθεση για παρέμβαση στο στρατό τη διαμορφώνει πάρα πολύ το περιβάλλον. Και μάλιστα περισσότερο τα κρισιμότερα περιβάλλοντα. Ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που έχουν δώσει μάχες στο κίνημα πριν μπουν στο στρατό, το κρισιμότερο ερώτημα που μπαίνει είναι: Θητεία αντίστασης όπως ήταν και η προηγούμενη ζωή μου ή θητεία διάλειμμα όπου όσα και να μου πουν ή μου κάνουν στην τελική θα σηκωθώ να φύγω.

Η απάντηση που δώσαμε πολλοί από εμάς μέσα από τις γραμμές του Δικτύου Σπάρτακος είναι προφανής. Όμως για το δεύτερο ερώτημα αξίζει να απαντήσουμε με ένα ερώτημα. Σε μια δουλειά που θα πάμε δε σημαίνει πως θα είμαστε όλη μας τη ζωή. Εκεί θα ανεχτούμε τον εξευτελισμό συναδέλφου ή και το δικό μας; Θα αποδεχτούμε περικοπή δικαιωμάτων μας που προκύπτουν πέρα από τις γενικές πολιτικές εξελίξεις από την πολιτική της επιχείρησης που δουλεύουμε; Θα συμφωνήσουμε για όσο είμαστε στη δουλειά, ότι εντάξει μωρέ, εργάτες και αφεντικά το ίδιο είμαστε πάνω από όλα η επιχείρηση; Θα επιλέξουμε να κάνουμε έναν εργάσιμο βίο σιωπής και θα πούμε δε βαριέσαι γιατί οι μεγάλες μάχες είναι έξω από τη δουλειά, στη μεγάλη πολιτική;

Είναι φανερό πως το κριτήριο που θα απαντήσουμε στην περίπτωση του στρατού, στην περίπτωση της δουλειάς, στην περίπτωση κάθε χώρου που θα βρεθούμε, οφείλει να είναι κοινό. Εμείς προτάσσουμε τη συλλογικότητα, την αντίσταση και την ανατροπή όποιων πλευρών μέσα στο στρατό μπορούν να ανατραπούν.

Βέβαια και όσοι επιλέξαμε και επιλέγουμε το συλλογικό αγώνα την προσπάθειά μας την είδαμε ενταγμένη, και είναι ενταγμένη στην πάλη συνολικά του εργατικού κινήματος, με αντικαπιταλιστικό, αντιεθνικιστικό, αντιρατσιστικό χαρακτήρα και όποια άλλα αντί μπορεί να σκεφτεί κανείς ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η καλύτερη προσπάθεια μέσα στη θητεία δεν μπορεί να υποκαταστήσει το ότι η αντιμιλιταριστική παρέμβαση πρέπει να είναι οργανικό στοιχείο πάλης του εργατικού κινήματος. Ιδίως αυτών των πτερύγων του και στοχεύουν οι εργαζόμενοι να οδηγηθούν στην αντικαπιταλιστική ανατροπή. 

Η θητεία είναι αντικειμενικά μια ποιοτικά διαφορετική στιγμή στη ζωή. Δε χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε ιδιαίτερα πάνω σε αυτό. Το ζήτημα είναι αν η θητεία θα αποδειχτεί ένα ακόμα πεδίο της δοκιμασίας των κριτηρίων και των πιστεύω μας, ή αν θα αποτελέσει μια παρένθεση, που βέβαια δεν είναι καθόλου έτσι τελικά. Γιατί τα κριτήρια, οι κοσμοθεωρίες και οι αντιλήψεις του καθενός από εμάς δοκιμάζονται στις ασυνήθιστες κυρίως καταστάσεις, στο μη κανονικό, στο ξένο. Εκεί οι πράξεις καλούνται να τιμήσουν πιστεύω και να τα κάνουν ακόμα πλουσιότερα. Αλλιώς λόγω ειδικών συνθηκών, που τέτοιες έχει πάμπολλες η ταξική πάλη, η παρένθεση θα γίνει συνήθεια, τρόπος ζωής. Μέχρι που να μη θεωρείται πια παρένθεση, αλλά το σωστό.

 

ΤΑ ΜΙΚΡΑ Η ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ;

ΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΣΚΟΥΠΕΣ

Ένα από τα κλασσικότερα ερωτήματα για τη δράση γενικά ενός αριστερού ανθρώπου όταν καλείται να παρέμβει σε ένα περιβάλλον που το χαρακτηρίζει μια ειδική κατάσταση, αυταρχισμός ή γενικά έλλειψη κλασσικών δημόσιων δημοκρατικών συνθηκών πολιτικής απεύθυνσης, τότε η απόφανση είναι επίσης κλασσική. «Για να απευθυνθούμε πρέπει να μιλήσουμε για τα μικρά και καθημερινά ζητήματα». Κάποιες φωνές ίσως πουν «Με τα μικρά υποτασσόμαστε στο συσχετισμό, δε βοηθάμε να αλλάξουν τα κριτήρια, δεν μιλάμε στους ανθρώπους για τα μεγάλα».

Κατά τη γνώμη μου βλαβερή σκιαμαχία. Ποιο είναι μικρό ζήτημα; Ο ελεύθερος χρόνος του φαντάρου; Η καθαριότητά του; Η δυνατότητα να πάει βόλτα, η έξοδος και η άδεια; Ο χρόνος της θητείας; Ενώ μεγάλα είναι η αποστολή του στρατού, τα σχέδια του, η ένταξή του στα γενικότερα ιμπεριαλιστικά σχέδια;

Κάθε ένα από τα καθημερινά ζητήματα της ζωής του φαντάρου είναι ο καθρέφτης για το πως τον βλέπει ο στρατιωτικός μηχανισμός. Είναι ανάλογο των γενικότερων ιεραρχήσεων και επιδιώξεων της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Μας είχαν λιανίσει τα μυαλά τη δεκαετία του 1990 όταν παλεύαμε ενάντια στα καψόνια πως αυτά είναι αναχρονισμοί, καψόνια από δω και πέρα δε θα γίνονται. Τα βλέπουμε και σήμερα.

Πραγματικά όλα τα ζητήματα μέσα στη θητεία μπορούν να είναι τέτοιας δυναμικής που να δώσουν την ευκαιρία για παρέμβαση και επίδραση σε συναδέλφους. Το ζήτημα, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι αυτό κατά τη γνώμη μου. Το πραγματικό ζήτημα είναι αν καθημερινά ή όχι ζητήματα, μεγάλα ή μικρά, ή όπως θέλει ας τα ονομάσει κανείς (και πάλι προβληματικό θα είναι) αν όλα αντιμετωπίζονται από την άποψη του συνολικού, του μεγάλου κριτηρίου της απελευθέρωσης της προσωπικότητας και της κοινωνίας. Της καλυτέρευσης της θέσης του εκμεταλλευόμενου. Και βέβαια όχι στο συμβιβασμό με τις παροδικές νίκες του παρόντος όποιες και αν είναι αυτές.

Όχι στα προσχήματα λοιπόν και στα διλήμματα που τελικά στραγγαλίζουν τη δράση των πρωτοπόρων ανθρώπων. Όχι εμμονή στην καθημερινή πάλη μόνο για να αποφύγουμε τα στρατηγικά καθήκοντα, όχι παραμονή σε μια κουβέντα για τη στρατηγική και τα μεγάλα ζητήματα που δεν πατάει και δεν επιβεβαιώνεται σε συνειδήσεις.

Κάπως έτσι μπήκαν τα ερωτήματα και στην ομάδα των Σπάρτακων για 18 μήνες κάπου στη δεκαετία του 1990. Ιδίως σε δύο περιπτώσεις.

Στην πρώτη περίπτωση στο Κέντρο Εκπαίδευσης. Ένα πρωί, ήταν λίγο μετά την ορκωμοσία μας, μας έστειλαν, μια αρκετά μεγάλη ομάδα να καθαρίσει τις τουαλέτες. Η εικόνα των τουαλετών μήνα Αύγουστο τουλάχιστον ειδυλλιακή. Αυτό όμως είναι το λογικό. Το καλύτερο ήταν πως για την καθαριότητα υπήρχαν φαράσια. Όχι σκούπες, όχι νερό, όχι λάστιχα, όχι γάντια. Να μην τα πολυλογούμε μάζεμα σκατών με τα φαράσια!

Ήταν φανερό πως ήταν ένα οργανωμένο καψόνι. Σίγουρα από τα πάμπολλα που θα είχαν γίνει στο ίδιο κέντρο. Σε ερώτηση μάλιστα που έγινε στον υπεύθυνο αξιωματικό η απάντηση ήταν «αυτά υπάρχουν, η δουλειά μπορεί να γίνει».

Εκεί μπαίνει ένα πραγματικό ερώτημα. Το αφήνεις να συμβεί; Αν στις 20 μέρες καθαρίζεις τις τουαλέτες με φαράσια, τότε αργότερα στις μονάδες τι θα ανεχτούμε;

Με αφορμή αυτό το περιστατικό διαμορφώθηκε και ο πυρήνας των «ανήσυχων». Επιτόπου συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων μέσα στις τουαλέτες. Τι θα κάνουμε; Εδώ έρχεται η επιβεβαίωση αυτού που έλεγα πριν. Υπάρχει περιθώριο να πεις «άστο μωρέ να τελειώνουμε;» Σαφώς και όχι.

Αυτό το οποίο έγινε ήταν να αρνηθούμε να κάνουμε τη συγκεκριμένη εργασία χωρίς τα αναγκαία μέσα. Εκεί έπρεπε να ακουστεί πως αυτό είμαστε για το στρατό, αναλώσιμο υλικό που δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία η υγεία του. Πως η αξιοπρέπεια μετριέται με πράγματα, με γεγονότα. Αν ανεχτούμε κάτι τέτοιο τι θα ακολουθήσει; Ότι έχουμε κάνει στη ζωή μας και βαρύτερες δουλειές χωρίς όμως να κινδυνεύει η υγεία μας. Το πράγμα έμεινε εκεί.

Στην αναφορά μετά από τις εργασίες έχουμε συνεννοηθεί να βγουν πολλοί παραπονούμενοι με την ίδια φράση «μας ζητήθηκε να καθαρίσουμε με φαράσια όλες τις τουαλέτες. Δε μπορούμε να το κάνουμε. Θέλουμε γάντια, λάστιχα, σκούπες». Και το πιο θρασύ. Ζητάμε να συναντηθεί αντιπροσωπεία φαντάρων με τον διοικητή στρατοπέδου! Αν κάτι δεν πάει μέχρι το τέλος, είναι πολύ πιθανό να χάσεις και τα λίγα για αυτό και προχωράμε.

Είναι φυσικό πως μια τέτοια κατάσταση για τους κατώτερους αξιωματικούς μετατράπηκε σε ένα πρόβλημα απίστευτα δύσκολο. Οι δουλειές δε γίνονταν, και όσο δεν επιλύονταν τα στοιχειώδη αιτήματά μας, οι αξιώσεις διευρύνονταν. Ώρες συζητήσεων, φιλίας, μουσικής, τίμιας συμφωνίας και διαφωνίας πάνω σε ζητήματα της ζωής, της πολιτικής, εκφράζονταν τώρα με τη μεγαλύτερη φυσικότητα. Ποτέ δεν επιδιώξαμε να δείχνουμε ότι διαφέρουμε από θέση ισχύος σε σχέση με τους άλλους φαντάρους. Ταπεινά και αποφασιστικά. Γιατί για να γίνουμε ένα με τον εκμεταλλευόμενο, με το συνάδελφο όποιος και να είναι, πρέπει να βλέπουμε και τον εαυτό μας τμήμα αυτού του συνόλου. Κανένας δεν έκανε πίσω.

Τότε γίνεται το εντελώς απρόβλεπτο. Ο διοικητής στρατοπέδου αποδέχεται το αίτημα της συνάντησης με τριμελή αντιπροσωπεία φαντάρων! Έξω ακριβώς στο προαύλιο θα ζήσουμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Όλοι όσοι δεν είχαμε έξοδο, καμιά τριακοσαριά άτομα θα συζητήσουμε για 10 λεπτά τι θα γίνει. Επιλέχθηκαν οι τρεις φαντάροι.

Στη συνάντηση με το διοικητή θα ξεκινήσω τη συζήτηση με τα αιτήματά μας. Οι απαντήσεις θα είναι του στυλ ότι οι κατώτεροι αξιωματικοί είναι ανίκανοι, ότι το παρατραβάμε, ότι ήθελε να γνωρίσει αυτούς που είχαν το θάρρος να μην κάνουν αυτά που τους είπαν. Βέβαια πολύ λίγο μετά φρόντισαν δήθεν αθώα οι γραφείς του 2^ου γραφείου να μας πουν πως το στρατόπεδο ψάχνει το ιστορικό μας.

Αφού ανεχτήκαμε ένα λόγο γύρω στο 15λεπτο γενικώς περί της συνεργασίας για την πατρίδα, ότι αυτά συμβαίνουν και άλλα βαρετά, φύγαμε με τη διαβεβαίωση πως θα μας δοθούν όλα όσα πρέπει. Πράγματι μισή ώρα μετά είχαμε τα πάντα στα χέρια μας.

Αυτό που συνέβη ήταν κάτι πανέμορφο και πολύ συγκινητικό. Φαντάροι ανεξάρτητα από το αν ήταν δουλειά τους να καθαρίσουν τις τουαλέτες, μπήκαν κανονικά μαζί μας στην καθαριότητα. Μουσική στη διαπασών, γέλια. Μια βαρετή καθημερινή δουλειά, είχε μετατραπεί σε πανηγύρι αξιοπρέπειας, συλλογικής δράσης, ανυποχώρητου αγώνα. Χωρίς να το ξέρουμε είχαμε οξύνει κόντρες μεταξύ αξιωματικών.

Το βράδυ στην αναφορά, η προσπάθεια ενός αρχιλοχία να κάνει κήρυγμα πειθαρχίας θα στεφθεί από πλήρη αποτυχία. Οι τρεις φαντάροι θα ανέβουν στο σκαλοπάτι των ανακοινώσεων, θα δώσουν το χρονικό όσων έγιναν μέσα στη μέρα, και θα τονίσουν τη νίκη. Δεκάδες καπέλα στρατιωτικά θα πετάξουν ψηλά. Γιατί δεν είναι σημαντικό μόνο το πως γίνεται κάτι. Πρέπει να δοθεί και η επίγνωση του γεγονότος, η συνειδητοποίηση του.

Με αφορμή αυτό το «ταπεινό» και «καθημερινό» περιστατικό, η αυτοπεποίθησή μας θα μας οδηγήσει να διακόψουμε εκπαιδευτή ο οποίος ήθελε να πούμε εθνικιστικά τραγούδια, θα ξαναβγούμε στην αναφορά γιατί θα έχουμε λιπόθυμους συναδέλφους στην εκπαίδευση.

 

ΕΜΕΙΣ ΕΝΕΔΡΕΣ ΓΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΛΛΕΣ

ΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΤΙ ΛΕΝΕ;

Θα μπορούσε να γραφτεί ολόκληρο βιβλίο για το πως οικοδομήσαμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τους φαντάρους. Με τους φαντάρους ιδιαίτερα που δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική πριν τη θητεία τους. Το σημαντικότερο όλων θα επαναλάβω πως είναι πως δεν ξεχωρίζουν οι όροι ζωής, δε ζητάς εξαιρέσεις.

Στη μονάδα είναι σίγουρα διαφορετικά. Όταν φεύγεις από το Κέντρο Εκπαίδευσης νομίζεις πως είσαι παλιός, είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα. Στη μονάδα θα έρθει η προσγείωση. Εννοείται δεν αποφύγαμε καψονάκια χαμηλής τάξης, φωνές και ψευτοτσαμπουκάδες.

Εκεί όμως που πραγματικά αιφνιδιαστήκαμε ήταν όταν μας ανακοινώθηκε πρώτη φορά ότι θα έχουμε και μια νέα υπηρεσία μαζί με όλες τις άλλες. Ήταν οι λεγόμενες ενέδρες. Ομάδες στρατιωτών περνούσαν όλη τη νύχτα σε κάποια ακτή του νησιού, έχοντας έτοιμα και Κ πλήρως εξοπλισμένα για το ενδεχόμενο «εισβολής» βάρκας με πρόσφυγες.

Την υπηρεσία αυτή την κάναμε δύο φορές. Και τις δύο χωρίς αλεξίσφαιρα γιλέκα, κανονικά εκδρομή. Το χειρότερο ήταν οι λόγοι. Σε γενικές γραμμές οι πρόσφυγες χαρακτηρίζονταν ως απειλή, ιδίως βέβαια οι τούρκοι δουλέμποροι που υποτίθεται με βάση το σταθερό σενάριο που ακούγαμε θα ήταν οπλισμένοι και επικίνδυνοι Η εντύπωση που δημιουργούνταν ήταν πως μιλάμε για μια εξαιρετικά σημαντική στρατιωτική αποστολή.

Προφανώς στην πραγματικότητα ήταν άλλη μια ρατσιστική πολιτική του ελληνικού κράτους και μάλιστα πολύ πριν υπάρξει το πρόβλημα όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Επειδή μάλιστα η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη, γι’ αυτό και μας τη φούσκωναν ηρωικά, σου έδινε δικαίωμα εξόδου και απαλλαγής από οποιαδήποτε υπηρεσία την επόμενη μέρα.

Η υπηρεσία αυτή σταμάτησε κάπου κατά το τέλος του χειμώνα και επανεμφανίστηκε στην αρχή του καλοκαιριού. Τώρα ήμασταν πιο έτοιμοι. Θα αρνούμασταν την υπηρεσία με κεντρικούς άξονες α) είναι μια υπηρεσία άδικη που δε θέλουμε ως φαντάροι να την αναλάβουμε, δεν είμαστε εχθροί με ανθρώπους που φτάνουν εδώ για μια καλύτερη ζωή β) γιατί η ίδια μονάδα και σε γνώση της ταξιαρχίας μας στέλνει εκεί χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης (αλεξίσφαιρα όπως είπα και παραπάνω) παρόλο που μας λένε για το πόσο σημαντικό είναι το καθήκον γ) να αυξηθούν οι έξοδοι και οι άδειες (είχαμε λιώσει λόγω περικοπών ιδιαίτερα των αδειών, μάλιστα είχαμε στείλει και στην Ελευθεροτυπία τότε επιστολή).

Και μόνο από τα αιτήματα φαίνεται καθαρά πως συνυπάρχουν αιτήματα διαφορετικής τάξης. Η διοίκηση του στρατοπέδου δε στάθηκε ικανή να εκπληρώσει τους όρους προστασίας για να δοκιμάσει τα όριά μας. Το αντίθετο. Με το που μας ανακοινώθηκε ότι αυτή η υπηρεσία θα επανέλθει λέγαμε ανοιχτά ως ομάδα τη «γραμμή», τα αιτήματα αυτά δηλαδή, τα εξηγούσαμε όσο γινόταν πιο απλά, και παροτρύναμε να μην δεχτεί κανείς να πάει στην υπηρεσία όταν θα ανακοινωθεί πότε ξεκινά.

Θυμάμαι σαν τώρα όταν στην πρωινή αναφορά μας ανακοινώθηκε πως το βράδυ ξεκινά η υπηρεσία και το ποιοι θα ήταν. Το έφεραν έτσι τα πράγματα να είμαστε εγώ και ο Σ. Βγαίνουμε κατευθείαν στην αναφορά παραπονούμενοι και δηλώνουμε την άρνησή μας. Κατσάδα και ψευτοαπειλές. Θα κάνεις να δεις τη μάνα σου κανά δυο χρόνια και τέτοιες βλακείες. Εννοείται δεν έκαναν πίσω.

Διακοπή εδώ. Όταν συζητάγαμε μεταξύ μας για το ότι θα παλέψουμε να μην πάμε ξανά σε ενέδρες μεταναστών, ένα από τα παιδιά της ομάδας, ο Π. ρώτησε «ωραία εμείς δε θα ξαναπάμε σε ενέδρες, οι αξιωματικοί τι θα κάνουν». Όταν λέμε αξιωματικούς μη φανταστεί κανείς τίποτα βαριούς από αστέρια και βαθμούς γιακάδες. Κατώτερο στελεχικό δυναμικό (αρχιλοχίες, λοχίες, δεκανείς) το οποίο συνήθως προερχόταν και από υποστηρικτικά σώματα (εφοδιασμού). Αυτοί πλήρωναν τον ηρωισμό του πράγματος. Ξέραμε ήδη πως ήταν δυσαρεστημένοι. Όχι για τίποτα βαριούς πολιτικούς λόγους απόρριψης του κυνηγιού προσφύγων. Αλλά γιατί οι μισθοί για αυτή την υπηρεσία καθυστερούσαν, και γιατί βεβαίως πραγματικά κανείς δεν είχε όρεξη για ηρωισμούς. Η αποστροφή στο πολιτικό σύστημα ήταν παρούσα, όχι πάντα από αριστερή σκοπιά, και βέβαια τα όποια ηρωικά αντανακλαστικά των αξιωματικών ιδίως των ανώτερων, είχαν δημιουργήσει άπειρα ανέκδοτα ένδειξης φόβου, από την κρίση των Ιμίων που ήταν πολύ κοντινή χρονικά. Γελάγαμε με τους ψευτοήρωες του virtual πολέμου στον υπολογιστή και του καλού μηνιάτικου μισθού, που ήθελαν να κάνουν τον καμπόσο σε ρακένδυτους πρόσφυγες. Το κατώτερο προσωπικό όμως δεν είχε καμία τέτοια όρεξη.

Καρπός της ανάγκης να σταματήσουν οι ενέδρες, με τρόπο που φυσικά δε μπορεί να ειπωθεί επακριβώς, ήταν τη μέρα που εμείς βγαίναμε στην αναφορά, κάποιοι κατώτεροι αξιωματικοί θα έστελναν υπόμνημα προς την ταξιαρχία με τη δυσαρέσκειά τους για τη συγκεκριμένη υπηρεσία, και με πολύ προσεκτική, υπηρεσιακή γλώσσα ουσιαστικά έθεταν ζήτημα συμμετοχής τους.

Το ίδιο  βράδυ όταν κληθήκαμε ο Σ. κι εγώ να στελεχώσουμε την ομάδα ενέδρας, αρνηθήκαμε να παραλάβουμε όπλο. Συνεννοήσεις επί συνεννοήσεων. Παρακάλια από το δεκανέα ότι θα βρει το μπελά του. Απειλές από τον αξιωματικό υπηρεσίας. Ανένδοτοι εμείς, ενώ τρέμουν τα πόδια. Η ενέδρα τελικά δε θα γίνει. Από την υπερένταση δε θα κοιμηθούμε εκείνο το βράδυ.

Περιμένοντας την επίθεση της διοίκησης περνάμε στην αντεπίθεση. Αυτοκόλλητα στη μονάδα, καινούργια που είχαμε βγάλει ως Σπάρτακος. Άλλοι συνάδελφοι παραπονούμενοι για κόψιμο εξόδων.

Γενικά ο τρόπος που επιχείρησε να μας αντιμετωπίσει η διοίκηση του στρατοπέδου ήταν με φόρτωμα υπηρεσίας.

Η ουσία είναι πως λίγο πριν το δεύτερο χειμώνα που θα έπρεπε να επανεκκινήσουν οι περίφημες ενέδρες, μάθαμε από κάποιον φίλο εκ των δυσαρεστημένων υπαξιωματικών πως ήρθε χαρτί από την ταξιαρχία. Η απόφασή της ήταν για την αναστολή των ενεδρών. Δυστυχώς δε θυμάμαι τις διατυπώσεις, μας τις είχε διαβάσει ο Λ. και είχαμε γελάσει πολύ. Το γενικό νόημα ήταν πως δε σύμφεραν από την άποψη της ομαλότητας στις μονάδες αλλά δε μπορούσε να ανταποκριθεί και οικονομικά η Πολιτεία.

Λίγο μετά θα παρακολουθούσαμε από την τηλεόραση του ΚΨΜ τις ειδήσεις για τις συγκρούσεις σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας για τον ΑΣΕΠ. Νιώσαμε πως δεν είμαστε απομονωμένοι. Κάτι όμορφο συμβαίνει έξω που είμαστε κομμάτι του. Αυτά βέβαια για τους πιο μπροστάρηδες της ομάδας.

ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ (;)

Όλα αυτά με τις ενέδρες πραγματικά δε μπορούν να γίνουν κατανοητά αν δε συνδεθούν με όσα κάναμε, με τη θητεία μας για πέντε μήνες περίπου πριν ξεκινήσει αυτή η ιστορία. Άπειρες συζητήσεις πολιτικές και άλλες Καυτηρίαση και στιγματισμός του βύσματος και των μικροεξυπηρετήσεων που μπορεί να σου έκαναν τη ζωή αφόρητη. Όπως και στο Κέντρο επιχειρούσαμε τη  σύνδεση του που ζούσαμε, σε τι χώρους, με τα εκατομμύρια που έδινε το κράτος για εξοπλισμούς. 

Γενικά στη θητεία τα καύσιμα του έξω κόσμου είναι πολύτιμα. Η ενημέρωση για το τι συμβαίνει, η διαρκής προσπάθεια ερμηνείας των όσων συμβαίνουν μέσα στο στρατόπεδο με τις εξελίξεις έξω, η εμπειρία που θα μαθαίναμε από άλλα στρατόπεδα.

Από την άλλη μεριά στην απεύθυνση στο συνάδελφο φαντάρο πάντα είχε πολύ μεγάλη σημασία η απλότητα, η μεστότητα στο μήνυμα, στην εξήγηση του τι πρέπει να γίνει. Η κατανόηση της «γραμμής» ας πούμε, πάντα θα γινόταν με τις αναγκαίες παρομοιώσεις από τη ζωή έξω. Τι σημαίνει η κάθε επιλογή των αξιωματικών, με τι μοιάζει και πώς θα πρέπει να αντιδράσουμε.

Η πορεία φυσικά αυτή έχει και τις ήττες της, τα δύσκολά της. Υπάρχουν στιγμές που ακόμα και οι ίδιοι ταλαντευόμασταν για την έκταση των αντιδράσεών μας. Πάντα αυτό που φοβίζει είναι η απομόνωση, ότι είσαι μόνος. Γι’ αυτό και πάντα φροντίζαμε να συνδέουμε αυτό που κάνουμε με τη φιλοδοξία της δημοσιοποίησης.

Ποτέ δεν είσαι ο ίδιος μέσα από τη θητεία στο στρατό. Το αποτύπωμα που θα αφήσει στη συνείδηση είναι βέβαιο. Η δημιουργία ομάδας του Σπάρτακου στο μυαλό μου ήταν πάντα η αναγκαία προέκταση στάσης ζωής της ανάγκης όπου βρίσκεσαι να προσπαθείς να οργανώσεις την αντίσταση. Δε γνωρίζει κενά η ταξική πάλη. Δε γνωρίζει κενά όμως ούτε και η συνείδηση. Αν η σκέψη δεν κατευθύνεται στο πως θα παλέψεις, τότε ατροφεί, σκουριάζει και υποχωρεί. Η εκμάθηση του να ανεχόμαστε πράγματα είναι συστηματική συνολικά στην καπιταλιστική κοινωνία. Στο στρατό όμως λόγω των ιδιαίτερων όρων του ως αστικός θεσμός καταστολής, εμπέδωσης ομοιομορφίας, προετοιμασίας για πόλεμο, ενός θεσμού που θα είναι πάντα οργανωμένο πρακτορείο διακίνησης εθνικισμού, ρατσισμού και πάνω από όλα υπεράσπισης της ιδέας του αστικού κράτους, η εκμάθηση ανοχής και υποταγής είναι γυμνή. Αν στο στρατό συνηθίσουμε να λέμε «άστο δεν έγινε τίποτα» τότε μάλλον αντιλαμβανόμαστε την πολιτική ταυτότητά μας ως απόλυτα προσωπικό στοιχείο, για το οποίο δε δίνουμε λόγο στην τάξη που θέλουμε την εξέγερσή της, δε μας ενδιαφέρει αν οι δικές μας ιδέες θα επηρεάσουν άλλους ανθρώπους. Το κυριότερο είναι πως αν δεν αναζητήσουμε αντίσταση, το πιθανότερο είναι να «μάθουμε» να το κάνουμε και στην πολιτική ζωή.

Αυτό το μικρό χρονικό κάποιων σημαντικών στιγμών της πάλης μέσα στο στρατό ας αποτελέσει αφορμή για σκέψη και δράση όχι μόνο μέσα στη θητεία. Τα κριτήρια της πάλης, τα εργαλεία δουλειάς, η σχέση των ιδεών μας με την καθημερινή εμπειρία και τις παραστάσεις των ανθρώπων που δεν ασπάζονται τις δικές μας ιδέες, είναι μια συνεχής πρόκληση για όσους παλεύουν για την κοινωνική απελευθέρωση. Ας ιδωθούν αυτές εδώ οι σκέψεις ως μια μικρή συμβολή σε αυτή την κατεύθυνση.

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ

ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437

diktiospartakos.blogspot.com