Το υποτιθέμενο «ρήγμα Δένδια» με το Μαξίμου για την τροπολογία σχετικά με το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη αποδεικνύεται σκηνοθετημένο. Ο Νίκος Δένδιας, σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Άμυνας, παρευρέθηκε ως εκπρόσωπος του Κυριάκου Μητσοτάκη σε εκδήλωση την ίδια ώρα που η Βουλή συζητούσε την τροπολογία.
Η απουσία του, λοιπόν, δεν ήταν πράξη διαφοροποίησης αλλά αποτέλεσμα σχεδιασμού για να μετατοπιστεί η πολιτική συζήτηση από την ουσία στο εσωκομματικό παιχνίδι της ΝΔ.
Η ανακοίνωση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας το επιβεβαιώνει εμμέσως αλλά καθαρά: ο Δένδιας δεν «απείχε» ούτε «αυτονομήθηκε». Παρευρέθηκε ως εκπρόσωπος του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην παρουσίαση του ιστορικού τόμου «Ημερολόγιο Επιχειρήσεων Γενικού Στρατηγείου 1940–1941» στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρεταννία». Δηλαδή, ο ίδιος ο πρωθυπουργός γνώριζε και ενέκρινε την απουσία του από το Κοινοβούλιο τη στιγμή της ψηφοφορίας.
Όταν η σύγκρουση είναι σκηνοθετημένη
Η παρουσία του Δένδια στην «Μεγάλη Βρεταννία» μαζί με τον υφυπουργό Αθανάσιο Δαβάκη και τον βουλευτή Δημήτρη Καλογερόπουλο (ως εκπρόσωπο του Προέδρου της Βουλής) δείχνει ότι η απουσία της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ από τη Βουλή ήταν μάλλον ενταγμένη σε κυβερνητικό σχεδιασμό.
Έτσι, ενώ η κοινωνία και τα κόμματα της αντιπολίτευσης συζητούσαν την ουσία της τροπολογίας —δηλαδή την κρατική λογοκρισία στη μνήμη και στη διαμαρτυρία γύρω από τα Τέμπη— το Μαξίμου κατάφερε να μετατοπίσει το ενδιαφέρον στα «εσωκομματικά».
Το πολιτικό αφήγημα «Δένδιας κατά Μητσοτάκη» στήθηκε πρόχειρα, αλλά λειτούργησε: απορρόφησε την ένταση και έθαψε τη δημόσια συζήτηση για το τι σημαίνει, εν έτει 2025, να απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος.
Από την Ιστορία στις δημόσιες σχέσεις
Η εκδήλωση για τον τόμο της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού χρησιμοποιήθηκε ως επικοινωνιακό άλλοθι. Το «Ημερολόγιο Επιχειρήσεων Γενικού Στρατηγείου 1940–1941» είναι ένα έργο υψηλού ιστορικού ενδιαφέροντος — όμως, σε αυτή τη συγκυρία, έγινε σκηνικό για να καλυφθεί η απουσία του υπουργού.
Η εικόνα του Δένδια να εκπροσωπεί τον πρωθυπουργό σε μια εκδήλωση για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση επιχειρεί να φιμώσει τις εκδηλώσεις μνήμης για τα Τέμπη, είναι πολιτικά αποκαλυπτική.
Δείχνει την πρόθεση της κυβέρνησης να τυλίξει τον αυταρχισμό της σε πατριωτικό περιτύλιγμα — και του Δένδια να παίξει πρόθυμα τον ρόλο του «διακριτικού διαφωνούντος» χωρίς να θίγει ουσιαστικά τον αρχηγό του.
Η μετατόπιση της συζήτησης
Σε όρους πολιτικής επικοινωνίας, το αποτέλεσμα ήταν επιτυχές για το Μέγαρο Μαξίμου. Η δημόσια ατζέντα γέμισε με αναλύσεις περί «σύγκρουσης κορυφής» και «φιλοδοξιών Δένδια», ενώ το πραγματικό ζήτημα —η καταστολή της κοινωνικής μνήμης και της διαμαρτυρίας— πέρασε σε δεύτερη μοίρα στον δημόσιο διάλογο.
Το ερώτημα, όμως, είναι ποιος τελικά ωφελείται περισσότερο:Ο Μητσοτάκης, που δείχνει ότι ελέγχει ακόμα και τους «ανεξάρτητους παίκτες» του κόμματός του, ή
ο Δένδιας, που καλλιεργεί το προφίλ του «θεσμικού», μετριοπαθούς υπουργού που κρατά αποστάσεις από τις ακρότητες;
Η απάντηση μάλλον βρίσκεται στη μέση: πρόκειται για μια κοινή επιχείρηση εσωκομματικής εξισορρόπησης. Ένα προσεκτικά χορογραφημένο επεισόδιο, που αφήνει και τους δύο να φαίνονται κερδισμένοι — εις βάρος, όμως, της ουσίας.
Το πραγματικό ζήτημα
Κάτω από τον επικοινωνιακό θόρυβο, παραμένει το μείζον πολιτικό θέμα: η κυβέρνηση νομοθέτησε περιορισμό στη χρήση ενός δημόσιου χώρου που ανήκει στο συλλογικό σώμα της Δημοκρατίας.
Το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι σημείο μνήμης, τιμής και εθνικής αυτογνωσίας. Το να τοποθετείς σε αυτό αστυνομικό φραγμό και νομική απαγόρευση, στο όνομα της τάξης, συνιστά παραποίηση του ίδιου του νοήματός του.
Και ίσως εκεί να βρίσκεται η μεγαλύτερη αποκάλυψη: ότι το πραγματικό «παιχνίδι» δεν παίζεται μεταξύ Δένδια και Μητσοτάκη, αλλά ανάμεσα στην ιστορική μνήμη και τη σύγχρονη πολιτική χειραγώγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου