Οι αστικές τάξεις και τα καθεστώτα της περιοχής επέλεξαν συνειδητά σε ποια πλευρά της ιστορίας θέλουν να βρίσκονται, επιδιώκοντας να απαλλαγούν με κάθε τρόπο από το «αγκάθι» του Παλαιστινιακού. Οι λαοί δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν παρά σε ένα νέο γύρο εξεγέρσεων με ταξικό πρόσημο – μια νέα «Αραβική Άνοιξη».
Σύναξη εγκληματιών στη βουλή του Ισραήλ
Η παρουσία του Τραμπ στην ισραηλινή βουλή, την Κνεσέτ, δεν απείχε από εκείνη ενός ηγεμόνα σε μια από τις αποικίες του, έστω και την πιο σημαντική. Γι’ αυτό, άλλωστε, δεν είχε πρόβλημα να καλέσει προκλητικά από το βήμα της τον πρόεδρό της να δώσει χάρη στον Νετενιάχου, ο οποίος είναι υπόδικος με βαριές κατηγορίες – έστω κι αν δεν μπορούν καν να συγκριθούν με τα εγκλήματα που έχει διαπράξει σε βάρος των Παλαιστινίων.
Η αποθέωση δε που γνώρισε ο Τραμπ, τα μέλη της οικογένειάς του και οι στρατηγοί και συνεργάτες του από τους παρευρισκόμενους – με εξαίρεση τους δύο ηρωικούς βουλευτές του Χαντάς, που απομακρύνθηκαν βίαια ως τρομοκράτες – φανερώνει το δέος της πολιτικής ηγεσίας του Ισραήλ απέναντί του. Και ταυτόχρονα, την επίγνωσή της ότι χωρίς τη στήριξη που αφειδώς παρείχαν οι ΗΠΑ, πιθανότατα το εβραϊκό κράτος θα είχε αναγκαστεί σε μια οδυνηρή ήττα από την ένοπλη αντίσταση και τον λαό της Παλαιστίνης.
Ο Αμερικανός πρόεδρος ήταν για μια ακόμη φορά κυνικός. «Με έπαιρνε διαρκώς τηλέφωνο για να μου ζητήσει όπλα κι εγώ του τα έστελνα. Είναι ό,τι καλύτερο έχουμε, αλλά ευτυχώς απέδειξαν ότι μπορούν να τα χειριστούν και να τα χρησιμοποιήσουν πολύ καλά και αποτελεσματικά», είπε – με την απόδειξη που επικαλέστηκε να βρίσκεται στο αίμα των εκατοντάδων χιλιάδων νεκρών και τραυματιών της Γάζας, τα ερείπια σπιτιών, νοσοκομείων και σχολείων. Ουδείς έχει πλέον αμφιβολίες: Η ηγεσία και η αστική τάξη των ΗΠΑ είναι συνένοχες στη γενοκτονία που συντελέστηκε και θα πρέπει να πληρώσουν εξίσου με τον Νετανιάχου και όσους τον στήριξαν και τον στηρίζουν.
Το σχέδιο του Τραμπ και οι ανάγκες των λαών
Δεν χωράει αμφιβολία ότι το «Σχέδιο Τραμπ» δεν επιχειρεί απλώς να βάλει ταφόπλακα στα όνειρα του παλαιστινιακού λαού να απαλλαγούν από την ισραηλινή κατοχή και να αποκτήσουν κράτος, μετατρέποντας τη Λωρίδα της Γάζας σε ένα προτεκτοράτο και τη Δυτική Όχθη σε ένα «βιότοπο» των Εβραίων εποίκων. Έχει στόχο να φέρει πιο κοντά τη νέα τάξη σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, με αφεντικό τις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεργάτες τους τα καθεστώτα της περιοχής. Όλους αυτούς, δηλαδή, που μετείχαν στη διάσκεψη που οργανώθηκε στο Σαρμ ελ-Σέιχ της Αιγύπτου, ποζάροντας περήφανα δίπλα στον Τραμπ και βάζοντας την υπογραφή τους στην προδοσία των Παλαιστινίων.
Πρακτικά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ επιχειρεί να ολοκληρώσει σήμερα αυτό το οποίο ξεκίνησαν και προσπάθησαν όλοι οι προκάτοχοί του εδώ και 35 χρόνια – από τους δύο Μπους, πατέρα και γιο, μέχρι τους Κλίντον και Ομπάμα: Την εγκαθίδρυση μιας νέας Pax Americana στην περιοχή, που θα βασίζεται τόσο στην οικονομική όσοι και τη στρατιωτική βία, μετατρέποντάς της σε Ελντοράντο κερδών για το αμερικανικό, εβραϊκό και αραβικό-ισλαμικό κεφάλαιο. Μια κατάσταση στην οποία οι μεγάλοι και μικρότεροι καπιταλιστές θα συνεχίσουν να «μασάνε» τον φυσικό πλούτο της περιοχής – αδιαφορώντας πλέον για τα «πράσινα» αφηγήματα – ενώ οι Παλαιστίνιοι και άλλοι λαοί, καθώς και τα εκατομμύρια των μεταναστών, θα προσφέρουν το αναγκαίο φτηνό εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις.
Στόχος του Τραμπ, τον οποίο δεν έκρυψε στις ομιλίες του σε Ισραήλ και Αίγυπτο, είναι όλοι οι «παίκτες» να δεσμευτούν με την υπογραφή τους σε ένα δικής του έμπνευσης δημιούργημα: τις Συμφωνίες του Αβραάμ, με τις οποίες ΗΑΕ και Μπαχρέιν αναγνώρισαν το Ισραήλ το 2019, ανοίγοντας τον δρόμο και για τα υπόλοιπα καθεστώτα – τον οποίο έκλεινε μέχρι τώρα η πεισματική, ηρωική και ένοπλη άρνηση των Παλαιστινίων και των οργανώσεών τους να υποταχθούν και να αποδεχθούν τη «μοίρα» τους.
Το σίγουρο είναι πως με τις τελευταίες εξελίξεις μοιάζει να κλείνει οριστικά μια ολόκληρη εποχή εθνικισμού στη Μέση Ανατολή, που είχε καταφέρει να δημιουργήσει μια ισχυρή συμμαχία ανάμεσα σε τμήματα των αστικών τάξεων και τους λαούς του αραβικού και ισλαμικού κόσμου. Οι πρώτες, μέσω των καθεστώτων και κυβερνήσεων που τις εκπροσωπούν, επέλεξαν συνειδητά σε ποια πλευρά της ιστορίας θέλουν να βρίσκονται, επιδιώκοντας να απαλλαγούν με κάθε τρόπο από το «αγκάθι» του Παλαιστινιακού. Οι δεύτεροι δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν παρά σε ένα νέο γύρο εξεγέρσεων με ταξικό πρόσημο, με στόχο την ανατροπή τόσο των ξένων όσο και των εγχώριων εκμεταλλευτών τους. Η Αραβική Άνοιξη αποτέλεσε μια πρώτη – αν και αποτυχημένη – απόπειρα να έρθει στο προσκήνιο το κοινωνικό ζήτημα. Δεν θα είναι η τελευταία.
Το Ισραήλ επανέλαβε τους βομβαρδισμούς των Παλαιστινίων στη Γάζα, παραβιάζοντας την εκεχειρία με έωλα προσχήματα
Παναγιώτης Ξοπλίδης
Η επόμενη μέρα σε Γάζα και Δυτική Όχθη
Η θέση της Χαμάς, το μέλλον της αντίστασης, η επιδίωξη του Ισραήλ
Στην μαρτυρική Γάζα, οι παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός από τον ισραηλινό στρατό είναι καθημερινές. Αρκετοί Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί ήδη από πυρά ενώ επέστρεφαν στα σπίτια τους, με τη γνωστή αιτιολόγηση της «αυτοάμυνας». Τραμπ και Νετανιάχου απειλούν δε με «κόλαση» εάν δεν γίνουν δεκτά άνευ όρων τα σχέδιά τους.
Την ίδια στιγμή, το σχέδιο «ειρήνης» δεν κάνει αναφορά στην Δυτική Όχθη. Η κατοχή της, η επέκταση των εποικισμών και η σταδιακή εθνοκάθαρση δεν βρίσκονται στην ατζέντα της διεθνούς κοινότητας. Η διοίκησή της από την δοσιλογική Παλαιστινιακή Αρχή είναι μισητή και τα τελευταία χρόνια, πολύ πριν την 7η Οκτώβρη του 2023, ήταν αυτή η περιοχή που γνώριζε μια αναγέννηση της αντίστασης – και ένοπλης – σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Μάλιστα, στρέφονταν κι ενάντια στην Αρχή και τον πρόεδρό της, Μαχμούντ Αμπάς.
Η επιμονή του Ισραήλ να αρνηθεί την απελευθέρωση των Μαρουάν Μπαργκουτί και Αχμάντ Σααντάτ στο πλαίσιο της ανταλλαγής κρατουμένων φανερώνει τον φόβο του για την άνοδο της λαϊκής και αριστερόστροφης αντίστασης. Ο πρώτος, ηγέτης μιας φράξιας της Φατάχ που συνέχισε την αντίσταση και μετά τις Συμφωνίες του Όσλο και ο δεύτερος, ηγέτης του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP), είναι πολύ δημοφιλείς σε όλες τις περιοχές που ζει ο παλαιστινιακός λαός. Και η αναβίωση μιας κοσμικής και αριστερής αντίστασης, σε σύνδεση με το διεθνιστικό κίνημα σε κάθε γωνιά του πλανήτη, είναι μακροπρόθεσμα το πιο επικίνδυνο σενάριο για το σιωνιστικό καθεστώς.
Το Ισραήλ συνεχίζει να δολοφονεί, ενώ Νετανιάχου και Τραμπ απειλούν με επανάληψη των στρατιωτικών επιχειρήσεων και με «κόλαση» όσους δεν δεχθούν τα σχέδιά τους
Άμεσα, πάντως, η τύχη της συμφωνίας θα κριθεί από το θέση της Χαμάς και τον αφοπλισμό της. Η οργάνωση έχει δηλώσει ότι δεν προτίθεται να παραδώσει τα όπλα ή τον έλεγχο της Γάζας πριν εξασφαλιστεί ένα βιώσιμο πλαίσιο για το παλαιστινιακό κράτος. Παρά δε τις μεγαλοστομίες των Νετανιάχου και Τραμπ για «εξάλειψη» της Χαμάς, από τις πρώτες μέρες μετά την εκεχειρία, γίνεται φανερό ότι διατηρεί μεγάλο μέρος της ισχύος της. Δεν αφορά μόνο το στρατιωτικό σκέλος, αλλά και τον ρόλο που είχε στη Γάζα ως συγκροτημένη δομή ασφάλειας και συνοχής του πληθυσμού. Η σύγκρουσή της με ένοπλες φατρίες ακραίου σκοταδιστικού περιεχομένου (Σαλαφιστές, Αλ Κάιντα, Isis) ήταν συνεχής και στη διάρκεια της γενοκτονικής εκστρατείας του Ισραήλ. Ο ίδιος ο Νετανιάχου είχε παραδεχθεί ότι βοηθούσε με κάθε μέσο τις ισλαμιστικές φατρίες, η δράση των οποίων άνθησε στις «γκρίζες ζώνες» που υπήρχε παρουσία του IDF.
Μετά την εκεχειρία και την σταδιακή αποχώρηση του IDF, η Χαμάς ξεκίνησε επιχείρηση ανάκτησης του ελέγχου της στις περιοχές αυτές, ώστε να καλύψει το κενό ασφάλειας που δημιουργήθηκε. Στις συγκρούσεις υπήρξαν δεκάδες θάνατοι, αλλά και εκτελέσεις κατηγορουμένων ως «συνεργατών του Ισραήλ». Υπάρχουν δε φόβοι ότι αυτές οι αντιπαραθέσεις μπορεί να οδηγήσουν σε εσωτερικό χάος ή ακόμα και εμφύλιο εντός της Γάζας. Ωστόσο, αυτό το σενάριο δεν φαίνεται να είναι επιθυμητό, ακόμα και για τις ΗΠΑ, καθώς θα δυναμιτίσει κάθε προοπτική για την κερδοφορία όσων ποντάρουν στην “ανοικοδόμηση” και μετατροπή της σε οικόπεδα real estate για το πολυεθνικό κεφάλαιο.
Η προβλεπόμενη μεταβατική διοίκηση στη Γάζα, τεχνοκρατική και υπό διεθνή εποπτεία, είναι αδύνατο να επιβάλει τον αφοπλισμό της Χαμάς, η οποία θα επιδιώξει κάποιες ελεγχόμενες παραχωρήσεις και συμβιβασμούς για να διατηρήσει κάποιο βαθμό συνέχισης της επιρροής της στη Γάζα. Από την άλλη, φαίνεται ότι το Ισραήλ θα προσπαθήσει να «σπάσει» τη Γάζα σε μικρότερες ζώνες ελέγχου και να περιορίσει τις δυνατότητες της Χαμάς να λειτουργεί ως ενιαία και συγκροτημένη οργάνωση.
Ωστόσο, η αντίσταση δεν συγκροτείται μόνο από οργανώσεις. Είναι γέννημα της ανάγκης του αγώνα του παλαιστινιακού λαού για ζωή και ελευθερία. Οι μορφές της έχουν αλλάξει στις δεκαετίες της κατοχής και ίσως αλλάξουν πάλι. Αλλά το σιωνιστικό κράτος ξέρει ότι δε θα ξεμπερδέψει με αυτήν. Το 1970, μετά τον Μαύρο Σεπτέμβρη και την αποχώρηση των Φενταγίν από την Ιορδανία, η Φατάχ και οι μαρξιστικές ένοπλες οργανώσεις ενισχύθηκαν, μαζικοποιήθηκαν και βρήκαν δρόμους διεθνιστικής διασύνδεσης με το επαναστατικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Το 1982, μετά την κατάληψη της Βηρυτού και την εκδίωξη της PLO από το Λίβανο, μέσα σε λίγους μόνο μήνες εμφανίστηκε η Χεζμπολάχ και άλλες αντιστασιακές οργανώσεις, που όχι μόνο συνέχισαν αλλά αναβάθμισαν τις επιχειρησιακές δυνατότητες της αντιστασιακής δράσης του λιβανέζικου και παλαιστινιακού λαού. Το 1994, μετά τις Συμφωνίες του Όσλο και τον αφοπλισμό της Φατάχ, τη σκυτάλη του ένοπλου αγώνα πήραν οι θρησκευτικές οργανώσεις, ανάμεσά τους και η Χαμάς, ως φορέας έκφρασης της αδάμαστης αντίστασης.
Στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού είναι πλέον παρωχημένο το διεθνές δίκαιο που αναγνώριζε ως αναφαίρετο το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών και ότι αυτοί που βρίσκονται υπό αποικιοκρατική ή ξένη κατοχή έχουν δικαίωμα να αγωνίζονται με κάθε διαθέσιμο μέσο (σύμφωνα και με τη Χάρτα του ΟΗΕ). Η επόμενη μέρα στη Γάζα και την Παλαιστίνη δεν θα κριθεί μόνο από τις εξελίξεις εκεί, αλλά και από την οικουμενική ανασυγκρότηση ενός διεθνούς ρεύματος απελευθέρωσης από τη βαρβαρότητα της δυστοπίας που βιώνουν οι λαοί.
Το διεθνιστικό κίνημα δεν πρέπει να «αφοπλιστεί»
Η παρέμβαση του διεθνιστικού κινήματος για την Παλαιστίνη δεν τελειώνει με τη διακοπή (;) της σφαγής στη Γάζα. Αντίθετα, τώρα ξεκινούν πιο απαιτητικές μάχες. Πρώτο καθήκον είναι να αναβαθμίσει το πολιτικό περιεχόμενο του ζητήματος. Όχι απλώς ανθρωπισμός, δηλαδή, αλλά δικαιοσύνη και απελευθέρωση. Η κατοχή, ο εποικισμός και το απαρτχάιντ δεν τελειώνουν με μια εκεχειρία. Άμεσο είναι το πρόταγμα για πλήρη άρση του αποκλεισμού της Γάζας και διάλυση του εποικιστικού καθεστώτος στη Δυτική Όχθη. Παράλληλα, πρέπει να συνεχιστεί όλο το εύρος των διεθνών κινηματικών δράσεων, όπως η ενίσχυση των εκστρατειών μποϊκοτάζ εναντίον εταιρειών και θεσμών που στηρίζουν το ισραηλινό καθεστώς κατοχής, καθώς και η πίεση σε διεθνείς οργανισμούς για λογοδοσία των εγκληματιών πολέμου.
Η έμφαση στον ρόλο των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ο τερματισμός της στρατιωτικής και πολιτικής συνεργασίας με το Ισραήλ σε κάθε χώρα, ο αγώνας ενάντια στην αντι-παλαιστινιακή προπαγάνδα που καλλιεργείται στα ΜΜΕ, η ανάδειξη του αντιρατσιστικού και αντι-αποικιοκρατικού χαρακτήρα της παλαιστινιακής υπόθεσης, είναι αναγκαία όπλα στη φαρέτρα του κινήματος.
Η διεθνιστική, αντικαπιταλιστική Αριστερά, ως βασικός κρίκος του κινήματος, όχι μόνο δεν πρέπει να «αφοπλιστεί» μετά τη συγκυρία της εκεχειρίας, αλλά οφείλει να μετατρέψει αυτή σε εφαλτήριο εμβάθυνσης του κινήματος. Πρέπει, παράλληλα, να επανεφεύρει τον διεθνισμό της εποχής μας. Για να δικαιωθεί ο παλαιστινιακός λαός πρέπει να τεθεί άμεσα ο στόχος της ανατροπής όλων των κυβερνήσεων που στηρίζουν τους δήμιούς του. Είναι οι ίδιοι, εξάλλου, που δυναστεύουν την εργατική τάξη, τη νεολαία, τους μετανάστες και πρόσφυγες και στο εσωτερικό της κάθε χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου