Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018

Γιατί δεν χρειαζόμαστε αντιπολεμικό πατριωτικό συντονισμό


Στη πραγματικότητα, αυτό το κάλεσμα μας καλεί να πολεμήσουμε στον διακρατικό πόλεμο απέναντι στην Τουρκία, εκείνο που καθορίζει περισσότερο από κάθε άλλο τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Μας καλεί να πολεμήσουμε στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό για τα συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας, τα οποία, αυτό το κάλεσμα, επιλέγει να μην αναφέρει καν.
«Βρισκόμαστε σε μια στιγμή που η πατρίδα μας μεγαλώνει. Πολύ σύντομα θα επεκταθούν τα χωρικά μας ύδατα με την αναγνώριση της ΑΟΖ και την εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου [...] Το Πολεμικό Ναυτικό θα υπερασπίζεται τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας και της Ελληνικής Αποκλειστικής Ζώνης». Πάνος Καμμένος, Υπουργός Άμυνας του ελληνικού κράτους
Με έκπληξη, και ύστερα με απογοήτευση, διαβάσαμε ένα νέο κάλεσμα για “πανελλαδικό αντιπολεμικό κινηματικό συντονισμό”, που δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο kommon (https://www.kommon.gr/politiki/item/2010-idrytiki-synelefsi-gia-enan-panelladiko-antipolemiko-kinimatiko-syntonismo). 
Για εμάς, αυτό το πολιτικό πλαίσιο διαμορφώνει έναν ‘’αντιπολεμικό εθνικο-πατριωτικό συντονισμό’’, και ως αντιπολεμική διεθνιστική συλλογικότητα, δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε σε αυτόν.Για εμάς η ουσία του πολέμου, είτε του διακρατικού και ιμπεριαλιστικού είτε του εμφύλιου, είναι πάντα κοινωνικοταξική (βλ.  http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/04/blog-post_987.html), ενώ σήμερα, και η μορφή του είναι πιο πολύ από ποτέ κοινωνικο-ταξική και διεθνική. Τόσο ο νέος αναπληρωτής υπουργός άμυνας, Φώτης Κουβέλης, που μίλησε για έναν "ακήρυκτο πόλεμο στο Αιγαίο'' (http://www.kathimerini.gr/959294/article/epikairothta/politikh/koyvelhs-akhryxtos-polemos-sto-aigaio), όσο και ο υπουργός άμυνας Πάνος Καμμένος, που μίλησε για "υβριδικό, ψυχολογικό πόλεμο" από τη μεριά της Τουρκίας (http://www.cnn.gr/news/politiki/story/126489/kammenos-akiryxtos-polemos-me-tin-toyrkia-apo-to-1974) είναι ειλικρινείς ως προς τη σύγχρονη μορφή του πολέμου. Όχι αρκετά κυνικοί, όμως, ως προς το ποιός ορίζεται ως εχθρός των καπιταλιστικών κρατών: κάθε καταπιεσμένος και καταπιεσμένη που μπορεί να αντισταθεί. Κάθε αντιπολεμικός συντονισμός είναι υποχρεωμένος, αργά ή γρήγορα, να απαντήσει σε αυτό.

Στη πρώτη παράγραφο, το κάλεσμα αναφέρεται στην πολεμική απειλή στα Βαλκάνια, τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, και σε μια σειρά κρατών, χωρίς να γράφει καν τη λέξη “Ελλάδα”. Λείπει εντελώς οποιαδήποτε αναφορά: 
α) στην εθνικιστική απαίτηση της Ελλάδας, και όλου του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος (από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ΚΚΕ) η “Δημοκρατία της Μακεδονίας” να αλλάξει συνταγματικό όνομα. Γενικότερα, λείπει οποιαδήποτε αναφορά στο ζήτημα του Μακεδονικού[1], στη σχέση του ελληνικού καπιταλισμού με τη γειτονική χώρα, και στο σχέδιο διεύρυνσης του ΝΑΤΟ με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, με τρόπο που ωφελεί την ελληνική κυρίαρχη τάξη 
β) στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών[2] με τη συμφωνία Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε, στα οποία εργάζεται κομμάτι της ελληνικής εργατικής τάξης, και τα οποία αποτελούν προϋπόθεση για να συνεχίζονται οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή χωρίς οι “ροές μεταναστών” να αναστατώνουν την Ε.Ε 
γ) στις τόσες “ειρηνευτικές αποστολές” στις οποίες αυτή τη στιγμή που μιλάμε συμμετέχει ο ελληνικός στρατός[3].

Μάλιστα, η φράση “πυκνώνουν τα σύννεφα του πολέμου στην περιοχή μας” σημαίνει πως πόλεμος δεν συμβαίνει ήδη, αλλά θα γίνει. 
Όμως, αφού η Ελλάδα συμμετέχει ήδη σε πολέμους (όπως παραδέχεται το ίδιο το κείμενο σε άλλα σημεία, αναφερόμενο στο ΝΑΤΟ, στη βάση της Σούδας και την συνυπευθυνότητα της ελληνικής κυβέρνησης), το ζήτημα είναι να μπλοκαριστεί ο πόλεμος που συμβαίνει ήδη στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, στο βαθμό που αυτός περνά και μέσα από την ελληνική πολεμική μηχανή (στρατός, υποδομές, τεχνογνωσία, κυβέρνηση, πολεμική βιομηχανία, θέσεις εργασίας που σχετίζονται με την αναπαραγωγή της οικονομικής και πολεμικής μηχανής).

Στη πραγματικότητα, για τους συγγραφείς του καλέσματος ως “πόλεμος” αναγνωρίζεται μόνο μια ενδεχόμενη επίθεση της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα. Ενώ ως “περιοχή μας” αναφέρεται στο κάλεσμα μια περιοχή “Από την Ουκρανία ως τη Συρία, στα Βαλκάνια, το Αιγαίο, την Κύπρο και τη Μέση Ανατολή" , φαίνεται πως, για τους διοργανωτές του καλέσματος, “περιοχή μας” είναι μόνο το Αιγαίο και τα ακριτικά σημεία της Ελλάδας. Ας δούμε όμως τί λέει αυτό το κείμενο για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό.

Για την ακρίβεια, “ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός” για τους συγγραφείς του καλέσματος δεν υπάρχει, ή δεν είναι άξιος αναφοράς, έστω. Το κάλεσμα αναφέρεται αποκλειστικά στην μονομερή επιθετικότητα της Τουρκίας, χωρίς να υπάρχει ίχνος ευθύνης του ελληνικού καπιταλισμού, ενώ η Τουρκία, μεταξύ άλλων, ‘’αμφισβητεί τη συνθήκη της Λωζάνης’’, “γκριζάρει ζώνες” στο Αιγαίο και απειλεί πολεμικά την Ελλάδα “με κάθε αφορμή”. Η χώρα είναι “συνυπεύθυνη” μόνο ως “υποτελές ενεργούμενο” (sic) του ΝΑΤΟ, επειδή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναζητά αμερικανική προστασία. Πρόκειται, σύμφωνα με το κείμενο, για μια πολιτική “εθεδουλείας”, η οποία “καπηλεύεται αισθήματα εθνικής ταπείνωσης” και οδηγεί στον εθνικισμό, τη ξενοφοβία, το φασισμό.
Και τα δύο κράτη είναι εξαιρετικά επιθετικά. Φαίνεται στους πρόσφυγες, στη Συρία, στη Λιβύη, τις διεθνείς στρατιωτικές ασκήσεις, στην καταστολή του εσωτερικού εχθρού κλπ. Όμως το τουρκικό έχει συγκεκριμένα εσωτερικά προβλήματα, όπως η εξάντληση της οικονομικής του ανάπτυξης που το οδηγεί σε συγκεκριμένες διεθνείς/γεωπολιτικές αποτυχίες και ένας βαθύς εμφύλιος διχασμός που συνδέεται τόσο με ιστορικές καμπές όσο και με το πρώτο.
Αυτά τα εσωτερικά προβλήματα αναδύονται και εμφανίζονται έντονα γιατί το τουρκικό/κουρδικό εργατικό κίνημα βρίσκεται πιο μπροστά από το ελληνικό. Γιατί το ελληνικό εργατικό κίνημα βρίσκεται πολύ πιο πίσω, επειδή έχει επιτρέψει στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να μετατρέψει την ήττα, την υποταγή και την ενσωμάτωσή του σε εθνικιστική επιθετική εξωτερική πολιτική, πράγμα που η κυβέρνηση Ερντογάν δεν μπορεί να το κάνει τόσο εύκολα.

Κάτι τέτοιο, σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου θα σημαίνει προδοσία από τη μεριά του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα του κοινού αγώνα των εργατικών τάξεων. Κι αυτό είναι η πιο βαριά συνενοχή και ευθύνη της ελληνικής πατριωτικής αριστεράς.

Στο τέλος του κειμένου, ο λαός καλείται “να εμποδίσει τον πόλεμο” και να “υπερασπιστεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα”, ενώ η αιτηματολογία στο κλείσιμο περιλαμβάνει δύο συνθήματα ενάντια στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ένα σύνθημα για “καμιά αλλαγή συνόρων”, “ανεξαρτησία από κάθε επιτροπεία”, “λαϊκή κυριαρχία” και “ειρήνη και αλληλεγγύη των λαών”.

Πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο προωθεί την παραπληροφόρηση, αντί να συμβάλλει στη διάλυσή της, καθώς επίσης καλλιεργεί και τα μονομερή επιθετικά αισθήματα απέναντι στην Τουρκία. Είναι χαρακτηριστικό πως ειδικά η περιγραφή των ελληνοτουρκικών σχέσεων από το κείμενο, δεν διαφέρει σε τίποτα από την, δήθεν ουδέτερη, δημοσιογραφική κάλυψη των ελληνοτουρκικών από κάποιο προπαγανδιστικό δελτίο ειδήσεων των 9.

“Η Τουρκία αμφισβητεί τη συνθήκη της Λοζάνης”. 
Τι προέβλεπε η συνθήκη της Λωζάννης, και πώς αυτό σχετίζεται με τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό; 
Η συνθήκη αυτή όριζε τα δυτικά και νότια όρια του Τουρκικού Κράτους, όριζε την Κύπρο υπό βρετανική κυριαρχία και τα Δωδεκάνησα υπό ιταλική, όρισε την εθνοκάθαρση της υποχρεωτικής ανταλλαγής πληθυσμών (1.300.000 ορθόδοξοι και 500.000 μουσουλμάνοι)[4]. 
Σε τι από όλα αυτά αναφέρεται το κάλεσμα, και τι συγκεκριμένα παραβιάζει η Τουρκία, και πώς αυτό τοποθετείται στον σημερινό ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό;

“H Τουρκία γκριζάρει ζώνες στο Αιγαίο”. 
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Καμμένου ήταν ότι “σύντομα θα επεκτείνουμε τα εθνικά χωρικά ύδατα” και ότι “η πατρίδα μεγαλώνει”[5] Η Ελλάδα εδώ και μήνες, διά στόματος Κοτζιά, έχει ανακοινώσει τη σταδιακή, τμηματική επέκταση των συνόρων του ελληνικού κράτους από τα 6 στα 12 θαλάσσια ναυτικά μίλια[6], αλλά και την οριοθέτηση της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη). Πρόκειται για επιθετική ελληνική κίνηση, το κόστος της οποίας για την Τουρκία είχε υπολογιστεί ήδη αναλυτικά από το 2001, όταν αυτή η μονομερής επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων έπληττε, με στοιχεία του Α.Νταβούτογλου, το 88% του εξωτερικού εμπορίου της Τουρκίας και τα τουρκικά εμπορικά περάσματα του πετρελαίου, η επεξεργασία του οποίου γίνεται στην Τουρκία[7]. Αν το ελληνικό κράτος πραγματοποιήσει αυτή την κίνηση, τότε τα διεθνή ύδατα στην περιοχή θα μειωθούν δραματικά υπέρ της Ελλάδας, από το περίπου 56% στο περίπου 26%, ενώ η κρατική κυριαρχία της Ελλάδας στο Αιγαίο αυξάνεται από το 35% στο 64%. Έτσι, τα τουρκικά εμπορικά πλοία θα πρέπει να παίρνουν άδεια από το ελληνικό κράτος για να πραγματοποιήσουν διελεύσεις που πραγματοποιούν σε διεθνή χωρικά ύδατα σήμερα.

  Επιπλέον, η Ελλάδα προχωρά σε διμερείς συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με Ισραήλ, Αλβανία, Τουρκία, Αίγυπτο και άλλες χώρες,  δημιουργώντας ένα ασφυκτικό γεωπολιτικό πλαίσιο γύρω από την Τουρκία και αποφεύγοντας  τις διαπραγματεύσεις μαζί της για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ (η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη σύμβαση του 1982, όπως δικαιούται, και αναγνωρίζει μόνο την υφαλοκρηπίδα). Όμως, για να οριοθετηθεί η ΑΟΖ γύρω από το επίμαχο σημείο του Καστελόριζου, απαιτείται διακρατική συμφωνία-δεν πρόκειται λοιπόν για ένα δικαίωμα που μπορεί η Ελλάδα να το ασκήσει μονομερώς, παρά μόνο μέσω του συσχετισμού δυνάμεων που έχει διαμορφώσει με τους συμμάχους της[8].

  Σε αυτό το πλαίσιο κινήσεων γύρω από την αιγιαλίτιδα ζώνη και την ΑΟΖ, ο ελληνικός καπιταλισμός, έχοντας οικοδομήσει τον συμμαχικό άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου και μια βαθύτερη συνεργασία με τις ΗΠΑ και όντας μέλος της Ε.Ε, προωθεί την κατασκευή του γιγαντιαίου αγωγού EASTMED[9]. Ο αγωγός αυτός, που είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αγωγό TAP, στον οποίο η Ελλάδα συνεργάζεται με την Τουρκία με υπεύθυνο ασφαλείας τον πρώην αρχηγό ΓΕΣ Μανωλά, αλλάζει τις γεωπολιτικές ισορροπίες  στην περιοχή, περιορίζοντας δραστικά την Τουρκία και τη Ρωσία από το νέο έλεγχο των ενεργειακών ροών, από τη Μέση Ανατολή προς τη Μεσόγειο και την Ευρώπη. Μαζί με τους αγωγούς IGB, IGI και TAP, ο EASTMED γίνεται ο τέταρτος σημαντικός ενεργειακός αγωγός μέσα από τον οποίο εξυπηρετείται η στρατηγική του ελληνικού καπιταλισμού για αναβάθμιση στην ευρύτερη περιοχή.

  Πέρα όμως από το πλαίσιο αυτών των συγκυριακών κινήσεων, το κάλεσμα αποσιωπεί το γεγονός ότι το υπάρχον θεσμικό καθεστώς αποκρυσταλλώνει μια κυρίαρχη θέση της Ελλάδας στην περιοχή, ένα παλιότερο συσχετισμό δυνάμεων, σε σχέση με τον οποίο η Τουρκία αντεπιτίθεται. 
Είναι γνωστό πως η Ελλάδα, μονομερώς με προεδρικό διάταγμα του 1931, προέκτεινε την κρατική κυριαρχία της στον αέρα στα 10 μίλια, όταν ακόμα η κυριαρχία στη θάλασσα ήταν στα 3 μίλια. Έτσι έχουμε το εξαιρετικό αυτό γεωπολιτικό φαινόμενο, η Ελλάδα να έχει περισσότερη κυριαρχία στον αέρα από ό,τι στη θάλασσα. Με αυτό το δεδομένο, μπορούμε να κατανοήσουμε τις “μονομερείς τουρκικές παραβιάσεις στον αέρα” ως μία ακόμα στιγμή του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Αντίστοιχα, από το υπάρχον ιστορικό θεσμικό καθεστώς η Ελλάδα αντλεί και άλλες πηγές ισχύος για την εξυπηρέτηση της πολιτικής της ελληνικής ολιγαρχίας[10]

  Αν όμως η Τουρκία δεν έχει εκείνη τη πρωτοβουλία του “γκριζαρίσματος των ζωνών” σε θάλασσα και αέρα, χωρικά ύδατα-αιγιαλίτιδα, ΑΟΖ και εναέριο χώρο, τί ακριβώς “γκριζάρει η Τουρκία”; 
Για τον περίφημο καθηγητή κ.Μάζη, θαλάσσια σύνορα νομικώς αυστηρά προσδιορισμένα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν υπάρχουν[11]. Για τον καθηγητή κ. Φίλη, στο Καστελόριζο η Τουρκία δέχεται πίεση και θα μπορούσε η Ελλάδα να κάνει μια συμφωνία (άρα η Ελλάδα δεν έχει απόλυτο δίκιο ούτε κάποιο μονομερές δικαίωμα), αλλά η Τουρκία έχει έναν αδιάλλακτο ηγέτη στο τιμόνι που δεν επιτρέπει τις διαπραγματεύσεις[12]. Μήπως η Τουρκία απειλεί μέσω της αμφισβήτησης των βραχονησίδων; Μα η Ελλάδα έχει συμφωνήσει, με τη μεσολάβηση των ΗΠΑ, πως τα περίφημα Ίμια είναι κάτι σαν γκρίζα ζώνη[13], ενώ και, γενικότερα, το νομικό καθεστώς των βραχονησίδων, και αν αυτές διακρίνονται από τα νησιά, είναι ασαφές. Άλλωστε, όπως πάλι ο καθηγητής κ.Μάζης σημείωσε με αφορμή το κάρφωμα ελληνικής σημαίας από “αγανακτισμένους πολίτες” στο νησί Ανθρωποφάγος (!!!)  του συμπλέγματος των Φούρνων, το να καθιστά ένα κράτος (εν προκειμένω, η Ελλάδα), το ζήτημα του αν θα καρφωθεί ελληνική σημαία σε μια βραχονησίδα ζήτημα της εξωτερικής του πολιτικής, σημαίνει ότι και το ίδιο αναγνωρίζει πως δεν πρόκειται για ένα αμιγώς δικό του έδαφος, αλλά για ένα αμφισβητούμενο έδαφος[14]. Φυσικά, η ελληνική προκλητικότητα του “γκρίζου έπους των Ιμίων”[15] και οι πρόσφατες κουβέντες για εποικισμό των ελληνικών βραχονησίδων με σκοπό την αλλαγή του νομικού του καθεστώτος, δεν σχολιάζονται πουθενά, ούτε στα κυρίαρχα ΜΜΕ, ούτε, φυσικά, σε καλέσματα αντιπολεμικού συντονισμού σαν το αναφερόμενο.Αποκορύφωμα αυτής της παράδοσης γκριζαρίσματος από τον ελληνικό τύπο, με τις ευλογίες του ντόπιου πολιτικού και καθηγητικού κατεστημένου, ήταν πρόσφατη ανάλυση της καθημερινής, με την υπογραφή του γνωστού Α.Συρίγου, για το ποιές ζώνες θα μπορούσε να γκριζάρει η Ελλάδα (βλ. http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/06/t-21.html )

Οφείλουμε, λοιπόν, να υποβάλλουμε τα παρακάτω πολιτικά ερωτήματα προς τους διοργανωτές αυτού του καλέσματος, όσον αφορά την τοποθέτησή τους για τα ελληνοτουρκικά:

1. Η επέκταση 12 μίλια στη θάλασσα από Καμμένο, Κοτζιά, ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι μονομερής επιθετική ή αμυντική κίνηση;
2. Τα δέκα μίλια κρατική κυριαρχία στον αέρα (περισσότερα από τη θάλασσα) με προεδρικό διάταγμα του 1931 ήταν και είναι μονομερής επιθετική ή αμυντική κίνηση;
3. Ο αγωγός ΕASTMED εξυπηρετεί Ελλάδα-Κύπρο-Ισραήλ και αποκλείει Τουρκία-Ρωσία;
4. Είναι άδικος ο γενικός χαρακτήρας του ανταγωνισμού και από τις δυο μεριές του Αιγαίου;
5.Το τί είναι ''επίθεση'' και ''άμυνα'' είναι ανεξάρτητο από αυτό το γενικό πλαίσιο ισχύος που έχει διαμορφωθεί δεκαετίες στο Αιγαίο;
Ποιόν καπιταλισμό ευνοεί το υπάρχον στάτους κβο στο Αιγαίο όπως έχει διαμορφωθεί δεκαετίες τώρα ιστορικά, τον ελληνικό ή το τουρκικό. 
Γιατί η ελληνική κυρίαρχη τάξη δεν επιδιώκει την υπογραφή συνυποσχετικού με την Τουρκία για υπαγωγή των διαφορών τους σε Διεθνές Δικαστήριο[16];
 Μήπως γιατί θεωρεί ότι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου θα περιορίσει την ισχύ του ελληνικού κράτους στο Αιγαίο, σε σχέση με το υπάρχον status quo που την ωφελεί-πράγμα που αποδεικνύει πως η υπάρχουσα, de facto ισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο, αποτελεί έκφραση της, μη διεθνώς αναγνωρισμένης, ελληνικής επιθετικότητας απέναντι στην Τουρκία; 
Άρα μήπως η απόφαση του ελληνικού κράτους να μην θέσει ως προτεραιότητα τη προσφυγή των διαφορών σε Διεθνές Δικαστήριο σε συνεννόηση με την Τουρκία, αποτελεί λοιπόν επιθετική επιλογή του ελληνικού καπιταλισμού. Η θέση, μάλιστα, του ελληνικού κράτους να αναγνωρίζει προς δικαστική επίλυση μόνο το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, λες και δεν υπάρχουν άλλες πραγματικές και νομικές διαφορές στο Αιγαίο, δεν αποτελεί ξεκάθαρη παράκαμψη των νομικών και διπλωματικών μέσων προς όφελος του πολεμικού ανταγωνισμού και της βίαιης διατήρησης της ισχύουσας πλεονεκτικής θέσης της Ελλάδας
6. Στο Καστελόριζο, που είναι ιδιαίτερα πιθανό ένα νέο θερμό επεισόδιο επεισόδιο, πόσα μίλια  είναι το ''εθνικά δίκαιο'' να οριστεί-οριοθετηθεί η ΑΟΖ του, από τη στιγμή που με ''διεθνοδικαιικούς'' όρους (αφού μιλάμε για ''γεωπολιτική'') απαιτείται διακρατική συμφωνία προσδιορισμού των ΑΟΖ της περιοχής με τα συνορεύοντα γειτονικά κράτη, συμπεριλαμβανομένης και της τουρκικής υφαλοκρηπίδας;
7. Ποιές ελληνικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις  έχουν ωφεληθεί στην ευρύτερη περιοχή; Πρέπει αυτό αναγκαία να αναφέρεται σε σχέση με τα ελληνοτουρκικά;
8. Συνδέεται ή όχι το άνοιγμα των ''εθνικών θεμάτων'' (μακεδονικό, ελληνοτουρκικά'') με την ταξική πάλη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια; 
Είναι τυχαίο που η κυβέρνηση άνοιξε όλα τα θέματα μετά την υπογραφή του τελευταίου μνημονίου;
9. Σε περίπτωση επίσημου, διακρατικού ελληνοτουρκικού πολέμου, ποιος θα φταίει, θα είναι λίγα τα θύματα, μπορεί να αποτραπεί;
Και αν γίνει η ''υπεράσπιση της πατρίδας'', τι θα σημαίνει αυτό για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό;
10. Λειτουργεί ή όχι η ελληνική πολεμική μηχανή ήδη, και αν ναι, μπορεί ένας αντιπολεμικός συντονισμός να καλεί απλώς στο μπλοκάρισμα μιας “επιθετικής κίνησης της Τουρκίας” που “θα” έρθει;
11. Mπορεί να χτιστεί αντιπολεμικό-διεθνιστικό κίνημα χωρίς ξεκάθαρη εναντίωση στο σύστημα στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε, χωρίς δημιουργία κοινοτήτων αγώνων με πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα μας;

Ας επαναφέρουμε ένα μόνο από τα παραπάνω ερωτήματα. Υπάρχουν άραγε ελληνικά οικονομικά συμφέροντα πίσω από την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, την οποία το εν λόγω κάλεσμα βλέπει σαν “ενεργούμενο” των ΗΠΑ Ναι. Του Λάτση των ΕΛΠΕ, του Βαρδινογιάννη της Energean, του Κόκκαλη της Intracom, του Μυτιληναίου, του ΣΕΒ, επίσης Τσάκο (γεωτρύπανα - NLG κλπ), Μαρινάκη (Ενέργεια, Λαθρεμπόριο κλπ), Μελισσανίδη (τροφοδοσία αμερικάνικου στόλου, ενέργεια, λαθρεμπόριο με ISIS κλπ), του ελληνικού καπιταλισμού και του ελληνικού κράτους συνολικά στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, την Αφρική, τη Μέση Ανατολή. Αυτά τα οικονομικά συμφέροντα ο ελληνικός καπιταλισμός προσπαθεί να τα εξυπηρετήσει με τη συμμετοχή του στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ, με την ολοένα και βαθύτερη πρόσδεσή του στο άρμα των ΗΠΑ. Ο ελληνικός καπιταλισμός, ανεξαρτήτως κοινοβουλευτικής κυβέρνησης, δεν είναι “ενεργούμενο” αλλά δρών παράγοντας “σταθερότητας” στην κρίσιμη αυτή γεωπολιτικά περιοχή των τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών, για να παραφράσουμε τη ρήση του Ελ. Βενιζέλου.

Στη πραγματικότητα, αυτό το κάλεσμα μας καλεί να πολεμήσουμε στον διακρατικό πόλεμο εκείνο που καθορίζει περισσότερο από κάθε άλλο τη συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας. Μας καλεί να πολεμήσουμε στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό για τα συμφέροντα της ελληνικής ολιγαρχίας, τα οποία, αυτό το κάλεσμα, επιλέγει να μην αναφέρει καν.

Πολύ περισσότερο, το κάλεσμα αυτό μας καλεί να αδιαφορήσουμε για όλες τις στρατιωτικές υποδομές, την στρατιωτική έρευνα στα Πανεπιστήμια και τις στρατιωτικές ασκήσεις καταστολής, οι οποίες δεν είναι αμερικανικών συμφερόντων. Στρέφεται ενάντια μόνο στις νατοϊκές βάσεις της Σούδας.

Το ελληνικό κράτος πολέμα ήδη, και ο πόλεμος στην ουσία του είναι κοινωνικο-ταξικός, παρά τη διακρατική του μορφή. Στις κατώτερες τάξεις ανήκουν οι Κούρδοι και οι Τούρκοι-θύματα της κυβέρνησης Ερντογάν. Στις κατώτερες τάξεις ανήκουν οι Έλληνες εργαζόμενοι την εποχή των μνημονίων, οι Έλληνες πολίτες και φαντάροι που θα κληθούν να πολεμήσουν σε μια κλιμάκωση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Στις κατώτερες τάξεις ανήκουν οι μετανάστες και μετανάστριες-θύματα της συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας-Ε.Ε και των στρατοπέδων συγκέντρωσης.  Στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις ανήκουν οι Παλαιστίνιοι-θύματα των πυρών του ισραηλινού κράτους και στρατού (που εκπαιδεύεται μαζί με την Ελλάδα), αλλά και ισραηλινοί πολίτες-εργαζόμενοι θύματα μαζικών τρομοκρατικών επιθέσεων. Στις ίδιες τάξεις ανήκουν τα θύματα των πολέμων στην περιοχή των Βαλκανίων, τα θύματα της καπιταλιστικής πολιτικής στη Συρία, την Ουκρανία, την Υεμένη, την Αφρική.

Μια αιτηματολογία επιφανειακού και αφηρημένου αντι-αμερικανισμού, δεν μπορεί να στρατεύσει αντιπολεμικές αντιστάσεις στο σήμερα. Ένα αίτημα ‘’καμίας αλλαγής των συνόρων” χωρίς διευκρινίσεις, που δεν υπογραμμίζει ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα έχει ανακοινώσει την επέκταση των κρατικών και οικονομικών συνόρων της, είναι στη πραγματικότητα άλλη μια στιγμή της κυρίαρχης προπαγάνδας που δείχνει μόνο προς την επιθετικότητα της Τουρκίας.

Είναι αναγκαίος ο αντιπολεμικός συντονισμός, αλλά σε αντίθετη πολιτική κατεύθυνση από αυτό το απαράδεκτο και συσκοτιστικό αντιπολεμικό κάλεσμα. Είναι αναγκαίος σε μια διεθνιστική-εργατική-αντιπολεμική κατεύθυνση, που θα αναδεικνύει την ευθύνη και το ρόλο του ελληνικού καπιταλισμού, και θα επιδιώκει με αφετηρία αυτόν να αναπτύξει την έμπρακτη, πολυεθνική και πολυπολιτισμική αλληλεγγύη των καταπιεσμένων, των εργατικών, μεταναστευτικών, έμφυλων αγώνων. Ξεκινώντας από την αλληλεγγύη των καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων σε Ελλάδα-Τουρκία-Βαλκάνια.Θεωρούμε ότι ένας αντιπολεμικός συντονισμός πρέπει να έχει στη προμετωπίδα του τους εξής πολιτικούς στόχους:

1. Καμία αλλαγή των συνόρων και επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 μίλια. Είμαστε με τα διεθνή ύδατα και το διεθνή εναέριο χώρο. 

2. Όχι στις ΑΟΖ και στις εξορύξεις που φέρνουν αιματοχυσίες και περιβαλλοντική καταστροφή.

3. Ανατροπή των πολεμικών προετοιμασιών του ελληνικού καπιταλισμού, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και στην οικοδόμηση συστημάτων και δογμάτων άμυνας / ασφάλειας ενάντια στους λαούς που τους αντιμετωπίζει ως εχθρούς.

4. Έξω από ΝΑΤΟ και Ε.Ε, ΟΧΙ στον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας-Ισραήλ-Αιγύπτου-Κύπρου. Μαζικό διεθνιστικό κίνημα για την αλληλεγγύη και τους κοινούς αγώνες των λαών στη περιοχή μας και όλο τον κόσμο.

5. Κλείσιμο της βάσης της Σούδας, της Ανδραβίδας, του Άραξου, του στρατηγείου Λάρισας, του Γ' σώματος στρατού (NDC-GR), της 71ης Α/Μ ταξιαρχίας. Μπλοκάρισμα κάθε μορφής συμμετοχής του ελληνικού κράτους στον ιμπεριαλιστικό διακρατικό πόλεμο. Άμεση μείωση των στρατιωτικών δαπανών.

6. Καμία άσκηση, πολυεθνική ή εθνική, διαχείρισης εξεγέρσεων, καταστολής πλήθους, εσωτερικής ασφάλειας, ανακατάληψης κτιρίων και εργοστασίων και κοινές επιχειρήσεις στρατού-αστυνομίας.

7. Όχι στην υποχρεωτική στράτευση στα 18 και τους νέους εξοπλισμούς. Κανένας “κοινωνικός ρόλος” του στρατού, καμία εθελοντική και εργασιακή υπηρεσία στη μηχανή του πολέμου. Όχι στην νέα Εθνοφυλακή και τις εθνικιστικές Λέσχες Εφέδρων.

8. Κοινό αντιπολεμικό-εργατικό κίνημα σε Ελλάδα και Τουρκία για την αποτροπή του πολέμου, την ανατροπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, της κυβέρνησης Ερντογάν και κάθε επίδοξου διαχειριστή των (κοινών) αντεργατικών πολιτικών τους. Μπλοκάρισμα της μηχανής του πολέμου και στις δύο όχθες του Αιγαίου.

9. Οικοδόμηση κοινών όρων ζωής των ντόπιων με τους πρόσφυγες. Όχι στη γκετοποίηση. Κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Κατάργηση του εκτάκτου δικαίου υποδοχής, απόρριψης, διαλογής, απελάσεων και εγκλεισμού των προσφύγων.


ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ



[1]. Για την τοποθέτησή μας, βλ. εδώ http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/01/blog-post_218.html
[2]. Hot Spot, η σιωπή των αμνών, http://diktiospartakos.blogspot.com/2017/03/hot-spot.html . Για τη πρόσφατη εξέλιξη με τις δηλώσεις της Τουρκίας ότι θα υπαναχωρήσει από τη συμφωνία, βλ. http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/06/blog-post_91.html .
[3]. Για μια παράθεση σχετικών στοιχείων, βλ. http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/03/blog-post_79.html . Ο Ελληνικός στρατός συμμετέχει σε πολλές άλλες αποστολές και ασκήσεις εκτός συνόρων που διαφεύγουν εντελώς τα φώτα της δημοσιότητας, βλ. πρόσφατα ασκήσεις στην Ιορδανία. http://diktiospartakos.blogspot.com/2018/06/blog-post_33.html#more
[7]. Αχμέτ Νταβούτογλου, Το Στρατηγικό Βάθος, εκδ. Ποιότητα, μτφ. Ραπτόπουλος Νίκος, σ. 269-270.
[10]. Για το θεσμικό πλαίσιο βασικών ελληνοτουρκικών διαφορών, βλ. εδώ http://diktiospartakos.blogspot.com/2017/06/blog-post_198.html
[13]. https://www.liberal.gr/arthro/97842/apopsi/stili-alatos/ki-omos-anagnorizoume-ta-imia-os-gkriza-zoni.html. Σε συνέχεια της “Συμφωνίας της Μαδρίτης” το 1997, 18 μήνες μετά τη κρίση των  Ιμίων, όπου η Ελλάδα αναγνώρισε «ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, και δεσμεύτηκε για «αποφυγή μονομερών ενεργειών» παραιτείται από κυριαρχικά δικαιώματα, όπως η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, η εκμετάλλευση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο κλπ., δικαιωμάτων που η άσκησή τους εκ μέρους της Ελλάδας, θεωρείται από την Τουρκία «μονομερής ενέργεια» και μάλιστα «αιτία πολέμου» (casus beli).

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)